Konstancin-Jeziorna to miasto i gmina położone na południe od Warszawy, 20 kilometrów od jej ścisłego centrum. Powstało w 1969 r. przez połączenie znanych przed wojną podwarszawskich letnisk - Skolimowa i Konstancina z Jeziorną oraz szeregiem położonych na wschodzie historycznych nadwiślańskich wsi wchodzących w skład mikroregionu Urzecze.

Konstancin-Jeziorna to miasto i gmina położone na południe od Warszawy, 20 kilometrów od jej ścisłego centrum. Powstało w 1969 r. przez połączenie znanych przed wojną podwarszawskich letnisk - Skolimowa i Konstancina z Jeziorną oraz szeregiem położonych na wschodzie historycznych nadwiślańskich wsi wchodzących w skład mikroregionu Urzecze.

Zarówno położenie, ukształtowanie terenu, jak i historia uczyniły to miejsce szczególnie ciekawym. Już w średniowieczu wiódł tędy szlak handlowy z Czerska do Warszawy, wpływający na rozwój okolicznych terenów. Trwające od XVIII w. osadnictwo olęderskie, związane z zagospodarowywaniem nadrzecznych nieużytków, spowodowało wykształcenie się ciekawej i swoistej kultury Urzecza.

Ponad 250 lat temu w Jeziornie nad przepływającą przez ten teren rzeką Jeziorką zbudowano młyn, który stał się początkiem istnienia jednej z największych polskich fabryk papieru. Wreszcie niespełna 100 lat temu zbudowano tu letniska, z których jedno - Konstancin - uchodziło nie tylko za najwykwintniejsze spośród wszystkich znajdujących się w okolicach Warszawy, ale też za odznaczające się wyjątkowymi walorami zdrowotnymi. W 1965 r. odkryto tu złoża leczniczej solanki, co spowodowało przyznanie Konstancinowi statusu miejscowości uzdrowiskowej - jedynej obecnie tego rodzaju miejscowości na Mazowszu.

Nałęczów to miasto położone w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Nałęczów. Nazwa miejscowości pochodzi od herbu Małachowskich, i z działalnością tego rodu wiążą się początki uzdrowiska.

W latach 1771 – 1773 starosta wąwolicki Stanisław Małachowski, herbu Nałęcz, wzniósł okazały pałac wg planów architekta Ferdynanda Naxa. Cierpiący na podagrę kolejny właściciel Nałęczowa, Antoni Małachowski, skuteczny środek na ukojenie bólu znajdował w okładach z wody źródlanej. Analiza chemiczna wykonana w 1817 roku przez Józefa Celińskiego, profesora Uniwersytetu Warszawskiego, potwierdziła walory lecznicze nałęczowskich wód. Wkrótce na potrzeby kuracjuszy w 1821 roku zbudowano i nowocześnie wyposażono łazienki kąpielowe, urządzono dom gościnny z pokojami do wynajęcia.

Miło mi poinformować, że przyznałam (jak najbardziej subiektywne)

wyróżnienie: 

Restauracja Miesiąca marca 2018 roku

Otrzymała je 

Restauracja Stara Łaźnia

w 

Lubartowie

za pomysłowe łączenie smaków, mistrzostwo w przygotowaniu sałatek oraz życzliwą i szybką obsługę

Lublin to miasto na prawach powiatu we wschodniej Polsce, stolica województwa lubelskiego, dziewiąte co do wielkości populacji miasto w Polsce (ponad 340 tys. mieszkańców). Sercem Starego Miasta jest rynek, pośrodku którego stoi budynek dawnego ratusza. W podziemiach ratusza zaczyna się Lubelska Trasa Podziemna, która biegnie pod rynkiem i kamienicami Starego Miasta, a kończy się przy pozostałościach kościoła św. Michała Archanioła. Trasa powstała w wyniku połączenia kilkunastu, z licznych, staromiejskich piwnic, których historia sięga początku XVI w. Trasa liczy ok. 280 metrów.  

Nałęczów to miasto położone w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Nałęczów. Nazwa miejscowości pochodzi od herbu Małachowskich, i z działalnością tego rodu wiążą się początki uzdrowiska.

