Hrubieszów to miasto o ponad 600-letniej tradycji, położone nad Huczwą (lewobrzeżnym dopływem Bugu), we wschodniej części woj. lubelskiego, siedziba powiatu. Hrubieszów jest najdalej na wschód wysuniętym miastem Polski. Historyczna nazwa miasta brzmiała Rubieszów. Dopiero po pierwszym rozbiorze Polski (około 1794 roku) ustaliła się pisownia Hrubieszów. Prawa miejskie uzyskał Hrubieszów z rąk założyciela i fundatora - króla Władysława Jagiełły 29 września 1400 roku.

Podczas badań archeologicznych prowadzonych w 1977 roku, odkryto w Masłomęczu (wieś położona około 11 km na południe od Hrubieszowa) kompleks osadniczy z okresu rzymskiego. Zlokalizowano tutaj zespół osad i cmentarzysk Gotów (koniec II w. - koniec IV wieku). Odkryta osada uważana jest za największą w Kotlinie Hrubieszowskiej i mogła pełnić funkcję „stolicy” gockiej społeczności. Gotania obejmuje obszar 10. gmin: 7 z powiatu hrubieszowskiego - miasto i gmina Hrubieszów oraz  gminy:  Dołhobyczów, Mircze, Trzeszczany, Uchanie i Werbkowice; 2. z powiatu tomaszowskiego (Tomaszów Lubelski i Tyszowice) oraz jedną z powiatu zamojskiego (Komorów-Osada).

Dzięki m.in. środkom szwajcarskim rejon hrubieszowski powoli zmienia się w przyjazny turystyce. Jest szansa, że po zapaści transformacyjnej, podczas której zniknęły prawie wszystkie znaczące zakłady pracy, turystyka nada temu bardzo ciekawemu regionowi nowe życie.

Niemal na każdym kroku widać już inwestycje w infrastrukturę turystyczną oraz remonty zabytków (od Dołhobyczowa przez Hrubieszów po Chełm).

 W 1989 roku w Hrubieszowie powstała pijalnia piwa. Dwa lata później rodzinny biznes zaowocował budową restauracji przy ulicy Kolejowej. Obecnie jest to kompleks o nazwie Gniecki: hotel, restauracja, centrum konferencyjne oraz sala bankietowa. Podczas mojej wizyty trwały prace przy budowie kolejnej sali oraz dużego tarasu.

Przez wiele lat restauracja nazywała się „U Chłopa”, ostatnio jej nazwę zmieniono na Gniecki (jednak na frontowej ścianie nadal figuruje jeszcze „U Chłopa”).  

Brzeziny to miasto położone nad Mrożycą, na wschód od Łodzi, w powiecie brzezińskim. Legenda głosi, że Brzeziny były niegdyś tak bogatym i rozległym miastem, że zawstydzały sam Kraków, dlatego spadła na nie kara i miasto zostało zatopione. Prawda nie różni się wiele od legendy. Brzeziny już w XIV wieku przekształciły się z osady wiejskiej w miasto, które na krótko stało się siedzibą kasztelanii, a później stolicą powiatu. Jego najintensywniejszy rozwój przypada na okres od II połowy XV wieku aż do wieku XVII, kiedy to Brzeziny zasłynęły jako ośrodek rzemieślniczy, a także handlowy. Miasto w krótkim czasie stało się jednym z najważniejszych ośrodków w regionie, które w 1585 roku nazwano „znakomitym, rzemieślnikami sławnym”.

