Grochowiska Szlacheckie to wieś w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Rogowo. Miejscowość położona jest przy Szlaku Piastowskim, na jego trasie północ-południe: Wągrowiec, Łekno, Żnin, Biskupin, Gniezno, Grzybowo, Giecz, Ląd nad Wartą, Konin do Kalisza. Szlak Piastowski to trasa turystyczna, przebiegająca przez województwa wielkopolskie i kujawsko-pomorskie.

Druga trasa prowadzi z Poznania przez Pobiedziska, Moraczewo, Ostrów Lednicki, Gniezno, Trzemeszno, Mogilno, Strzelno, Kruszwicę, Inowrocław, Płowce, Brześć Kujawski do Włocławka.

W Grochowiskach Szlacheckich znajduje się zabytkowy zespół pałacowo-parkowy, a w pałacu hotel (osiem pokoi) i restauracja Pałacowa.

Różan to miasto położone nad Narwią, w województwie mazowieckim, w powiecie makowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej. W 1378 r. nadano Różanowi prawa miejskie. W 1565 r. w mieście liczącym około 2 tys. mieszkańców było 330 domów, a w jego granicach znajdowało się 6 kościołów oraz zamek obronny. W 1870 roku rząd carski z powodu działalności na terenie ziemi różańskiej oddziałów powstańczych, zmienił gród różański na osadę i włączył ją do gminy Sieluń. W roku 1919 Różan odzyskał prawa miejskie. Na terenie miasta są fortyfikacje wybudowane przez Rosjan na początku XX wieku w celu zabezpieczenia znajdującej się tutaj przeprawy przez Narew. Ciekawe położenie geograficzne sprawiło, że w Różanie rozwinęło się budownictwo letniskowe, głównie indywidualne.

Kilka miesięcy temu swoje podwoje otworzył położony w południowo-wschodniej części miasta kompleks hotelowo-gastronomiczny Avangarda. 

Maków Mazowiecki to miasto położone nad rzeką Orzyc, w województwie mazowieckim, siedziba powiatu makowskiego. Dawniej zwane Makowem nad Orzycem lub Makowem Łomżyńskim. Maków uzyskał prawa miejskie w 1421 r. od mazowieckiego księcia Janusza I Starszego. Na terenie miasta znajduje się zalew o powierzchni 17 ha utworzony na podmiejskich łąkach w starorzeczu Orzyca.

W mieście jest dosyć skromna oferta gastronomiczna. Polecaną restauracją jest Gospoda Pazibroda, która znajduje się na jego obrzeżach - w miejscowości Chrzanowo (przy drodze numer 57 do Pułtuska). Istniejąca od 2000 roku gospoda reklamuje się jako „Najlepsza kuchnia chłopska”. Jednak mnie lokal jakoś specjalnie nie zachwycił. A totalnym rozczarowaniem zakończyła się wizyta w gospodzie osoby mi towarzyszącej, która zamówiła polędwiczki wieprzowe w sosie kurkowym za 32,00 zł. Dobrze, że to ona nie pisze tej recenzji...

Zduńska Wola to miasto w centralnej Polsce, w województwie łódzkim (45 km na zachód od Łodzi), siedziba powiatu zduńskowolskiego. Leży na Wysoczyźnie Łaskiej, na obszarze prawie równinnym, łagodnie opadającym ku dolinie Warty.

W XI i XII wieku tereny, na których powstała Zduńska Wola wchodziły w skład kasztelani sieradzkiej, w późniejszym okresie województwa sieradzkiego. W końcu XVIII wieku obszar ten znalazł się w departamencie kaliskim, administrowanym przez Prusy. Po Kongresie Wiedeńskim, Zduńska Wola znalazła się w woj. kaliskim, kontrolowanym przez Rosjan.

W okresie międzywojennym miasto wchodziło w skład powiatu sieradzkiego i woj. łódzkiego, zaś w okresie okupacji hitlerowskiej włączono je do tzw. Kraju Warty.

