Zgierz to miasto położone na północ od Łodzi, w powiecie zgierskim, nad rzeką Bzurą. Najważniejszą datą w historii miasta jest 30 marca 1821 roku. Wtedy bowiem zawarto Umowę Zgierską między komisarzem wojewódzkim Wydziału Administracyjnego Komisji Województwa Mazowieckiego a sukiennikami w sprawie ich osiedlenia się i założenia zakładów fabrycznych. Pomysłodawcą umowy był między innymi Rajmund Rembieliński, wizjoner, który zdawał sobie sprawę w potęgi przemysłu. Umowa w 44. punktach głównych i 6. szczegółowych regulowała sprawy osadnictwa przemysłowego i zapewniała imigrantom liczne przywileje. Służyła za wzór dla innych miast i osad rządowych przy formułowaniu szczegółowych warunków osadnictwa.

Dzięki Umowie Zgierskiej Zgierz stał się centralnym ośrodkiem produkcji i handlu w Królestwie Polskim. Osada fabryczna stanowiła nową dzielnicę Zgierza - nazwaną Nowym Miastem. Nowa osada była w pełni zaprojektowana według wszelkich nowoczesnych prawideł urbanistycznych przez Komisję Województwa Mazowieckiego. Domy miały być widne, wygodne i estetyczne.

Dzisiaj po dawnej świetności miasta niewiele zostało. Jednak na szczęście postanowiono uratować od zniszczenia pozostałe domy tkaczy. Powstał między innymi Park Kulturowy Miasto Tkaczy. Park znajduje się na terenie obejmującym zabytkową zabudowę i układ przestrzenny miasta. Zajmuje fragment zachowanego układu szachownicowego o regularnym podziale na równej wielkości parcele, gdzie w latach 20. XIX w. wydzielono działki przeznaczone pod budowę domów dla sukienników.

Miasto Tkaczy to jeden z największych projektów rewitalizacji budownictwa drewnianego w Europie.

Reprezentacyjnym budynkiem Miasta Tkaczy jest dom budowany etapami od 1826 roku przez stolarza Tomasza Tymińskiego. Do 1856 roku prowadził w nim zakład stolarski i mieszkał ze swoją liczną rodziną. Dom mieścił się przy dawnej ulicy Zegrzańskiej 168 (obecnie ul. gen. H. Dąbrowskiego 7). Budynek został przeniesiony na obecne miejsce w 2010 roku.

Teraz na parterze budynku, po przeciwnych stronach sieni znajdują się Cafe & Bistro „U Tkaczy” i sala muzealna.

Nowe Miasto nad Pilicą to miasto położone w powiecie grójeckim, nad rzeką Pilicą. W  roku 1874 Jan Bieliński otworzył tutaj Zakład Przyrodoleczniczy, który urządził na wzór zakładu hydropatycznego dr. Sebastiana Kneippa, u którego w Worishofen w Bawarii odbył praktykę. Standard i poziom leczenia w Nowym Mieście nie odbiegał od uzdrowisk czeskich, szwajcarskich czy francuskich. Bieliński kierował Zakładem przez 42 lata, aż do czasu zarekwirowania go (częściowo zburzonego w wyniku ostrzału art. w październiku 1914 r.) przez armię niemiecką w lecie 1915 r.

Dzisiaj po dawnym uzdrowisku nie ma śladu (można o nim dowiedzieć się w Muzeum Regionalnym znajdującym się vis-a-vis kościoła i klasztoru kapucynów).

Wólka Magierowa jest wsią położoną na południe od Nowego Miasta nad Pilicą, tuż za rzeką Pilicą.

Przez miejscowość przepływa rzeka Drzewiczka oraz jej sztuczny kanał potocznie zwany Młyńską Drzewiczką. Kanał powstał na potrzeby młyna, dzisiaj już nieczynnego. Młyn znajduje się przy stawie hodowlanym o pow. 7,5 ha (łowisko Staw Wólka Magierowa). Przy stawie tym znajduje się rozgałęzienie rzeki na dwa koryta.

Przy drodze nr 728 prowadzącej do miejscowości Końskie, w niedużej odległości od mostu nad Pilicą, od 2014 roku działa restauracja Łejkówka. Po raz pierwszy restaurację odwiedziłam w 2104 roku. Nie oceniłam jej jednak, bo zamówiłam wówczas tylko lody. 