W latach 1771 – 1773 starosta wąwolicki Stanisław Małachowski, herbu Nałęcz, wzniósł okazały pałac wg planów architekta Ferdynanda Naxa. Cierpiący na podagrę kolejny właściciel Nałęczowa, Antoni Małachowski, skuteczny środek na ukojenie bólu znajdował w okładach z wody źródlanej. Analiza chemiczna wykonana w  1817 roku przez Józefa Celińskiego, profesora Uniwersytetu Warszawskiego, potwierdziła walory lecznicze nałęczowskich wód. Wkrótce na potrzeby kuracjuszy w 1821 roku zbudowano i nowocześnie wyposażono łazienki kąpielowe, urządzono dom gościnny z pokojami do wynajęcia. Renoma uzdrowiska sprawiła, że kuracji zażywał tu sam książę Adam Czartoryski.

Kazimierz Dolny położony jest w zachodniej części Płaskowyżu Nałęczowskiego, w powiecie puławskim, w województwie lubelskim. Jego granice administracyjne obejmują rozległy obszar, rozciągający się wzdłuż Wisły. Kazimierz Dolny jest jednym z czterdziestu ośmiu miejsc w Polsce, które otrzymało status Pomnika Historii. Przed II wojną światową Kazimierz był biednym miasteczkiem, a jego rozwój przypada dopiero na czasy współczesne.

Przedwojenny Kazimierz wraz z jego mieszkańcami można zobaczyć na fotografiach zrobionych w latach 1930-1931 przez słynnego fotografika Jerzego Benedykta Dorysa. Wówczas ludność żydowska stanowiła ponad 50% mieszkańców miasta. Fotografie znajdują się w budynku dawnej synagogi w Kazimierzu Dolnym.

Vis-a-vis synagogi działa od czterech lat restauracja Bajgiel, serwująca dania kuchni polskiej i żydowskiej. 

Lubartów to miasto położone nad rzeką Wieprz, w środkowej części województwa lubelskiego, siedziba powiatu lubartowskiego oraz gminy wiejskiej Lubartów. Król Zygmunt I Stary nadał miastu przywilej lokacyjny 29 maja 1543 roku z inicjatywy wojewody lubelskiego Piotra Firleja. Nazwa miasta wiąże się z rodami jego właścicieli: Firlejów (Lewartów - od herbu Lewart) i Sanguszków (Lubartów - od legendarnego przodka Lubarta).

W centrum miasta od kilku lat działa restauracja Stara Łaźnia. Znajduje się na parterze nowo wybudowanego budynku, który stanął w  miejscu dawnej miejskiej łaźni. Stąd nazwa lokalu. 

Nowy Dwór Mazowiecki to miasto w województwie mazowieckim, położone przy ujściu Narwi do Wisły. Ponad 200 lat temu Napoleon Bonaparte, doceniając walory militarne zbiegu tych rzek, kazał wybudować Twierdzę Modlin. Dziś góruje ona nad miastem stanowiąc jego największą atrakcję. Należy dodać, atrakcję bardzo zrujnowaną (budynki ciągnące się na długości kilku kilometrów są w większości w złym stanie technicznym).

W niedużej odległości od twierdzy znajduje się Lotnisko Modlin, z którym wielu inwestorów wiązało wielkie nadzieje. Dzisiaj lotnisko przeżywa poważne kłopoty, grzebiąc chyba przy okazji plany budowy (w sąsiedztwie Twierdzy Modlin) czterogwiazdkowego hotelu Modlin Conference & Spa. 

Miło mi poinformować, że przyznałam (jak najbardziej subiektywne)

wyróżnienie: 

Restauracja Miesiąca lutego 2018 roku

Otrzymała je 

Restauracja Cukier

w 

Sieradzu

za kreatywną kuchnię i propagowanie regionalnego piwowarstwa

Pruszków to miasto w województwie mazowieckim, w powiecie pruszkowskim, będące częścią aglomeracji warszawskiej. Jedną z dzielnic miasta jest Gąsin, leżący na północnym zachodzie. Charakterystycznym elementem dzielnicy jest sztuczne wzniesienie nazwane Górą Żbikowską.

Wzniesienie powstało po roku 1960 na podmokłych terenach zlokalizowanych przy rzece Utrata, podczas regulacji jej koryta. Następnie znajdowało się tu składowisko stłuczki z zakładów porcelitu, a później rozpoczęto składowanie odpadów bytowych.

Składowisko odpadów zostało zamknięte pod koniec 2014 roku, obecnie trwa proces rekultywacji. Są plany, by góra była miejscem rekreacyjnym. Co tu ma powstać w przyszłości, nie wiadomo. Koncepcje co rusz się zmieniają.

Promyka jest główną ulicą Gąsina. Pod numerem 133, przy skrzyżowaniu z ulicą Przejazdową, od  pięciu lat działa restauracja & bar Sielska.     