Z historią miasta ściśle związane jest tkactwo. Włókiennicy, których Stefan Złotnicki (założyciel miasta) ściągnął z Saksonii, Czech i Prus - jawili się jako prekursorzy miejscowego przemysłu. Osadnicy ci rozwinęli włókienniczy fach na tyle, że stał się on znakiem rozpoznawczym Zduńskiej Woli. 8 stycznia 1894 roku urodził się tutaj Maksymilian Maria Kolbe (właściwie Rajmund Kolbe). Jego rodzice również zajmowali się tkactwem

Jednym z ważniejszych miejsc w mieście jest plac Wolności z wybudowanym pośrodku w 2014 roku budynkiem ratusza. Bryła budynku ma nawiązywać do starego – zniszczonego podczas II wojny światowej. Jednak jego elewacja jest trochę kontrowersyjna (przypomina trochę architekturę PRL-u). Zaś zupełnym niewypałem jest wieża widokowa - tak zaprojektowana, że można z niej zobaczyć (zza szyb) tylko połowę miasta. 9 października 2014 r. Miejski Dom Kultury w Zduńskiej Woli stał się operatorem Zduńskowolskiego Centrum Integracji Ratusz.

W ostatnich latach odrestaurowano również wiele kamienic znajdujących się wokół placu Wolności. Jedną z nich jest kamienica zlokalizowana pod numerem 6, w której na parterze od prawie 3 lat działa restauracja „W kamienicy”.  

Rawa Mazowiecka to miasto leżące w województwie łódzkim, w powiecie rawskim, nad rzeką Rawką. XIV-wieczny zamek był siedzibą piastowskich książąt mazowieckich, władających w średniowieczu ziemią rawską. Po jej włączeniu do Korony w połowie XV w., miasto z pozycji oddzielnego księstwa zeszło do roli stolicy województwa rawskiego, którą to rolę sprawowało do 1793r.

W 1562 roku Rawa stała się siedzibą tzw. skarbu kwarcianego, podatku na utrzymanie wojska wprowadzonego za panowania Zygmunta Augusta.

Całkowity niemal upadek miasta przynoszą lata potopu szwedzkiego. Dzieła zniszczenia dokonał wielki pożar w 1766r. niszczący większość budynków miasta. Do końca istnienia Rzeczpospolitej szlacheckiej, mimo podejmowanych prób Rawa nie odzyskała już swego dawnego znaczenia. Z budowli wzniesionych w okresie świetności do naszych czasów przetrwał jedynie pojezuicki barokowy kościół, powstały w 1613 roku wraz z częścią dawnego kolegium, umiejscowiony w zachodniej pierzei rynku.

Dzisiejszy układ przestrzenny centrum Rawy związany jest z działaniami prowadzonymi przez władze miejskie i okręgowe w latach 20. XIX stulecia. Zmierzały one do uporządkowania biegu ulic i nadania miastu nowoczesnego i funkcjonalnego wyglądu. Udało się zrealizować tylko część zamierzonych na szeroką skalę prac projektowych. Spośród budynków powstałych w tym okresie, szczególnie wyróżniają się dwa gmachy zaprojektowane przez architekta Bonifacego Witkowskiego: klasycystyczny ratusz (powstały w latach 1822 – 1824), zamykający południową pierzeję rynku oraz nieistniejący już dzisiaj budynek zlokalizowany przy ówczesnym Nowym Rynku, będący siedzibą Komisji Obwodowej (1824 – 1827). Ponadto na tyłach kolegium pojezuickiego urządzony został wówczas ogród spacerowy o charakterze parku angielskiego.

Lata Królestwa Kongresowego wiążą się z próbą uprzemysłowienia Rawy, czego wyrazem było założenie fabryki sukna w osadzie Tatar na obrzeżach miasta. Istniały ponadto plany rozbudowy w mieście i okolicy przemysłu włókienniczego. Jednakże nasilające się po upadku powstania listopadowego, a zwłaszcza styczniowego, represje władz rosyjskich przekreśliły te ambitne plany.

