Rawa Mazowiecka to miasto leżące w województwie łódzkim, w powiecie rawskim, nad rzeką Rawką. XIV-wieczny zamek był siedzibą piastowskich książąt mazowieckich, władających w średniowieczu ziemią rawską. Po jej włączeniu do Korony w połowie XV w., miasto z pozycji oddzielnego księstwa zeszło do roli stolicy województwa rawskiego, którą to rolę sprawowało do 1793r.

W 1562 roku Rawa stała się siedzibą tzw. skarbu kwarcianego, podatku na utrzymanie wojska wprowadzonego za panowania Zygmunta Augusta.

Całkowity niemal upadek miasta przynoszą lata potopu szwedzkiego. Dzieła zniszczenia dokonał wielki pożar w 1766r. niszczący większość budynków miasta. Do końca istnienia Rzeczpospolitej szlacheckiej, mimo podejmowanych prób Rawa nie odzyskała już swego dawnego znaczenia. Z budowli wzniesionych w okresie świetności do naszych czasów przetrwał jedynie pojezuicki barokowy kościół, powstały w 1613 roku wraz z częścią dawnego kolegium, umiejscowiony w zachodniej pierzei rynku.

Dzisiejszy układ przestrzenny centrum Rawy związany jest z działaniami prowadzonymi przez władze miejskie i okręgowe w latach 20. XIX stulecia. Zmierzały one do uporządkowania biegu ulic i nadania miastu nowoczesnego i funkcjonalnego wyglądu. Udało się zrealizować tylko część zamierzonych na szeroką skalę prac projektowych. Spośród budynków powstałych w tym okresie, szczególnie wyróżniają się dwa gmachy zaprojektowane przez architekta Bonifacego Witkowskiego: klasycystyczny ratusz (powstały w latach 1822 – 1824), zamykający południową pierzeję rynku oraz nieistniejący już dzisiaj budynek zlokalizowany przy ówczesnym Nowym Rynku, będący siedzibą Komisji Obwodowej (1824 – 1827). Ponadto na tyłach kolegium pojezuickiego urządzony został wówczas ogród spacerowy o charakterze parku angielskiego.

Lata Królestwa Kongresowego wiążą się z próbą uprzemysłowienia Rawy, czego wyrazem było założenie fabryki sukna w osadzie Tatar na obrzeżach miasta. Istniały ponadto plany rozbudowy w mieście i okolicy przemysłu włókienniczego. Jednakże nasilające się po upadku powstania listopadowego, a zwłaszcza styczniowego, represje władz rosyjskich przekreśliły te ambitne plany.

Ostatecznie postępujące zubożenie mieszkańców, brak dogodnych połączeń komunikacyjnych, w tym zwłaszcza linii kolejowej umożliwiającej połączenie z innymi większymi ośrodkami, a przede wszystkim nie wykształcenie się większego ośrodka przemysłowego mogącego przyciągnąć do miasta nowych mieszkańców sprawiły, że Rawa na początku naszego stulecia była kilkutysięcznym miasteczkiem o rolniczym charakterze.

W czasie I wojny światowej większość domów została poważnie uszkodzona, miasto znajdowało się bowiem przez przeszło pół roku bezpośrednio w strefie frontowej.

Lata międzywojenne to okres wzmożonych inwestycji. Odbudowano, z zachowaniem stylowego charakteru, dawny gmach Komisji Obwodowej, przeznaczając go na starostwo. W 1922 roku rozpoczęła się budowa nowoczesnego i przestronnego budynku szkoły powszechnej, zaprojektowanego przez architekta Konrada Kłosa. W tym okresie oddana została do użytku elektrownia miejska oraz budynek domu społecznego, w którym zlokalizowana została straż pożarna.

Rozwój miasta przerwany został przez kolejną wojnę, działania której spowodowały zniszczenie wielu budynków miejskich.