Między innymi dzięki tej sławie Brzeziny zyskały sobie przydomek „parva Cracovia” – mały Kraków. Nazwa ta przetrwała w formie „Krakówek”, którą do dziś nosi jedna z brzezińskich ulic. W okolicach tej właśnie ulicy, na lewym brzegu rzeki Mrożycy, znajduje się jedno z najcenniejszych stanowisk archeologicznych na terenie województwa łódzkiego. Są to archeologiczne ślady osady miejskiej z XIV – XVIII wieku, czyli z okresu świetności Brzezin. Właśnie tam w połowie lat 90. ubiegłego wieku odsłonięto pozostałości budynków oraz relikty studni z drewnianą cembrowiną. Badania przeprowadził H. Wiklak z ramienia Muzeum w Brzezinach. Studnia ta została zrekonstruowana i do dziś wskazuje miejsce odkrycia osady Krakówek. Ponadto wykonana została jej replika, która znajduje się obecnie w Muzeum Regionalnym. Więcej na temat historii miasta i muzeum: „Intryga” teatru Kamienica w Muzeum Regionalnym w Brzezinach (koło Łodzi). Zbigniew Zamachowski grał „u siebie”.

Przy ulicy Głowackiego 5 A mieści się restauracja Zapiekane, która pod tą nazwą działa od lutego 2016r.

Wcześniej była to pizzeria Kwadrans. Zmiana nazwy lokalu nastąpiła po Rewolucjach Kuchennych. Nie wiem, jaki wcześniej poziom kulinarny reprezentowała pizzeria, ale wiem, jaki w Zapiekane jest teraz. A nie jest on nawet średni. I gdybym wcześniej wiedziała, że odbyły się tutaj Rewolucje, to bym tu nie wstąpiła. Bowiem nie wiem, czy mam takiego pecha czy to już jakaś reguła, ale tam, gdzie była pracownica TVN - Gessler, to jakoś zawsze jest źle. Nawet nieciekawie było w jej własnej restauracji  U Fukiera w Warszawie. 

Zdecydowanie wolę opisywać dobre restauracje, rozkoszować się kuchnią kucharzy, którzy znają się na sztuce kulinarnej i gotują z pasją i wyczuciem. 

Sokolniki-Las to osiedle (statut osiedla został nadany w 1993 roku) położone na północny-zachód od Łodzi, w powiecie zgierskim, w gminie Ozorków. Miejscowość powstała w latach 1928-30 z rozparcelowanego majątku barona Aleksandra Rostockiego. 

W założeniu miało to być miasto-ogród. Jednak Sokolniki-Las w niczym nie przypominają podobnych w koncepcji Podkowy Leśnej, Komorowa czy Milanówka. Jest to zdecydowanie miejscowość letniskowa. Obszar miejscowości wynoszący 574 ha jest podzielony na 3,5 tys. działek letniskowych. W Sokolnikach jest 119 ulic.

W 2002 roku w miejscowości swoją działalność rozpoczęła restauracja Nasza Chata położona przy ulicy Ozorkowskiej. 

Zakroczym to miasto położone nad Wisłą, w woj. mazowieckim, w powiecie nowodworskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej. Zakroczym jest jednym z najstarszych grodów na Mazowszu.

Historia jego powstania rozpoczęła się wraz z kształtowaniem początków państwowości polskiej. Zalążkiem miasta był istniejący tu w średniowieczu gród strzegący przeprawy i brodu na Wiśle. Nazwa Zakroczym pochodzi od „zakrotu”, co znaczy przekraczać rzekę. Gród w swym pierwotnym istnieniu leżał niżej skarpy.

W 1374 roku Zakroczym został stolicą ziemi zakroczymskiej i ten stan rzeczy utrzymał się do III rozbioru Polski. W Zakroczymiu zapadały ważne decyzje - tu książę Janusz Starszy ogłosił zbiór praw dla ziem mazowieckich, tu także odbywały się sejmiki mazowieckie.

O dzisiejszym rozwoju miasta decyduje bliskość stolicy oraz lotniska w Modlinie. Gmina ma w części charakter rolny.