Zgierski Kaziuk to jedna z najbardziej barwnych imprez miejskich. Co roku ponad stu wystawców przyjeżdża do naszego miasta, aby wziąć udział w Zgierskim Kaziuku - jarmarku rękodzieła ludowego i tradycyjnych wyrobów gastronomicznych. 

Piorunów to wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie łaskim, w gminie Wodzierady. W latach dwudziestych Piorunów należał do Lucjana Niemyskiego, który w 1925 wybudował tu swoją posiadłość, zwaną dzisiaj Pałacem Piorunów. Przed wojną kilkakrotnym gościem pałacu była Maria Dąbrowska. To tutaj napisała siedem rozdziałów powieści „Noce i dnie”. Postaciom powieści, Barbarze i Lucjanowi nadała imiona właścicieli Piorunowa. W czasie wojny Niemyskich usunięto z Piorunowa. Po wojnie dwór przez wiele lat był użytkowany przez PGR, w połowie lat siedemdziesiątych zorganizowano tu ośrodek kolonijny Komendy Wojewódzkiej MO w Sieradzu. W 1994 dwór zakupiła osoba prywatna. Potem stał się własnością banku, a następnie nabył go obecny właściciel, który nie tylko odrestaurował pałac, ale dostawił do dwóch ścian budynku lekką, zamkniętą konstrukcję. Mieści ona całoroczny basen oraz oranżerię pełniącą funkcję części restauracji.

Konstantynów Łódzki to miasto położone nad rzeką Ner, w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim. Konstantynów jest gminą o charakterze miejskim z terenami upraw rolnych dawnych wsi Niesięcin czy Rszew. Kilka lat temu w Niesięcinie, przy ulicy o tej samej nazwie pod numerem 28, został wybudowany nowy trzygwiazdkowy hotel (38 miejsc noclegowych) wraz z restauracją. Lokal mieści się na parterze budynku, a posiłki a’la carte serwowane są od poniedziałku do soboty w godzinach 13:00 - 22:00 oraz w niedziele od 12:00 do 21:00. 

Sieradz to jedno z najstarszych miast w Polsce, położone w województwie łódzkim, nad rzeką Wartą. Było miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego. Jego historia sięga VI wieku, kiedy to na łęgu w pobliżu rzeki Żegliny istniała otwarta osada wiejska.

Do dnia dzisiejszego zachował się średniowieczny układ urbanistyczny miasta z rynkiem jako centrum. Rynek zabudowany jest obecnie w większości kamienicami pochodzącymi z XIX wieku. Pośrodku rynku stał kiedyś ratusz. Spłonął jednak w 1794 roku. W jego miejscu stoi teraz pompa, wkomponowana w zespół kolorowych fontann. Od 2015r. na rynku znajduje się rzeźba przedstawiająca Antoniego Cierplikowskiego, światowej sławy fryzjera, urodzonego i zmarłego w Sieradzu (ur. 24 grudnia 1884, zm. 5 lipca 1976). Cierplikowski zasłynął już w 1909 roku, gdy francuskiej aktorce obciął długie włosy i uczesał krótką, chłopięcą fryzurę. Styl „chłopczycy” podbił cały świat.

Prywatnie był ekscentrykiem. Ubierał się wyzywająco, odpoczywał śpiąc w szklanej trumnie. Zyskał fortunę. Pisała o nim światowa prasa, stał się bohaterem sztuk teatralnych, powstawały o nim książki i adaptacje filmowe, pozował do obrazów.       

Żyrardów to jedno z nielicznych miast w Europie, które może poszczycić się zachowanym niemal w całości zespołem poprzemysłowym i osadą fabryczną. Jest przykładem modelowego miasta przemysłowego z przełomu XIX i XX wieku, zaprojektowanego i zrealizowanego z niebywałym rozmachem i precyzją na obszarze ponad 70 ha, które stanowi dzisiejsze centrum miasta. W 2012 roku żyrardowskiej osadzie fabrycznej został nadany przez Prezydenta RP tytuł Pomnika Historii.

Przy głównej ulicy miasta (1 Maja), w bliskiej odległości od placu Jana Pawła II, w budynku dawnej poczty, od 2016r. działa rodzinne *bistro Telegraf. Tak przynajmniej się przedstawiają i zastrzegają, że „Nie jesteśmy restauracją i nie zmierzamy w tym kierunku. Kochamy prostą i sezonową kuchnię, pyszną kawę, domowe ciasta, ale ponad wszystko cenimy sobie wspólne spędzanie czasu w ciepłej atmosferze”.  