W wyniku transformacji ustrojowej Rawa Mazowiecka sporo zyskała. To nie to samo - małe, senne miasteczko z początku lat dziewięćdziesiątych.

W Rawie jest kilkanaście lokali gastronomicznych oraz kilka hoteli. Przy drodze wylotowej na Skierniewice, tuż za granicą administracyjną miasta, znajduje się powstały dziesięć lat temu trzygwiazdkowy hotel Sevilla. Hotel nastawiony jest głównie na obsługę konferencji oraz wszelkiego rodzaju imprez rodzinnych.           

Na piętrze budynku mieści się restauracja hotelowa, czynna w dni powszednie od godziny 14.00.

Restaurację odwiedziłam na początku 2015 roku, jednak z braku czasu nie napisałam wtedy recenzji, zamieściłam tylko galerię zdjęć - tutaj: Restauracja hotelu Sevilla - Rawa Mazowiecka, woj. łódzkie. Ale, co się odwlecze, to nie uciecze. 

Konstancin-Jeziorna to miasto i gmina położone na południe od Warszawy, 20 kilometrów od jej ścisłego centrum. Powstało w 1969 r. przez połączenie znanych przed wojną podwarszawskich letnisk - Skolimowa i Konstancina z Jeziorną oraz szeregiem położonych na wschodzie historycznych nadwiślańskich wsi wchodzących w skład mikroregionu Urzecze.

Konstancin-Jeziorna to miasto i gmina położone na południe od Warszawy, 20 kilometrów od jej ścisłego centrum. Powstało w 1969 r. przez połączenie znanych przed wojną podwarszawskich letnisk - Skolimowa i Konstancina z Jeziorną oraz szeregiem położonych na wschodzie historycznych nadwiślańskich wsi wchodzących w skład mikroregionu Urzecze.

Zarówno położenie, ukształtowanie terenu, jak i historia uczyniły to miejsce szczególnie ciekawym. Już w średniowieczu wiódł tędy szlak handlowy z Czerska do Warszawy, wpływający na rozwój okolicznych terenów. Trwające od XVIII w. osadnictwo olęderskie, związane z zagospodarowywaniem nadrzecznych nieużytków, spowodowało wykształcenie się ciekawej i swoistej kultury Urzecza.

Ponad 250 lat temu w Jeziornie nad przepływającą przez ten teren rzeką Jeziorką zbudowano młyn, który stał się początkiem istnienia jednej z największych polskich fabryk papieru. Wreszcie niespełna 100 lat temu zbudowano tu letniska, z których jedno - Konstancin - uchodziło nie tylko za najwykwintniejsze spośród wszystkich znajdujących się w okolicach Warszawy, ale też za odznaczające się wyjątkowymi walorami zdrowotnymi. W 1965 r. odkryto tu złoża leczniczej solanki, co spowodowało przyznanie Konstancinowi statusu miejscowości uzdrowiskowej - jedynej obecnie tego rodzaju miejscowości na Mazowszu.

Nałęczów to miasto położone w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Nałęczów. Nazwa miejscowości pochodzi od herbu Małachowskich, i z działalnością tego rodu wiążą się początki uzdrowiska.

W latach 1771 – 1773 starosta wąwolicki Stanisław Małachowski, herbu Nałęcz, wzniósł okazały pałac wg planów architekta Ferdynanda Naxa. Cierpiący na podagrę kolejny właściciel Nałęczowa, Antoni Małachowski, skuteczny środek na ukojenie bólu znajdował w okładach z wody źródlanej. Analiza chemiczna wykonana w 1817 roku przez Józefa Celińskiego, profesora Uniwersytetu Warszawskiego, potwierdziła walory lecznicze nałęczowskich wód. Wkrótce na potrzeby kuracjuszy w 1821 roku zbudowano i nowocześnie wyposażono łazienki kąpielowe, urządzono dom gościnny z pokojami do wynajęcia.