Ostatecznie postępujące zubożenie mieszkańców, brak dogodnych połączeń komunikacyjnych, w tym zwłaszcza linii kolejowej umożliwiającej połączenie z innymi większymi ośrodkami, a przede wszystkim nie wykształcenie się większego ośrodka przemysłowego mogącego przyciągnąć do miasta nowych mieszkańców sprawiły, że Rawa na początku naszego stulecia była kilkutysięcznym miasteczkiem o rolniczym charakterze.

W czasie I wojny światowej większość domów została poważnie uszkodzona, miasto znajdowało się bowiem przez przeszło pół roku bezpośrednio w strefie frontowej.

Lata międzywojenne to okres wzmożonych inwestycji. Odbudowano, z zachowaniem stylowego charakteru, dawny gmach Komisji Obwodowej, przeznaczając go na starostwo. W 1922 roku rozpoczęła się budowa nowoczesnego i przestronnego budynku szkoły powszechnej, zaprojektowanego przez architekta Konrada Kłosa. W tym okresie oddana została do użytku elektrownia miejska oraz budynek domu społecznego, w którym zlokalizowana została straż pożarna.

Rozwój miasta przerwany został przez kolejną wojnę, działania której spowodowały zniszczenie wielu budynków miejskich.

W wyniku transformacji ustrojowej Rawa Mazowiecka sporo zyskała. To nie to samo - małe, senne miasteczko z początku lat dziewięćdziesiątych.

W Rawie jest kilkanaście lokali gastronomicznych oraz kilka hoteli. Przy drodze wylotowej na Skierniewice, tuż za granicą administracyjną miasta, znajduje się powstały dziesięć lat temu trzygwiazdkowy hotel Sevilla. Hotel nastawiony jest głównie na obsługę konferencji oraz wszelkiego rodzaju imprez rodzinnych.           

Na piętrze budynku mieści się restauracja hotelowa, czynna w dni powszednie od godziny 14.00.

Restaurację odwiedziłam na początku 2015 roku, jednak z braku czasu nie napisałam wtedy recenzji, zamieściłam tylko galerię zdjęć - tutaj: Restauracja hotelu Sevilla - Rawa Mazowiecka, woj. łódzkie. Ale, co się odwlecze, to nie uciecze. 

Konstancin-Jeziorna to miasto i gmina położone na południe od Warszawy, 20 kilometrów od jej ścisłego centrum. Powstało w 1969 r. przez połączenie znanych przed wojną podwarszawskich letnisk - Skolimowa i Konstancina z Jeziorną oraz szeregiem położonych na wschodzie historycznych nadwiślańskich wsi wchodzących w skład mikroregionu Urzecze.

Konstancin-Jeziorna to miasto i gmina położone na południe od Warszawy, 20 kilometrów od jej ścisłego centrum. Powstało w 1969 r. przez połączenie znanych przed wojną podwarszawskich letnisk - Skolimowa i Konstancina z Jeziorną oraz szeregiem położonych na wschodzie historycznych nadwiślańskich wsi wchodzących w skład mikroregionu Urzecze.

Zarówno położenie, ukształtowanie terenu, jak i historia uczyniły to miejsce szczególnie ciekawym. Już w średniowieczu wiódł tędy szlak handlowy z Czerska do Warszawy, wpływający na rozwój okolicznych terenów. Trwające od XVIII w. osadnictwo olęderskie, związane z zagospodarowywaniem nadrzecznych nieużytków, spowodowało wykształcenie się ciekawej i swoistej kultury Urzecza.

Ponad 250 lat temu w Jeziornie nad przepływającą przez ten teren rzeką Jeziorką zbudowano młyn, który stał się początkiem istnienia jednej z największych polskich fabryk papieru. Wreszcie niespełna 100 lat temu zbudowano tu letniska, z których jedno - Konstancin - uchodziło nie tylko za najwykwintniejsze spośród wszystkich znajdujących się w okolicach Warszawy, ale też za odznaczające się wyjątkowymi walorami zdrowotnymi. W 1965 r. odkryto tu złoża leczniczej solanki, co spowodowało przyznanie Konstancinowi statusu miejscowości uzdrowiskowej - jedynej obecnie tego rodzaju miejscowości na Mazowszu.