Tutaj jest relacja:  Restauracja z "wakeboardingiem" - Łejkówka, Wólka Magierowa - woj. mazowieckie

I zapewne lepiej byłoby dla właścicieli restauracji, abym na tamtej relacji poprzestała. Bo kilka dni temu wstąpiłam tutaj na obiad i wyszłam bardzo rozczarowana.

Nowe Miasto nad Pilicą to miasto położone w powiecie grójeckim, nad rzeką Pilicą. W  roku 1874 Jan Bieliński otworzył tutaj Zakład Przyrodoleczniczy, który urządził na wzór zakładu hydropatycznego dr. Sebastiana Kneippa, u którego w Worishofen w Bawarii odbył praktykę. Standard i poziom leczenia w Nowym Mieście nie odbiegał od uzdrowisk czeskich, szwajcarskich czy francuskich. Bieliński kierował Zakładem przez 42 lata, aż do czasu zarekwirowania go (częściowo zburzonego w wyniku ostrzału art. w październiku 1914 r.) przez armię niemiecką w lecie 1915 r.

Dzisiaj po dawnym uzdrowisku nie ma śladu (można o nim dowiedzieć się w Muzeum Regionalnym znajdującym się vis-a-vis kościoła i klasztoru kapucynów).

Wólka Magierowa jest wsią położoną na południe od Nowego Miasta nad Pilicą, tuż za rzeką Pilicą. Przy drodze nr 728 prowadzącej do miejscowości Końskie, w niedużej odległości od mostu nad Pilicą, od 2009 roku działa smażalnia ryb Pod Wyciśniętą Cytryną. Przy smażalni przepływa rzeka potocznie zwana Młyńską Drzewiczką, która jest tak naprawdę sztucznym kanałem rzeki Drzewiczki. Kanał powstał na potrzeby młyna, dzisiaj już nieczynnego. Młyn znajduje się kilka kilometrów na południe od smażalni, przy stawie hodowlanym o pow. 7,5 ha (łowisko Staw Wólka Magierowa). Przy stawie tym znajduje się rozgałęzienie rzeki na dwa koryta.  

Nowe Rumunki to wieś położona nad Jeziorem Górskim w gminie Łąck, w powiecie płockim. W granicach gminy Łąck znajduje się 8 jezior o łącznej powierzchni 546,9 ha. Jeziora te stanowią prawie 33 % powierzchni wszystkich akwenów powiatu płockiego. Niestety, jeziora te nie mają zbyt czystych wód. Jezioro Górskie o pow. 41,6 ha ma np. III klasę czystości (informacja ze strony UG w Łącku). Średnia głębokość jeziora to 2,9 m, najgłębsze miejsca mają 5,5 m, długość zbiornika to 1900 m, a szerokość 300 m. Jezioro to łączy się wąskim przesmykiem z Jeziorem Ciechomickim, które ma II klasę czystości.

Nad Jeziorem Górskim jest wiele ośrodków wypoczynkowych, a nad północnym jego brzegiem, w miejscowości Grabina, znajduje się plaża nazywana „Patelnią”. Plaża ta jest dobrze widoczna z drugiego brzegu, gdzie znajduje się hotel Dębowa Góra Active & Spa.

W hotelu jest restauracja oraz w sezonie letnim grill-bar położony nad brzegiem jeziora.

Gostynin to miasto położone w województwie mazowieckim, w powiecie gostynińskim, 120 km na zachód od Warszawy i 90 km na północ od Łodzi. Ponad 25% miejskiego terytorium zajmują lasy i grunty leśne, część z nich jest objęta ochroną w ramach Gostynińsko-Włocławskiego Parku Krajobrazowego. W pobliżu miejscowości znajduje się 60 jezior, które tworzą Pojezierze Gostynińskie. Na brzegiem jednego z takich jezior znajduje się odbudowany zamek powstały w drugiej połowie XIV wieku.

W centrum miasta jest kilka zabytkowych budowli, między innymi budynek ratusza miejskiego. W niedużej odległości od ratusza (przy ul. Rynek 6) od 18 lat działa restauracja Sahara.

Restauracja zapewnia, że serwuje dania „kuchni w trzech odsłonach: włoskiej, polskiej oraz arabskiej”. 