Nowy Dwór Mazowiecki to miasto w województwie mazowieckim, położone przy ujściu Narwi do Wisły. Ponad 200 lat temu Napoleon Bonaparte, doceniając walory militarne zbiegu tych rzek, kazał wybudować Twierdzę Modlin. Dziś góruje ona nad miastem stanowiąc jego największą atrakcję. Należy dodać, atrakcję bardzo zrujnowaną (budynki ciągnące się na długości kilku kilometrów są w większości w złym stanie technicznym).

W niedużej odległości od twierdzy znajduje się Lotnisko Modlin, z którym wielu inwestorów wiązało wielkie nadzieje. Dzisiaj lotnisko przeżywa poważne kłopoty, grzebiąc chyba przy okazji plany budowy (w sąsiedztwie Twierdzy Modlin) czterogwiazdkowego hotelu Modlin Conference & Spa. 

Polichno to wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie piotrkowskim, w gminie Wolbórz. Kierowcom przemieszczającym się trasą katowicką (obecnie S8) znana jest z kilku dość charakterystycznych obiektów gastronomicznych z wiatrakami. Jednym z nich jest Oberża Złoty Młyn: hotel, restauracja, bar oraz sala balowa.

Oberża znajduje się w sąsiedztwie dwukondygnacyjnego budynku, w którym mieści się Muzeum Polichno, które w latach 1968 - 1999 funkcjonowało pod nazwą Muzeum Czynu Partyzanckiego. Instytucja organizacyjnie była i nadal jest podporządkowana Muzeum w Piotrkowie Trybunalskim.

Pruszków to miasto w województwie mazowieckim, w powiecie pruszkowskim, będące częścią aglomeracji warszawskiej. Jedną z dzielnic miasta jest Gąsin, leżący na północnym zachodzie. Charakterystycznym elementem dzielnicy jest sztuczne wzniesienie nazwane Górą Żbikowską.

Wzniesienie powstało po roku 1960 na podmokłych terenach zlokalizowanych przy rzece Utrata, podczas regulacji jej koryta. Następnie znajdowało się tu składowisko stłuczki z zakładów porcelitu, a później rozpoczęto składowanie odpadów bytowych.

Składowisko odpadów zostało zamknięte pod koniec 2014 roku, obecnie trwa proces rekultywacji. Są plany, by góra była miejscem rekreacyjnym. Co tu ma powstać w przyszłości, nie wiadomo. Koncepcje co rusz się zmieniają.

Promyka jest główną ulicą Gąsina. Pod numerem 133, przy skrzyżowaniu z ulicą Przejazdową, od  pięciu lat działa restauracja & bar Sielska.     

Piorunów to wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie łaskim, w gminie Wodzierady. W latach dwudziestych Piorunów należał do Lucjana Niemyskiego, który w 1925 wybudował tu swoją posiadłość, zwaną dzisiaj Pałacem Piorunów. Przed wojną kilkakrotnym gościem pałacu była Maria Dąbrowska. To tutaj napisała siedem rozdziałów powieści „Noce i dnie”. Postaciom powieści, Barbarze i Lucjanowi nadała imiona właścicieli Piorunowa. W czasie wojny Niemyskich usunięto z Piorunowa. Po wojnie dwór przez wiele lat był użytkowany przez PGR, w połowie lat siedemdziesiątych zorganizowano tu ośrodek kolonijny Komendy Wojewódzkiej MO w Sieradzu. W 1994 dwór zakupiła osoba prywatna. Potem stał się własnością banku, a następnie nabył go obecny właściciel, który nie tylko odrestaurował pałac, ale dostawił do dwóch ścian budynku lekką, zamkniętą konstrukcję. Mieści ona całoroczny basen oraz oranżerię pełniącą funkcję części restauracji.