Nałęczów to miasto położone w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Nałęczów. Nazwa miejscowości pochodzi od herbu Małachowskich, i z działalnością tego rodu wiążą się początki uzdrowiska.

W latach 1771 – 1773 starosta wąwolicki Stanisław Małachowski, herbu Nałęcz, wzniósł okazały pałac wg planów architekta Ferdynanda Naxa. Cierpiący na podagrę kolejny właściciel Nałęczowa, Antoni Małachowski, skuteczny środek na ukojenie bólu znajdował w okładach z wody źródlanej. Analiza chemiczna wykonana w 1817 roku przez Józefa Celińskiego, profesora Uniwersytetu Warszawskiego, potwierdziła walory lecznicze nałęczowskich wód. Wkrótce na potrzeby kuracjuszy w 1821 roku zbudowano i nowocześnie wyposażono łazienki kąpielowe, urządzono dom gościnny z pokojami do wynajęcia.

Miło mi poinformować, że przyznałam (jak najbardziej subiektywne)

wyróżnienie: 

Restauracja Miesiąca marca 2018 roku

Otrzymała je 

Restauracja Stara Łaźnia

w 

Lubartowie

za pomysłowe łączenie smaków, mistrzostwo w przygotowaniu sałatek oraz życzliwą i szybką obsługę

Lublin to miasto na prawach powiatu we wschodniej Polsce, stolica województwa lubelskiego, dziewiąte co do wielkości populacji miasto w Polsce (ponad 340 tys. mieszkańców). Sercem Starego Miasta jest rynek, pośrodku którego stoi budynek dawnego ratusza. W podziemiach ratusza zaczyna się Lubelska Trasa Podziemna, która biegnie pod rynkiem i kamienicami Starego Miasta, a kończy się przy pozostałościach kościoła św. Michała Archanioła. Trasa powstała w wyniku połączenia kilkunastu, z licznych, staromiejskich piwnic, których historia sięga początku XVI w. Trasa liczy ok. 280 metrów.  

Nałęczów to miasto położone w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Nałęczów. Nazwa miejscowości pochodzi od herbu Małachowskich, i z działalnością tego rodu wiążą się początki uzdrowiska.

W latach 1771 – 1773 starosta wąwolicki Stanisław Małachowski, herbu Nałęcz, wzniósł okazały pałac wg planów architekta Ferdynanda Naxa. Cierpiący na podagrę kolejny właściciel Nałęczowa, Antoni Małachowski, skuteczny środek na ukojenie bólu znajdował w okładach z wody źródlanej. Analiza chemiczna wykonana w  1817 roku przez Józefa Celińskiego, profesora Uniwersytetu Warszawskiego, potwierdziła walory lecznicze nałęczowskich wód. Wkrótce na potrzeby kuracjuszy w 1821 roku zbudowano i nowocześnie wyposażono łazienki kąpielowe, urządzono dom gościnny z pokojami do wynajęcia. Renoma uzdrowiska sprawiła, że kuracji zażywał tu sam książę Adam Czartoryski.

Kazimierz Dolny położony jest w zachodniej części Płaskowyżu Nałęczowskiego, w powiecie puławskim, w województwie lubelskim. Jego granice administracyjne obejmują rozległy obszar, rozciągający się wzdłuż Wisły. Kazimierz Dolny jest jednym z czterdziestu ośmiu miejsc w Polsce, które otrzymało status Pomnika Historii. Przed II wojną światową Kazimierz był biednym miasteczkiem, a jego rozwój przypada dopiero na czasy współczesne.

Przedwojenny Kazimierz wraz z jego mieszkańcami można zobaczyć na fotografiach zrobionych w latach 1930-1931 przez słynnego fotografika Jerzego Benedykta Dorysa. Wówczas ludność żydowska stanowiła ponad 50% mieszkańców miasta. Fotografie znajdują się w budynku dawnej synagogi w Kazimierzu Dolnym.