Koluszki to miasto (prawa miejskie od 1949 roku) w woj. łódzkim, w powiecie łódzkim wschodnim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Koluszki. Pierwszy raz Koluszki wzmiankowane były w 1399 roku jako wieś Coluszcovice. Miejscowość wchodziła w skład powiatu brzezińskiego i województwa łęczyckiego. W XIV i XV wieku przebiegał przez Koluszki bałtycko-ruski szlak handlowy. O rozwoju miejscowości zadecydowało uruchomienie w 1846 roku Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej oraz w 1865 roku Drogi Żelaznej Fabryczno-Łódzkiej. Pod koniec XIX wieku po obu stronach linii kolejowej rozwijało się budownictwo mieszkalne. Na początku XX wieku rodziny kolejarskie stanowiły 50% mieszkańców Koluszek.

Obecnie miasto liczy około 13.000 mieszkańców. Znajduje się tutaj baza paliw płynnych połączona rurociągiem z rafinerią w Płocku, a w 1976 roku wybudowana została odlewnia żeliwa. W Koluszkach jest jedyny w Polsce Wydział Niedoręczonych Przesyłek Poczty Polskiej.

Przy ulicy Partyzantów 15 A od 1968 roku działa restauracja przez wiele lat nosząca nazwę Zachęta. Od półtora roku, po przejęciu przez nowego właściciela, lokal nazywa się Nowa Zachęta.

W restauracji serwowane są posiłki od poniedziałku do piątku w godzinach: 11.00 – 18.00, w weekendy odbywają się tylko imprezy zamknięte. 

Zgierz to miasto położone na północ od Łodzi, w powiecie zgierskim, nad rzeką Bzurą. Najważniejszą datą w historii miasta jest 30 marca 1821 roku. Wtedy bowiem zawarto Umowę Zgierską między komisarzem wojewódzkim Wydziału Administracyjnego Komisji Województwa Mazowieckiego a sukiennikami w sprawie ich osiedlenia się i założenia zakładów fabrycznych. Pomysłodawcą umowy był między innymi Rajmund Rembieliński, wizjoner, który zdawał sobie sprawę w potęgi przemysłu. Umowa w 44. punktach głównych i 6. szczegółowych regulowała sprawy osadnictwa przemysłowego i zapewniała imigrantom liczne przywileje. Służyła za wzór dla innych miast i osad rządowych przy formułowaniu szczegółowych warunków osadnictwa.

Dzięki Umowie Zgierskiej Zgierz stał się centralnym ośrodkiem produkcji i handlu w Królestwie Polskim. Osada fabryczna stanowiła nową dzielnicę Zgierza - nazwaną Nowym Miastem.

Dzisiaj po dawnej świetności miasta niewiele zostało. Jednak na szczęście postanowiono uratować od zniszczenia pozostałe domy tkaczy. Powstał między innymi Park Kulturowy „Miasto Tkaczy”. Park znajduje się na terenie obejmującym zabytkową zabudowę i układ przestrzenny miasta. Zajmuje fragment zachowanego układu szachownicowego o regularnym podziale na równej wielkości parcele, gdzie w latach 20. XIX w. wydzielono działki przeznaczone pod budowę domów dla sukienników.  

Kilka przecznic od „Miasta Tkaczy”, w budynku o współczesnej architekturze, działa  bar „Myśliwski”. Bar czynny jest tylko od poniedziałku do piątku w godz. 10.30 - 18.00. W soboty i niedziele tylko dla grup zorganizowanych.

Inowrocław to miasto uzdrowiskowe, położone w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu inowrocławskiego. Funkcjonują tutaj sanatoria, domy uzdrowiskowe i jedna z największych w Europie tężni solankowych. Inowrocław posiada bowiem bogate złoża soli kamiennej, które wydobywano tutaj od czasów starożytnych, stąd określenie „miasto na soli”. Na początku lat 80. XX w. zapadła decyzja o zakończeniu eksploatacji i zamknięciu kopalni soli w Inowrocławiu. W 1997 r. zniknęła z krajobrazu miasta wieża szybu Solno l. Niestety, wówczas jeszcze nie myślano poważnie o turystyce i zalano wszystkie wyeksploatowane komory ługiem poprodukcyjnym z zakładów chemicznych.

W całym okresie działalności kopalni wydobyto 100 mln m3 solanki z 1400 komór - każda o wymiarach 100 m długości, 20 m szerokości i 9 m wysokości. Objętość wszystkich wyrobisk przekraczała 15 mln m3, a łączna długość chodników pod miastem wyniosła 290 km. Gdyby tylko pozostawiono część z tych wyrobisk i przeznaczono na cele turystyczne, Inowrocław byłby dzisiaj znanym ośrodkiem turystycznym. Może nie wszystko jednak stracone, bo pięć lat temu zawiązała się grupa inicjatywna, która zamierza osuszyć część podziemnych chodników i korytarzy, a następnie udostępnić je turystom oraz kuracjuszom.