Konstantynów Łódzki to miasto położone nad rzeką Ner, w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim. Konstantynów jest gminą o charakterze miejskim z terenami upraw rolnych dawnych wsi Niesięcin czy Rszew. Kilka lat temu w Niesięcinie, przy ulicy o tej samej nazwie pod numerem 28, został wybudowany nowy trzygwiazdkowy hotel (38 miejsc noclegowych) wraz z restauracją. Lokal mieści się na parterze budynku, a posiłki a’la carte serwowane są od poniedziałku do soboty w godzinach 13:00 - 22:00 oraz w niedziele od 12:00 do 21:00. 

Sieradz to jedno z najstarszych miast w Polsce, położone w województwie łódzkim, nad rzeką Wartą. Było miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego. Jego historia sięga VI wieku, kiedy to na łęgu w pobliżu rzeki Żegliny istniała otwarta osada wiejska.

Do dnia dzisiejszego zachował się średniowieczny układ urbanistyczny miasta z rynkiem jako centrum. Rynek zabudowany jest obecnie w większości kamienicami pochodzącymi z XIX wieku. Pośrodku rynku stał kiedyś ratusz. Spłonął jednak w 1794 roku. W jego miejscu stoi teraz pompa, wkomponowana w zespół kolorowych fontann. Od 2015r. na rynku znajduje się rzeźba przedstawiająca Antoniego Cierplikowskiego, światowej sławy fryzjera, urodzonego i zmarłego w Sieradzu (ur. 24 grudnia 1884, zm. 5 lipca 1976). Cierplikowski zasłynął już w 1909 roku, gdy francuskiej aktorce obciął długie włosy i uczesał krótką, chłopięcą fryzurę. Styl „chłopczycy” podbił cały świat.

Prywatnie był ekscentrykiem. Ubierał się wyzywająco, odpoczywał śpiąc w szklanej trumnie. Zyskał fortunę. Pisała o nim światowa prasa, stał się bohaterem sztuk teatralnych, powstawały o nim książki i adaptacje filmowe, pozował do obrazów.       

Ossa to wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie rawskim, w gminie Biała Rawska. Znajduje się tu jeden z największych w kraju hoteli - Centrum Kongresowe Hotel & Spa Ossa.

Od 2016r. w upadłości, gdyż w czerwcu tamtego roku sąd ogłosił upadłość spółki akcyjnej „Park Edukacji”, która była właścicielem obiektu. W styczniu tego roku dzierżawcą Centrum została spółka Horest Hotel pod Żaglami z Warszawy.

W dniu 12 stycznia br. w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi mogło dojść do sprzedaży obiektu, gdyż na ten dzień syndyk ogłosił przetarg na sprzedaż masy upadłości za kwotę 147.054.000 zł. Nabywca jednak się nie znalazł. Jak ustaliłam, obecny dzierżawca zainteresowany jest nabyciem obiektu, potrzebuje jednak czasu na sfinalizowanie planów.

W Centrum jest kilka restauracji. Obecnie działa tylko jedna - Calvados, mieszcząca się w głównym budynku, obok hotelowej recepcji. W restauracji tej byłam niejeden raz, ale nie pokusiłam się o recenzję. O ironio czynię to teraz, gdy jej menu zostało w tym roku bardzo ostro okrojone. Ku mojemu zaskoczeniu, lokal nadal reprezentuje wysoki poziom.       

Żelazowa Wola to wieś położona niespełna 60 km od Warszawy, w której urodził się Fryderyk Chopin.

Miejscowość na początku XIX wieku była własnością rodziny hr. Skarbków. Wychowaniem dzieci  właściciela dworu (obecnie Muzeum F. Chopina) zajmował się przybyły w 1802 roku z Francji, Mikołaj Chopin. W 1806 roku Mikołaj poślubił poznaną na dworze Skarbków Justynę Krzyżanowską, a w 1810 roku Chopinom urodził się syn Fryderyk. Gdy mały Frycek miał 8 miesięcy, rodzice opuścili na stałe Żelazową Wolę zamieszkując w Warszawie. Jednakże Chopinowie pozostali w zażyłych stosunkach ze Skarbkami, spędzając chętnie w Żelazowej Woli wakacje. Fryderyk Chopin ostatni raz odwiedził miejsce swojego urodzenia w 1830 roku.