Vis-a-vis synagogi działa od czterech lat restauracja Bajgiel, serwująca dania kuchni polskiej i żydowskiej. 

Lubartów to miasto położone nad rzeką Wieprz, w środkowej części województwa lubelskiego, siedziba powiatu lubartowskiego oraz gminy wiejskiej Lubartów. Król Zygmunt I Stary nadał miastu przywilej lokacyjny 29 maja 1543 roku z inicjatywy wojewody lubelskiego Piotra Firleja. Nazwa miasta wiąże się z rodami jego właścicieli: Firlejów (Lewartów - od herbu Lewart) i Sanguszków (Lubartów - od legendarnego przodka Lubarta).

W centrum miasta od kilku lat działa restauracja Stara Łaźnia. Znajduje się na parterze nowo wybudowanego budynku, który stanął w  miejscu dawnej miejskiej łaźni. Stąd nazwa lokalu. 

Nowy Dwór Mazowiecki to miasto w województwie mazowieckim, położone przy ujściu Narwi do Wisły. Ponad 200 lat temu Napoleon Bonaparte, doceniając walory militarne zbiegu tych rzek, kazał wybudować Twierdzę Modlin. Dziś góruje ona nad miastem stanowiąc jego największą atrakcję. Należy dodać, atrakcję bardzo zrujnowaną (budynki ciągnące się na długości kilku kilometrów są w większości w złym stanie technicznym).

W niedużej odległości od twierdzy znajduje się Lotnisko Modlin, z którym wielu inwestorów wiązało wielkie nadzieje. Dzisiaj lotnisko przeżywa poważne kłopoty, grzebiąc chyba przy okazji plany budowy (w sąsiedztwie Twierdzy Modlin) czterogwiazdkowego hotelu Modlin Conference & Spa. 

Polichno to wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie piotrkowskim, w gminie Wolbórz. Kierowcom przemieszczającym się trasą katowicką (obecnie S8) znana jest z kilku dość charakterystycznych obiektów gastronomicznych z wiatrakami. Jednym z nich jest Oberża Złoty Młyn: hotel, restauracja, bar oraz sala balowa.

Oberża znajduje się w sąsiedztwie dwukondygnacyjnego budynku, w którym mieści się Muzeum Polichno, które w latach 1968 - 1999 funkcjonowało pod nazwą Muzeum Czynu Partyzanckiego. Instytucja organizacyjnie była i nadal jest podporządkowana Muzeum w Piotrkowie Trybunalskim.

Pruszków to miasto w województwie mazowieckim, w powiecie pruszkowskim, będące częścią aglomeracji warszawskiej. Jedną z dzielnic miasta jest Gąsin, leżący na północnym zachodzie. Charakterystycznym elementem dzielnicy jest sztuczne wzniesienie nazwane Górą Żbikowską.

Wzniesienie powstało po roku 1960 na podmokłych terenach zlokalizowanych przy rzece Utrata, podczas regulacji jej koryta. Następnie znajdowało się tu składowisko stłuczki z zakładów porcelitu, a później rozpoczęto składowanie odpadów bytowych.

Składowisko odpadów zostało zamknięte pod koniec 2014 roku, obecnie trwa proces rekultywacji. Są plany, by góra była miejscem rekreacyjnym. Co tu ma powstać w przyszłości, nie wiadomo. Koncepcje co rusz się zmieniają.

Promyka jest główną ulicą Gąsina. Pod numerem 133, przy skrzyżowaniu z ulicą Przejazdową, od  pięciu lat działa restauracja & bar Sielska.     