Przy ulicy Solankowej, łączącej uzdrowisko ze Starym Miastem, pod numerem 65, od prawie 20 lat działa restauracja Oleńka.

Lubostroń to wieś położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Łabiszyn. Niewielki teren na pograniczu Wielkopolski, Kujaw i Krajny zwany jest Pałukami. Polodowcową wysoczyznę urozmaicają liczne pagórki, które nadają jej charakterystyczny falisty krajobraz. Całość przecinają głęboko wcięte rynny, których największe zagłębienia wypełnia woda. Dla kulturowego krajobrazu Pałuk znamienne są dworki i pałace oraz wieże kościołów. Najważniejszymi miejscowościami tej krainy są: Żnin, Barcin, Kcynia, Łabiszyn, Szubin, Janowiec Wielkopolski i Wągrowiec. 

W Lubostroniu znajduje się zespół pałacowo-parkowy, w skład którego wchodzi klasycystyczny pałac wzniesiony w latach 1795–1800 (opis tutaj: Pałac w Lubostroniu z Atlasem dźwigającym kulę ziemską), oficyna z końca XVIII w. (przystosowana na hotel - opis tutaj: Pokoje hotelowe w Pałacu Lubostroń), stajnia i wozownia pałacowa oraz budynki gospodarcze. Całość otoczona jest parkiem krajobrazowym. Niestety wskutek zeszłorocznej sierpniowej nawałnicy, park znacznie ucierpiał (prawie 80% starego drzewostanu uległo zniszczeniu).

Pałac został wybudowany przez Fryderyka Skórzewskiego w miejscu nazwanym przez niego „sercu lubym ustroniu”, stąd nazwa Lubostroń.

Od początku 2013 roku zespół pałacowo-parkowy jest samorządową instytucją kultury posiadającą osobowość prawną (organizatorem jest województwo kujawsko-pomorskie).

W kilku salach dawnej stajni i wozowni działa restauracja „polecająca specjały kuchni staropolskiej”. Takie zapewnienie jest na stronie Pałacu, a niewątpliwie nawiązuje do opisanej w menu restauracji kuchni Skórzewskich. 

Izabelin to gmina wiejska położona w aglomeracji warszawskiej (15 km od centrum stolicy), wśród lasów Kampinoskiego Parku Narodowego stanowiących 75% jej obszaru. W Izabelinie swoją siedzibę ma dyrekcja Kampinoskiego Parku Narodowego, który utworzony został w 1959 dzięki staraniom Jadwigi i Romana Kobendzów.

Więcej na temat Kampinoskiego Parku Narodowego:

Muzeum Puszczy Kampinoskiej im. Jadwigi i Romana Kobendzów w dawnym budynku „kasjerówki”. Granica k. Kampinosu (Mazowsze)

W 1997 r. w budynku dyrekcji KPN otwarto Centrum Edukacji KPN, między innymi ze stałą ekspozycją „Przyroda i historia Puszczy Kampinoskiej” oraz mapą plastyczną KPN.

W sąsiedztwie dyrekcji KPN działa restauracja o nazwie Gospoda Kampinówka. Niestety lokal rozczarował mnie tak pod względem kulinarnym, jak i obsługi (wyjątkowo niefachowej).  

Nowogród to miasto położone nad Narwią w woj. podlaskim, w powiecie łomżyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej. Prawa miejskie Nowogród uzyskał w 1427 roku. Utracił je w 1869, a następnie wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości, zostały one mu przywrócone. W okresie przedrozbiorowym miasto było siedzibą kasztelanii i jednym z ważniejszych grodów Mazowsza. Nowogród to pomost łączący Kurpie z resztą Polski. Bowiem po drugiej stronie Narwi (w kierunku północno-zachodnim) są Kurpie, kraina lasów i zagadkowego ludu, który przez wieki wyróżniał się w Rzeczypospolitej indywidualnością, umiłowaniem swobody, własną gwarą, obyczajami, specyficznym budownictwem i sposobem życia.

Na terenie gminy znajdują się trzy linie umocnień z czasów II wojny światowej - linia schronów bojowych SGO „Narew” (1939 r.), sowiecka Linia Mołotowa (1941 r.) i niemiecka z 1944 r. Miłośnicy militariów mogą przejść Szlakiem Schronów Bojowych SGO „Narew” od Nowogrodu przez Szablak do Łomży.