Naprzeciwko wejścia do Muzeum Fryderyka Chopina znajduje się restauracja Przepis na kompot. 

Piaseczno to miasto położone 17 km na południe od centrum Warszawy, wchodzące w skład aglomeracji warszawskiej. Bliskość stolicy zdecydowała - z jednej strony o rozwoju budownictwa mieszkaniowego, a z drugiej – o zlokalizowaniu tu siedzib wielu zagranicznych firm. Piaseczno nie jest szczególnie bogate w zabytki czy atrakcje turystyczne. Np. jedyne muzeum jest teraz zamknięte, gdyż dotychczasowy zabytkowy budynek, w którym była siedziba placówki został rozebrany do zera (trwa remont).

Jedną z atrakcji jest niewątpliwie Piaseczyńsko-Grójecka Kolej Wąskotorowa, uruchomiona w 1898r. W 1994 roku kolejka została wpisana do rejestru zabytków.

Operatorem kolejki jest Piaseczyńsko - Grójeckie Towarzystwo Kolei Wąskotorowej, założone w 1998 roku. Przejazdy koleją odbywają w sezonie w niedziele, w godzinach 11:00 – 16:00 (poza sezonem np. w sylwestra) na trasie Piaseczno – Tarczyn – Piaseczno. Trasa ma długość 28 km, z postojem na piknik w miejscowości Runów.

W pobliżu stacji kolejowej działa kilka restauracji, w tym jedna o zagadkowej nazwie Szara Eminencja x Piaseczno. Wg zapewnień obsługi, nie ma „specjalnej ideologii” dorobionej do tej nazwy. W założeniu bowiem właściciela mają być taką „szarą eminencją warszawskiej gastronomii”.

I tu moja mała dygresja. Koncepcja fajna, ale w przypadku gastronomii warszawskiej nie jest zbyt trudna, bo ogólnie rzecz ujmując stołeczne restauracje to nie za wysoki poziom. Proponuję być szarą eminencją, ale podwarszawskiej gastronomii. Tu, zapewniam, generalnie poziom jest wyższy i zostać tu tym „kierującym z ukrycia” może być już nie takie proste.       

Przy placu Zamkowym na Starym Mieście w Warszawie, naprzeciwko Zamku Królewskiego, działa od ponad 20 lat restauracja Przy Zamku (taki przynajmniej czas istnienia lokalu podany jest na jej stronie internetowej).

Restauracja szczyci się tym, że jadł tutaj prezydent USA Bill Clinton (Clinton w Polsce był dwukrotnie: w 1994 i 1997 roku. Wychodzi więc na to, że mógł tu być podczas drugiej wizyty, na samym początku istnienia restauracji), a także typowo polską kuchnią.

Może wtedy było lepiej, bo teraz to jest mizeria kulinarna z elegancką obsługą. Bowiem jakość pracy  kelnerów jest na najwyższym poziomie – tak rzadko obecnie spotykana w restauracjach.

Cóż z tego, skoro posiłki są do bani: małe porcje i niezbyt smaczne. W restauracji byłam z kilkoma osobami, wszystkie miały identyczne odczucia. Szczytem minimalizmu były pieczone warzywa, które miały być podane wraz z piersią kurczaka z grilla w sosie cydrowym. Znajomy w końcu znalazł na talerzu trzy maluśkie kawałki pieczonych warzyw. A sama pierś była twarda.

W restauracji Przy Zamku wyraźnie zapomniano, że samą oprawą człowiek się nie naje.          