Piorunów to wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie łaskim, w gminie Wodzierady. W latach dwudziestych Piorunów należał do Lucjana Niemyskiego, który w 1925 wybudował tu swoją posiadłość, zwaną dzisiaj Pałacem Piorunów. Przed wojną kilkakrotnym gościem pałacu była Maria Dąbrowska. To tutaj napisała siedem rozdziałów powieści „Noce i dnie”. Postaciom powieści, Barbarze i Lucjanowi nadała imiona właścicieli Piorunowa. W czasie wojny Niemyskich usunięto z Piorunowa. Po wojnie dwór przez wiele lat był użytkowany przez PGR, w połowie lat siedemdziesiątych zorganizowano tu ośrodek kolonijny Komendy Wojewódzkiej MO w Sieradzu. W 1994 dwór zakupiła osoba prywatna. Potem stał się własnością banku, a następnie nabył go obecny właściciel, który nie tylko odrestaurował pałac, ale dostawił do dwóch ścian budynku lekką, zamkniętą konstrukcję. Mieści ona całoroczny basen oraz oranżerię pełniącą funkcję części restauracji.

Konstantynów Łódzki to miasto położone nad rzeką Ner, w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim. Konstantynów jest gminą o charakterze miejskim z terenami upraw rolnych dawnych wsi Niesięcin czy Rszew. Kilka lat temu w Niesięcinie, przy ulicy o tej samej nazwie pod numerem 28, został wybudowany nowy trzygwiazdkowy hotel (38 miejsc noclegowych) wraz z restauracją. Lokal mieści się na parterze budynku, a posiłki a’la carte serwowane są od poniedziałku do soboty w godzinach 13:00 - 22:00 oraz w niedziele od 12:00 do 21:00. 

Sieradz to jedno z najstarszych miast w Polsce, położone w województwie łódzkim, nad rzeką Wartą. Było miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego. Jego historia sięga VI wieku, kiedy to na łęgu w pobliżu rzeki Żegliny istniała otwarta osada wiejska.

Do dnia dzisiejszego zachował się średniowieczny układ urbanistyczny miasta z rynkiem jako centrum. Rynek zabudowany jest obecnie w większości kamienicami pochodzącymi z XIX wieku. Pośrodku rynku stał kiedyś ratusz. Spłonął jednak w 1794 roku. W jego miejscu stoi teraz pompa, wkomponowana w zespół kolorowych fontann. Od 2015r. na rynku znajduje się rzeźba przedstawiająca Antoniego Cierplikowskiego, światowej sławy fryzjera, urodzonego i zmarłego w Sieradzu (ur. 24 grudnia 1884, zm. 5 lipca 1976). Cierplikowski zasłynął już w 1909 roku, gdy francuskiej aktorce obciął długie włosy i uczesał krótką, chłopięcą fryzurę. Styl „chłopczycy” podbił cały świat.

Prywatnie był ekscentrykiem. Ubierał się wyzywająco, odpoczywał śpiąc w szklanej trumnie. Zyskał fortunę. Pisała o nim światowa prasa, stał się bohaterem sztuk teatralnych, powstawały o nim książki i adaptacje filmowe, pozował do obrazów.       

Ossa to wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie rawskim, w gminie Biała Rawska. Znajduje się tu jeden z największych w kraju hoteli - Centrum Kongresowe Hotel & Spa Ossa.

Od 2016r. w upadłości, gdyż w czerwcu tamtego roku sąd ogłosił upadłość spółki akcyjnej „Park Edukacji”, która była właścicielem obiektu. W styczniu tego roku dzierżawcą Centrum została spółka Horest Hotel pod Żaglami z Warszawy.

W dniu 12 stycznia br. w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi mogło dojść do sprzedaży obiektu, gdyż na ten dzień syndyk ogłosił przetarg na sprzedaż masy upadłości za kwotę 147.054.000 zł. Nabywca jednak się nie znalazł. Jak ustaliłam, obecny dzierżawca zainteresowany jest nabyciem obiektu, potrzebuje jednak czasu na sfinalizowanie planów.

W Centrum jest kilka restauracji. Obecnie działa tylko jedna - Calvados, mieszcząca się w głównym budynku, obok hotelowej recepcji. W restauracji tej byłam niejeden raz, ale nie pokusiłam się o recenzję. O ironio czynię to teraz, gdy jej menu zostało w tym roku bardzo ostro okrojone. Ku mojemu zaskoczeniu, lokal nadal reprezentuje wysoki poziom.