Największą atrakcją Nowogrodu jest położony na wysokiej skarpie nadnarwiańskiej, na wprost ujścia Pisy, utworzony w 1927 roku, Skansen Kurpiowski im. Adama Chętnika - jego założyciela. Na powierzchni około 3,5 ha znajdują się 23 budynki z wyposażeniem oraz kilkadziesiąt obiektów tzw. małej architektury, a także pozostałości średniowiecznego grodu Piastów Mazowieckich.

Oferta kulinarna Nowogrodu jest uboga. Restauracja Wiszące Ogrody nad Narwią (Rynek 21) właściwie nie ma konkurencji. 

Miejsko-wiejska gmina Myszyniec położona jest w północno-wschodniej części naszego kraju, w województwie mazowieckim, w powiecie ostrołęckim – w regionie zwanym Kurpiami lub Kurpiowszczyzną.

Założenie Myszyńca, największej miejscowości na tych ziemiach, uznawanego za historyczną stolicę Kurpiowskiej Puszczy Zielonej datuje się na rok 1650. W 1798 roku Myszyniec otrzymał prawa miejskie, które zostały mu odebrane w 1869 roku m.in. z powodu udziału miejscowej ludności w powstaniu styczniowym. Miastu prawa przywrócone zostały dopiero w 1993 roku.

W 2014 roku na terenie gminy Myszyniec oddano do użytku dwa kompleksy sportowo-rekreacyjne o wspólnej nazwie Kurpiowska Kraina i łącznej powierzchni ok. 12,5 ha. Jeden kompleks (ok. 8,0 ha), zlokalizowany jest nad zbiornikiem wodnym „Wykrot” w miejscowościach Wydmusy i Wykrot, a drugi (ok. 4,5 ha) nad rzeką Rozogą w Myszyńcu. Kompleksy powstały z inicjatywy gminy Myszyniec, Związku Stowarzyszeń „Kurpsie Razem”, Polskiego Związku Wędkarskiego oraz Regionalnego Centrum Kultury Kurpiowskiej.

Kompleks nad zalewem Wykrot to między innymi hotel (52 miejsca noclegowe) oraz restauracja i sala konferencyjna mieszczące się w tym samym budynku. 

Miło mi poinformować, że przyznałam (jak najbardziej subiektywne)

wyróżnienie: 

Restauracja Miesiąca maja 2018 roku

Otrzymała je 

Restauracja Pałacowa

w 

Grochowiskach Szlacheckich

za klimatyczny wystrój oraz kulinarną kreatywność

Chomiąża Szlachecka to wieś położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Gąsawa, nad Jeziorem Chomiąskim.

Niewielki teren na pograniczu Wielkopolski, Kujaw i Krajny zwany jest Pałukami. Polodowcową wysoczyznę urozmaicają liczne pagórki, które nadają jej charakterystyczny falisty krajobraz. Całość przecinają głęboko wcięte rynny, których największe zagłębienia wypełnia woda. Dla kulturowego krajobrazu Pałuk znamienne są dworki i pałace oraz wieże kościołów. Najważniejszymi miejscowościami tej krainy są: Żnin, Barcin, Kcynia, Łabiszyn, Szubin, Janowiec Wielkopolski i Wągrowiec.      

Po raz pierwszy Chomiąża pojawia się w źródłach pisanych w początkach XII wieku. Należała, jak wiele pobliskich miejscowości, do dóbr arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, a od połowy XII wieku - klasztoru trzemeszeńskiego. W 1248 roku przeszła we władanie rodu Nałęczów.

W XIV wieku urodził się tutaj Mikołaj Nałęcz, sędzia kaliski, który brał udział w wielkopolskiej wojnie domowej. Uczestniczył aktywnie w wojnie Grzymalitów z Nałęczami. Stojąc na czele swoich oddziałów wielokrotnie pustoszył dobra arcybiskupów gnieźnieńskich na Pałukach. Z powodu bezwzględności wobec przeciwników politycznych zyskał przydomek Krwawy Diabeł Wenecki.

Od początku XIX wieku Chomiąża należała do rodu Sulerzyskich. Odbudowali oni klasycystyczny dwór, urządzili rozległy park krajobrazowy i ufundowali neogotycki kościół na wzgórzu, który graniczy z terenem Herbarium.