Miło mi poinformować, że przyznałam (jak najbardziej subiektywne)
wyróżnienie:

Restauracja Miesiąca stycznia 2018 roku

Ossa to wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie rawskim, w gminie Biała Rawska. Znajduje się tu jeden z największych w kraju hoteli - Centrum Kongresowe Hotel & Spa Ossa.

Od 2016r. w upadłości, gdyż w czerwcu tamtego roku sąd ogłosił upadłość spółki akcyjnej „Park Edukacji”, która była właścicielem obiektu. W styczniu tego roku dzierżawcą Centrum została spółka Horest Hotel pod Żaglami z Warszawy.

W dniu 12 stycznia br. w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi mogło dojść do sprzedaży obiektu, gdyż na ten dzień syndyk ogłosił przetarg na sprzedaż masy upadłości za kwotę 147.054.000 zł. Nabywca jednak się nie znalazł. Jak ustaliłam, obecny dzierżawca zainteresowany jest nabyciem obiektu, potrzebuje jednak czasu na sfinalizowanie planów.

W Centrum jest kilka restauracji. Obecnie działa tylko jedna - Calvados, mieszcząca się w głównym budynku, obok hotelowej recepcji. W restauracji tej byłam niejeden raz, ale nie pokusiłam się o recenzję. O ironio czynię to teraz, gdy jej menu zostało w tym roku bardzo ostro okrojone. Ku mojemu zaskoczeniu, lokal nadal reprezentuje wysoki poziom.       

Żelazowa Wola to wieś położona niespełna 60 km od Warszawy, w której urodził się Fryderyk Chopin.

Miejscowość na początku XIX wieku była własnością rodziny hr. Skarbków. Wychowaniem dzieci  właściciela dworu (obecnie Muzeum F. Chopina) zajmował się przybyły w 1802 roku z Francji, Mikołaj Chopin. W 1806 roku Mikołaj poślubił poznaną na dworze Skarbków Justynę Krzyżanowską, a w 1810 roku Chopinom urodził się syn Fryderyk. Gdy mały Frycek miał 8 miesięcy, rodzice opuścili na stałe Żelazową Wolę zamieszkując w Warszawie. Jednakże Chopinowie pozostali w zażyłych stosunkach ze Skarbkami, spędzając chętnie w Żelazowej Woli wakacje. Fryderyk Chopin ostatni raz odwiedził miejsce swojego urodzenia w 1830 roku.

Naprzeciwko wejścia do Muzeum Fryderyka Chopina znajduje się restauracja Przepis na kompot. 

Otwock to miasto malowniczo położone nad rzeką Świder, w jego ujściu do Wisły, otulone sosnowymi lasami. Leży w środku województwa mazowieckiego, 25 km od centrum stolicy. Obejmuje obszar 47 km kw.

Ponad 40 % powierzchni miasta zajmują lasy sosnowe, których właściwości kwalifikują je do typu lasów uzdrowiskowych. Ich charakter został wykorzystany przez lekarzy osiadłych w mieście, zakładających szpitale i sanatoria. Unikalny mikroklimat przyczynił się do nadania miastu w 1923 r. statusu uzdrowiska. Historia miasta rozpoczęła się w drugiej połowie XIX w. Mieszkańcy Warszawy dostrzegli atrakcyjność Otwocka, a szczególnie jego położenie i mikroklimat, które wykorzystywali w celach rekreacyjnych. Czynnikiem kształtującym Otwock jako osadę była zbudowana w 1889 r. Kolej Nadwiślańska, która biegła przez Mławę, Ciechanów, Nasielsk, Modlin, Warszawę, Otwock, Lublin i Chełm. Przy stacji powstała wówczas osada letniskowa zwana Otwockiem Kolejowym, a później Uzdrowiskowym. Jednym z pierwszych osadników był Michał Elwiro Andriolli, znany ilustrator i rysownik. Jemu przypisuje się zapoczątkowanie budownictwa drewnianego, które, jak je żartobliwie nazwał Gałczyński, nosi nazwę „świdermajer”. Na przełomie XIX i XX wieku Otwock posiadał już 600 drewnianych willi wybudowanych w swoistym nadświdrzańskim stylu, w których w okresie letnim odpoczywało około 2 tys. osób. Otwock uzyskał prawa miejskie w 1916 r.

Przy ulicy Andriollego nr 75, na skraju parku miejskiego, kilkanaście lat temu wybudowany został budynek, w którym mieści się cukiernia Sosenka. Niewątpliwie bryła budynku i jej wykończenie przypominają świdermajerowy styl.