Piotrków Trybunalski (woj. łódzkie) to miasto o bardzo ciekawej historii i tradycjach. Miasto zawdzięczało swój rozwój geograficznemu położeniu oraz korzystnemu układowi dróg łączących polskie krainy w czasach piastowskich. To tutaj odbywały się zjazdy rycerskie oraz zjazdy szlachty polskiej (1354-1567), zjazdy duchowieństwa. Miasto było świadkiem hołdów lennych Zakonu Krzyżackiego, a po przeniesieniu parlamentu do Warszawy, Piotrków stał się siedzibą Sądu Najwyższego oraz Trybunału Koronnego (stąd przymiotnik Trybunalski dodany po II wojnie światowej do nazwy miasta).

W mieście jest wiele restauracji dla różnej klienteli. Jest też wspomnienie po restauracji działającej kiedyś w Rynku Trybunalskim. - Nie wytrzymała Kuchennych rewolucji - ze śmiechem mówią mieszkańcy Piotrkowa.

Z takich „rewolucji” na pewno nie skorzystałaby właścicielka restauracji Dworek, mieszczącej się przy ulicy Skrajnej, niedaleko leśnictwa Meszcze. Restauracja działa bowiem z powodzeniem od 30 lat, pierwotnie pod nazwą restauracja Pod Dębami, a od 2005 roku jako Dworek.

Dworek odwiedziłam w niedzielę i większość stolików była zarezerwowana. Jednak miałam trochę szczęścia, gdyż do najbliżej rezerwacji pozostało 50 minut i udało mi się zjeść posiłek. Były jednak osoby, które odchodziły z kwitkiem.      

Spała to niewielka miejscowość położona niedaleko Tomaszowa Mazowieckiego, ok. 110 km od Warszawy i  ok. 60 km od Łodzi. Jej lokalizacja w kompleksie lasów spalskich sprawia, że była i jest atrakcyjnym celem wypoczynku. Była rezydencją rosyjskich carów. Niegdyś odpoczywali w niej także dawni prezydenci Polski. Na jej terenie można oglądać pozostałe po tamtych czasach obiekty architektoniczne. Jest wieża ciśnień, budynki koszarów kozackich, dwa hotele dla carskich gości (Bristol i Savoy, dzisiaj pod nazwami Dzik i Rogacz), drewniany kościółek, mały park z ciekawymi okazami drzew.

Obecnie Spała ma opinię jednej z bardziej przyjaznych miejscowości do uprawiania różnych form aktywnego wypoczynku. Są tu trasy rowerowe i piesze, szeroka i malownicza Pilica znana jest kajakarzom.

Tutaj też mieści się Ośrodek Przygotowań Olimpijskich – COS. Jest wiele hoteli i lokali gastronomicznych. Co roku odbywają się w Spale Dożynki Prezydenckie, organizowane są zloty harcerskie.  

Nieoficjalnym herbem miejscowości jest żubr, którego pomnik wykonany na polecenie cara dla uczczenia wielkiego polowania w dniach 6 i 7 października 1860 roku w Puszczy Białowieskiej, znajduje się właśnie tutaj. 

Więcej o pomniku: Ciekawe zabytki na zaniedbanym placu – Spała

W Spale jest kilka niezłych restauracji. Jedną z nich jest Karczma Spalska, istniejąca od 1978 roku. W jej pobliżu, klika lat temu, wybudowano budynek z pokojami na wynajem i tak powstał minikompleks o nazwie Pensjonat Karczma Spalska.   

Przedbórz to miasto położone nad rzeką Pilicą, w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim.