W 1934 roku dwór został odzyskany przez Helenę Mirowską z rodu Sulerzyskich, jednak nie na długo. W roku 1946 dobra chomiąskie przekazano PGR w Obudnie. Dwór służył jako ośrodek kolonijny. Po przejęciu ziemi przez AWR Skarbu Państwa, posiadłość sprzedano prywatnemu inwestorowi. Dwór był w stanie dewastacji.

W 2014 roku powstał kompeks Herbarium Hotel & spa z restauracją Werbena. 

Grochowiska Szlacheckie to wieś w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Rogowo. Miejscowość położona jest przy Szlaku Piastowskim, na jego trasie północ-południe: Wągrowiec, Łekno, Żnin, Biskupin, Gniezno, Grzybowo, Giecz, Ląd nad Wartą, Konin do Kalisza. Szlak Piastowski to trasa turystyczna, przebiegająca przez województwa wielkopolskie i kujawsko-pomorskie.

Druga trasa prowadzi z Poznania przez Pobiedziska, Moraczewo, Ostrów Lednicki, Gniezno, Trzemeszno, Mogilno, Strzelno, Kruszwicę, Inowrocław, Płowce, Brześć Kujawski do Włocławka.

W Grochowiskach Szlacheckich znajduje się zabytkowy zespół pałacowo-parkowy, a w pałacu hotel (osiem pokoi) i restauracja Pałacowa.

Kadzidło to wieś o charakterze zabudowy typu miejskiego położona w sercu Puszczy Zielonej, w województwie mazowieckim, w powiecie ostrołęckim, siedziba władz gminnych. Kurpie to tereny Puszczy Zielonej (zwanej także Kurpiowską), położone pomiędzy rzeką Narwią a byłymi Prusami Wschodnimi. Wschodnią granicę Kurpiowszczyzny wyznacza rzeka Pisa, zachodnią natomiast rzeka Orzyc. Głównymi ośrodkami regionu są Kadzidło, Łyse, Zbójna, Myszyniec i Ostrołęka.

Od zawsze Kurpie charakteryzowały się niezwykłą odrębnością i bogactwem kultury. Już w czasach potopu szwedzkiego wspomina się o Kurpiach jako narodzie wybitnie walecznym i odważnym. Ludzie żyjący w tym regionie posiadali większe swobody obywatelskie, kurpiowscy chłopi zwolnieni byli z obowiązku pańszczyzny, byli wolni oraz posiadali prawo polowania z królami Polski. Wzmianka na temat Kurpiów znajduje się nawet w słynnej powieści „Potop” Henryka Sienkiewicza, który również zwraca uwagę na wyjątkowość tego regionu. Wyznacznikami odrębności regionalnej są różne wytwory miejscowej kultury ludowej. Kurpie od dawna posiadali poczucie swej odrębności, inności. Mając taką świadomość dawali temu wyraz m.in. przez odmienny sposób budowania i zdobienia domów, odrębny strój i tkaniny, odrębną sztukę ludową i obrzędy. Jedynie na Kurpiach wytworzyły się wycinanki w kształcie lelui drzewka życia, wota woskowe, pieczywo noworoczne nowe latka, czółka w stroju panien. Tu występowały swoiste krzyże żelazne, rzeźby świętych w przydrożnych kapliczkach, ozdoby snycerskie, kosze i dzbany wyplatane z korzeni sosny i nawet palmy wielkanocne, wieńce dożynkowe, pisanki, pająki zwane kerecami. Kurpsie zaś to nazwa obuwia plecionego z łyka lipowego lub łapcie skórzane. W takim właśnie obuwiu chodzili pierwsi mieszkańcy Puszczy Zielonej, czyli Puszczacy.

Przy głównej uliczce w Kadzidle - Kościuszki 35, od 11 lat działa restauracja-pizzeria Impresja. Od 2016 roku Impresja oferuje także pokoje gościnne w zabytkowym domu. 

Różan to miasto położone nad Narwią, w województwie mazowieckim, w powiecie makowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej. W 1378 r. nadano Różanowi prawa miejskie. W 1565 r. w mieście liczącym około 2 tys. mieszkańców było 330 domów, a w jego granicach znajdowało się 6 kościołów oraz zamek obronny. W 1870 roku rząd carski z powodu działalności na terenie ziemi różańskiej oddziałów powstańczych, zmienił gród różański na osadę i włączył ją do gminy Sieluń. W roku 1919 Różan odzyskał prawa miejskie. Na terenie miasta są fortyfikacje wybudowane przez Rosjan na początku XX wieku w celu zabezpieczenia znajdującej się tutaj przeprawy przez Narew. Ciekawe położenie geograficzne sprawiło, że w Różanie rozwinęło się budownictwo letniskowe, głównie indywidualne.

