„Karczma Sole to miejsce, w którym zamieszkało słońce”

Restauracja mieści się w parterowym drewnianym budynku z poddaszem.

Przed nim jest niewielki parking, na kilkanaście samochodów. Co mnie zdziwiło - parking był prawie pełen. Wśród gości restauracji byli także turyści z Ukrainy (dwoma busami).

Do środka prowadzą schody i podłużna pochylnia przylegająca do zewnętrznej ściany budynku. Wysunięty do przodu dach łączy się z zadaszeniem nad schodami i nad tarasem. Taras wyposażono w drewniane stoły i ławy, przyozdobiono kwiatami i zielonymi roślinami w doniczkach. Z niego widać jest ogród z małym placem zabaw dla dzieci.

Wnętrze to dwie dosyć duże izby – jedna na parterze z kominkiem i barem oraz druga na poddaszu. Dominuje w nim ciepły odcień drewna: ścian, schodów, grubych belek i filarów. Kontrastu dodają bordowe zasłonki w oknach i ciemnobrązowe meble.

Kuchnia

W menu znajdują się  potrawy kuchni staropolskiej i międzynarodowej. Można wybierać w daniach mącznych, mięsnych, rybach, sałatkach, zupach: flakach, rosole, pomidorowej; w karcie jest żurek z kiełbasą i jajkiem na własnym zakwasie. Specjalnością restauracji są mięsa pieczone w sosie - pieczeń cielęca, karkówka, pieczeń wieprzowa i zraz zawijany wołowy (ceny od 22 do 32 zł za porcję). Do mięs proponuje się ziemniaki (z wody, opiekane lub pieczone), frytki, kluski śląskie lub chleb. Na liście deserów oprócz szarlotki i sernika (podawanych także na ciepło) oraz pucharu lodowego są racuchy.

Zamawiam kartacze

... z nadzieniem z surowego mięsa.

 Jak poinformowała mnie kelnerka, w restauracji nadzienie do kartaczy przygotowuje się z surowego mięsa mielonego, a  nie tak jak często się to robi, z podsmażonego na cebulce.

   Kartacze są jednym z najbardziej popularnych tradycyjnych dań w województwie podlaskim, będąc także sztandarowym produktem kuchni litewskiej. Do dziś wiele gospodyń wykonuje je w domach, przy czym sposób ich przygotowania bywa dość zróżnicowany. Kartacz formowany jest z masy ziemniaczanej, wokół nadzienia z mielonego mięsa. Niekiedy są one faszerowane nie tylko mięsem, lecz też kiszoną kapustą lub grzybami. Niektóre gospodynie nadziewają kartacze również makiem lub serem. W niektórych domach ziemiańskich preferowano nadzienie z siekanego kindziuka - surowej wędliny z najlepszych kawałków mięsa. Jadało się je nadziewane białym serem, do którego na Żmudzi dodawano świeżą miętę.

Po ok. 25 min (czas oczekiwania nie był więc wcale taki zły jak na dosyć pracochłonną potrawę) na talerzu przyozdobionym liściem sałaty i paskami świeżej żółtej papryki, podano 3 sztuki kartaczy. Zazwyczaj są one wielkości pięści, te były ciut mniejsze. Gorące kluski okraszono skwarkami z posiekaną przysmażoną cebulą. Ciasto miały mocne, sprężyste i jasne - wyraźnie do masy ziemniaczanej dodano mąkę kartoflaną. Mięso dosyć twarde, ale nie suche, trochę mdłe. Jego smak poprawiłaby z pewnością odrobina majeranku. Jako przypraw użyto jedynie soli i pieprzu.

Kartacze były jak każde kluski, sycące – wymiękłam przy połowie drugiego. Natomiast nadzienie z surowego mięsa nie znajdzie we mnie swojego zwolennika.  

Wychodząc zerknęłam na sąsiedni stolik i na sałatkę z kurczakiem,  chyba tam jeszcze wrócę.