W roku 1239 wymieniany jest gród warowny, który w połowie XIV w. Kazimierz Wielki rozbudował do postaci zamku, a w 1370 roku nadał miejscowości prawa miejskie. Król przyjeżdżał do przedborskich lasów na polowania. Podczas jednego z nich, 8 września 1370 roku, w okolicach miejscowości Żeleźnica, spadł z konia i złamał nogę (znajduje się tutaj obelisk upamiętniający ten wypadek). Niecałe dwa miesiące później Kazimierz Wielki umarł w Krakowie. Przyjmuje się, że wypadek ten zapoczątkował niekorzystny zbieg zdarzeń zdrowotnych, które doprowadziły do śmierci monarchy. Natomiast król Władysław Jagiełło, 29 lipca 1423 r. nadał w Przedborzu prawa miejskie dla Łodzi. Przed wojną w Przedborzu Żydzi stanowili ponad 60% mieszkańców. W mieście czynnych było kilkanaście szynków.

Dzisiejsza baza gastronomiczna jest zdecydowanie uboższa. Najbardziej znaną restauracją jest Parkowa, która w tym samym miejscu działa od ponad 30 lat. Wpierw należała do GS-u, a od 1998 roku jest w prywatnych rękach. W 2010 roku obiekt został przebudowany, w ofercie pojawiły się pokoje gościnne.

Restauracja tak się reklamuje: „Nasze menu stanowi tradycyjną kuchnię polską i regionalną. 30-letnie doświadczenie szefowej restauracji w branży gastronomicznej oraz doskonale wykwalifikowana kadra współpracowników sprawia, że nasza restauracja jest w stanie sprostać Państwa oczekiwaniom”.

Ulica Świętokrzyska to jedna z ważniejszych ulic w Warszawie-Śródmieściu, której nazwa została potwierdzona urzędowo w 1770. Przed wojną ulica była wąska, i nie kursowały nią ani tramwaje, ani autobusy. Podczas odbudowy Warszawy zadecydowano się poszerzyć jezdnię. W 1948 w rejonie ulic Świętokrzyskiej, Wareckiej i placu Powstańców Warszawy rozpoczęto, prowadzoną etapami, budowę kompleksu budynków Narodowego Banku Polskiego (siedziba NBP jest pod numerem 11/21). W czerwcu 2011 roku rozpoczęto pod ulicą budowę linii M2 warszawskiego metra. Na czas budowy ulica na odcinku od Nowego Światu do ronda ONZ została zamknięta dla ruchu kołowego. Ponowne otwarcie po modernizacji nastąpiło 30 września 2014.

W 2015 roku w siedzibie NBP otworzono bardzo ciekawe muzeum - Centrum Pieniądza im. Sławomira Skrzypka. W skarbcu Centrum jest prawdziwa sztaba złota o wadze 12,5 kg, którą można  dotknąć, a nawet spróbować podnieść. Muzeum zwiedzałam prawie 3 godziny i poczułam się głodna. Na szczęście daleko szukać nie musiałam, gdyż vis a vis NBP (pod numerem 14) znajduje się restauracja o trochę intrygującej nazwie: Inny Wymiar.   

Pruszków to miasto w województwie mazowieckim, w powiecie pruszkowskim, będące częścią aglomeracji warszawskiej. Na przełomie XIX i XX wieku Pruszków był prężnie rozwijającą się osadą fabryczną. Od 1895 roku działała tutaj znana w kraju i na świecie fabryka ołówków „St. Majewski”. Jej założyciel Stanisław Majewski zapisał się w historii miasta jako zasłużony społecznik. Był fundatorem i współinicjatorem założenia pierwszej szkoły początkowej w Pruszkowie, a w 1903 roku dzięki jego staraniom przy ul. Ołówkowej 4 powstała szkoła dla dzieci pracowników fabryki.   