Kilka miesięcy temu swoje podwoje otworzył położony w południowo-wschodniej części miasta kompleks hotelowo-gastronomiczny Avangarda. 

Maków Mazowiecki to miasto położone nad rzeką Orzyc, w województwie mazowieckim, siedziba powiatu makowskiego. Dawniej zwane Makowem nad Orzycem lub Makowem Łomżyńskim. Maków uzyskał prawa miejskie w 1421 r. od mazowieckiego księcia Janusza I Starszego. Na terenie miasta znajduje się zalew o powierzchni 17 ha utworzony na podmiejskich łąkach w starorzeczu Orzyca.

W mieście jest dosyć skromna oferta gastronomiczna. Polecaną restauracją jest Gospoda Pazibroda, która znajduje się na jego obrzeżach - w miejscowości Chrzanowo (przy drodze numer 57 do Pułtuska). Istniejąca od 2000 roku gospoda reklamuje się jako „Najlepsza kuchnia chłopska”. Jednak mnie lokal jakoś specjalnie nie zachwycił. A totalnym rozczarowaniem zakończyła się wizyta w gospodzie osoby mi towarzyszącej, która zamówiła polędwiczki wieprzowe w sosie kurkowym za 32,00 zł. Dobrze, że to ona nie pisze tej recenzji...

Zduńska Wola to miasto w centralnej Polsce, w województwie łódzkim (45 km na zachód od Łodzi), siedziba powiatu zduńskowolskiego. Leży na Wysoczyźnie Łaskiej, na obszarze prawie równinnym, łagodnie opadającym ku dolinie Warty.

W XI i XII wieku tereny, na których powstała Zduńska Wola wchodziły w skład kasztelani sieradzkiej, w późniejszym okresie województwa sieradzkiego. W końcu XVIII wieku obszar ten znalazł się w departamencie kaliskim, administrowanym przez Prusy. Po Kongresie Wiedeńskim, Zduńska Wola znalazła się w woj. kaliskim, kontrolowanym przez Rosjan.

W okresie międzywojennym miasto wchodziło w skład powiatu sieradzkiego i woj. łódzkiego, zaś w okresie okupacji hitlerowskiej włączono je do tzw. Kraju Warty.

Z historią miasta ściśle związane jest tkactwo. Włókiennicy, których Stefan Złotnicki (założyciel miasta) ściągnął z Saksonii, Czech i Prus - jawili się jako prekursorzy miejscowego przemysłu. Osadnicy ci rozwinęli włókienniczy fach na tyle, że stał się on znakiem rozpoznawczym Zduńskiej Woli. 8 stycznia 1894 roku urodził się tutaj Maksymilian Maria Kolbe (właściwie Rajmund Kolbe). Jego rodzice również zajmowali się tkactwem

Jednym z ważniejszych miejsc w mieście jest plac Wolności z wybudowanym pośrodku w 2014 roku budynkiem ratusza. Bryła budynku ma nawiązywać do starego – zniszczonego podczas II wojny światowej. Jednak jego elewacja jest trochę kontrowersyjna (przypomina trochę architekturę PRL-u). Zaś zupełnym niewypałem jest wieża widokowa - tak zaprojektowana, że można z niej zobaczyć (zza szyb) tylko połowę miasta. 9 października 2014 r. Miejski Dom Kultury w Zduńskiej Woli stał się operatorem Zduńskowolskiego Centrum Integracji Ratusz.

W ostatnich latach odrestaurowano również wiele kamienic znajdujących się wokół placu Wolności. Jedną z nich jest kamienica zlokalizowana pod numerem 6, w której na parterze od prawie 3 lat działa restauracja „W kamienicy”.  

Rawa Mazowiecka to miasto leżące w województwie łódzkim, w powiecie rawskim, nad rzeką Rawką. XIV-wieczny zamek był siedzibą piastowskich książąt mazowieckich, władających w średniowieczu ziemią rawską. Po jej włączeniu do Korony w połowie XV w., miasto z pozycji oddzielnego księstwa zeszło do roli stolicy województwa rawskiego, którą to rolę sprawowało do 1793r.