Podczas I wojny światowej fabryka uległa poważnemu uszkodzeniu. Udało się ją jednak odbudować i przy okazji zmodernizować. Druga wojna światowa oszczędziła fabryce zniszczeń – nieprzerwanie trwała w niej produkcja. W 1948 roku nastąpiło upaństwowienie firmy, a trzy lata później zmieniono jej nazwę – tak powstały „Pruszkowskie Zakłady Materiałów Biurowych”. Powrót do pierwotnej nazwy fabryki możliwy był dopiero po prywatyzacji, która miała miejsce w 1995 roku. Na początku 2014 roku, dla uczczenia 125 rocznicy powstania firmy, oddana została do użytku nowa – duża i nowoczesna fabryka. Dotychczasowa siedziba mieszcząca się przy ulicy Ołówkowej przeniesiona została na ulicę Kredkową.

Teraz - w najstarszym z budynków fabryki, przy ulicy Obrońców Pokoju 8, w jednej z dawnych hal produkcyjnych od kilku lat działa restauracja Ucieranie Treści. W hali tej stały kiedyś młyny, w których rozdrabniano grafit, a według robotniczego żargonu - ucierano treść. Właśnie od określenia tego procesu wzięła się nazwa restauracji.

Kutno to miasto położone w centralnej Polsce, w województwie łódzkim, na skrzyżowaniu dwóch autostrad A1 i A2. Kutno rozwinęło się z osady wiejskiej. W końcu XIII wieku znalazło się w granicach prowincji łęczyckiej. U schyłku XIV wieku Kutno leżało w ziemi rawskiej, w okręgu gostynińskim. W 1462 roku zostało włączone do Korony i znalazło się w granicach powiatu gostynińskiego.

Od XIV do XVII wieku Kutno stanowiło własność Kucieńskich herbu Ogończyk. Pierwszym znanym właścicielem Kutna był Andrzej z Radzikowa, syn kasztelana dobrzyńskiego, właściciel Kutna i Sieciechowa, któremu książę mazowiecki Siemowit IV w 1386 roku nadał przywilej targowy na dzień św. Wawrzyńca, czyli 10 sierpnia. Duże znaczenie dla rozwoju Kutna miało jego położenie. Przez miasto przechodził trakt z Warszawy do Poznania.

Położenie decyduje także i o współczesnym rozwoju miasta, które jest ważnym ośrodkiem przemysłowym. W kraju miasto znane jest z dwóch imprez: Święta Róży i zawodów w baseballu.

Święto Róży to cykliczna impreza kulturalna organizowana przez Kutnowski Dom Kultury. Po raz pierwszy odbyła się w dniach 20-21 września 1975 jako Kutnowski Jarmark Różany. Głównym elementem imprezy była wystawa róż pochodzących z plantacji kutnowskich hodowców. Towarzyszyły jej występy grup muzycznych (głównie folklorystycznych), prezentacje twórców ludowych oraz stoiska handlowe. Od 1990 zmieniono nazwę (na Święto Róży), a także formułę imprezy. Wystawy róż wzbogacono o szersze aranżacje plastyczne i scenograficzne. Pierwsze gospodarstwo ogrodnicze produkujące róże powstało w okolicach Kutna w 1912 roku (braci Eizyków). W 1965 roku pojawiła się róża Kutno wyhodowana przez Bolesława Wituszyńskiego, a w 1972 roku do rejestru została wpisana róża Marylka wyhodowana w 1967 roku również przez Wituszyńskiego.

W 1996 w mieście odbyły się Międzynarodowe Zawody w baseballu. Od tamtej pory w Kutnie swoją siedzibę ma  Europejskie Centrum Małej Ligi Baseballowej, które swym zasięgiem obejmuje Europę, Afrykę i Azję. Misją Malej Ligi Baseballowej i Softballowej (ang. Little League Baseball and Softball) jest organizowanie gry w baseball i softball dla dzieci i młodzieży w lokalnych społecznościach (jako alternatywa spędzania wolnego czasu).

W centrum Kutna są dwa rynki połączone ulicą Królewską oraz rondo Solidarności łączące aż 6 ulic. Od kilkunastu lat przy rondzie działa hotel Rondo mieszczący w swoich podziemiach restaurację o nazwie Muzyczna.