W 1562 roku Rawa stała się siedzibą tzw. skarbu kwarcianego, podatku na utrzymanie wojska wprowadzonego za panowania Zygmunta Augusta.

Całkowity niemal upadek miasta przynoszą lata potopu szwedzkiego. Dzieła zniszczenia dokonał wielki pożar w 1766r. niszczący większość budynków miasta. Do końca istnienia Rzeczpospolitej szlacheckiej, mimo podejmowanych prób Rawa nie odzyskała już swego dawnego znaczenia. Z budowli wzniesionych w okresie świetności do naszych czasów przetrwał jedynie pojezuicki barokowy kościół, powstały w 1613 roku wraz z częścią dawnego kolegium, umiejscowiony w zachodniej pierzei rynku.

Dzisiejszy układ przestrzenny centrum Rawy związany jest z działaniami prowadzonymi przez władze miejskie i okręgowe w latach 20. XIX stulecia. Zmierzały one do uporządkowania biegu ulic i nadania miastu nowoczesnego i funkcjonalnego wyglądu. Udało się zrealizować tylko część zamierzonych na szeroką skalę prac projektowych. Spośród budynków powstałych w tym okresie, szczególnie wyróżniają się dwa gmachy zaprojektowane przez architekta Bonifacego Witkowskiego: klasycystyczny ratusz (powstały w latach 1822 – 1824), zamykający południową pierzeję rynku oraz nieistniejący już dzisiaj budynek zlokalizowany przy ówczesnym Nowym Rynku, będący siedzibą Komisji Obwodowej (1824 – 1827). Ponadto na tyłach kolegium pojezuickiego urządzony został wówczas ogród spacerowy o charakterze parku angielskiego.

Lata Królestwa Kongresowego wiążą się z próbą uprzemysłowienia Rawy, czego wyrazem było założenie fabryki sukna w osadzie Tatar na obrzeżach miasta. Istniały ponadto plany rozbudowy w mieście i okolicy przemysłu włókienniczego. Jednakże nasilające się po upadku powstania listopadowego, a zwłaszcza styczniowego, represje władz rosyjskich przekreśliły te ambitne plany.

Ostatecznie postępujące zubożenie mieszkańców, brak dogodnych połączeń komunikacyjnych, w tym zwłaszcza linii kolejowej umożliwiającej połączenie z innymi większymi ośrodkami, a przede wszystkim nie wykształcenie się większego ośrodka przemysłowego mogącego przyciągnąć do miasta nowych mieszkańców sprawiły, że Rawa na początku naszego stulecia była kilkutysięcznym miasteczkiem o rolniczym charakterze.

W czasie I wojny światowej większość domów została poważnie uszkodzona, miasto znajdowało się bowiem przez przeszło pół roku bezpośrednio w strefie frontowej.

Lata międzywojenne to okres wzmożonych inwestycji. Odbudowano, z zachowaniem stylowego charakteru, dawny gmach Komisji Obwodowej, przeznaczając go na starostwo. W 1922 roku rozpoczęła się budowa nowoczesnego i przestronnego budynku szkoły powszechnej, zaprojektowanego przez architekta Konrada Kłosa. W tym okresie oddana została do użytku elektrownia miejska oraz budynek domu społecznego, w którym zlokalizowana została straż pożarna.

Rozwój miasta przerwany został przez kolejną wojnę, działania której spowodowały zniszczenie wielu budynków miejskich.

W wyniku transformacji ustrojowej Rawa Mazowiecka sporo zyskała. To nie to samo - małe, senne miasteczko z początku lat dziewięćdziesiątych.

W Rawie jest kilkanaście lokali gastronomicznych oraz kilka hoteli. Przy drodze wylotowej na Skierniewice, tuż za granicą administracyjną miasta, znajduje się powstały dziesięć lat temu trzygwiazdkowy hotel Sevilla. Hotel nastawiony jest głównie na obsługę konferencji oraz wszelkiego rodzaju imprez rodzinnych.           

Na piętrze budynku mieści się restauracja hotelowa, czynna w dni powszednie od godziny 14.00.

Restaurację odwiedziłam na początku 2015 roku, jednak z braku czasu nie napisałam wtedy recenzji, zamieściłam tylko galerię zdjęć - tutaj: Restauracja hotelu Sevilla - Rawa Mazowiecka, woj. łódzkie. Ale, co się odwlecze, to nie uciecze.