Sochaczew to jedno z najstarszych miast mazowieckich, położone w Polsce centralnej, nad rzekami Bzurą i Utratą. Do Warszawy z Sochaczewa jest 55 km, a do Łodzi 80 km. W Sochaczewie w kwietniu 1556 roku, na mocy wyroku sądu arcybiskupiego w Łowiczu spalono na stosie sochaczewian posądzonych o sprofanowanie hostii. Był to jeden z ostatnich procesów o czary na Mazowszu.  

Naprzeciwko parku (z pomnikiem Fryderyka Chopina przypominającym o pobytach kompozytora w mieście), w zabytkowym budynku miejskiego ratusza swoją siedzibę ma Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Pola Bitwy nad Bzurą. Muzeum zapewnia, że posiada największą kolekcję broni, ekwipunku, umundurowania i innych pamiątek z kampanii 1939 roku w Polsce.

W pobliżu muzeum, przy placu Kościuszki 6, znajduje się rodzinna, trzypokoleniowa cukiernia oraz założona w 2005 roku kawiarnia Sweet Caffe działające pod wspólnym szyldem Lukrecja. Cukiernia dwukrotnie zdobyła tytuł wicemistrza w Ogólnopolskich Zawodach Lodziarskich. Specjalnością cukierni i kawiarni są Mazurki Chopina - seria ciast opracowanych dla uczczenia Roku Chopinowskiego. Mazurki zostały nagrodzone m.in. Laurem Marszałka Województwa Mazowieckiego. Więcej na ten temat: Mazurki Chopina – oryginalne orzechowe ciasta dla uczczenia Roku Chopinowskiego. Cukiernia i Sweet Caffe Lukrecja w Sochaczewie (Mazowsze).

Jabłonna to duża wieś położona nad Wisłą w województwie mazowieckim, w powiecie legionowskim, w gminie Jabłonna, na północny-zachód od Warszawy. Gmina Jabłonna ma charakter osadniczy, usługowy i rekreacyjny. Herb gminy to trójdzielna tarcza, na której w górnym złotym polu znajduje się ukorzeniona jabłoń z czerwonymi jabłkami. Dolna część herbu podzielona jest na dwie części, a na niej na zielonym tle znajdują się półtrzecia złotego krzyża i pastorał.

Pastorał to symbol władzy kościelnej, nawiązujący do historii gminy. Tereny wchodzące w skład gminy Jabłonna mają swoje korzenie nierozerwalnie związane z biskupami płockimi, którym podlegały aż do roku 1774, kiedy to zostały przejęte na własność przez biskupa Michała Jerzego Poniatowskiego, późniejszego prymasa Polski. Dwie miejscowości wchodzące w skład gminy - Jabłonna i Chotomów zostały lokowane w 1418 przez biskupa płockiego Jakuba z Korzkwi.

Jabłonna znana jest głównie z zabytkowego pałacu, stojącego w wielkim parku o starym drzewostanie. Budowla pałacowa pochodzi z drugiej połowy XVIII wieku. 

Przy ulicy Modlińskiej 19, w parterowym budynku od roku działa restauracja Buchnikowa Chata. 

Otwock Wielki to wieś  położona w województwie mazowieckim, w powiecie otwockim, w gminie Karczew. Miejscowość znana jest z okazałej budowli wzniesionej na sztucznej wyspie. Cechy charakterystyczne budynku wskazują, że jego projektantem był Tylman z Gameren. Z przełomu XVII i XVIII wieku pochodzi dwupiętrowy korpus główny obecnego budynku z bocznymi skrzydłami, który z uwagi na swój rozmach architektoniczny nazywany jest pałacem. W 2. poł. XIX wieku pałac popadł w ruinę. Został ponownie przywrócony do dawnej świetności po II wojnie światowej.

Obecnie w pałacu mieści się Muzeum Wnętrz, czynne od początku kwietnia do końca października. Jak długo będzie tutaj jeszcze muzeum nie wiadomo, gdyż spadkobiercy rodziny Jezierskich (ostatnich prywatnych właścicieli) chcą odzyskać posiadłość.

W odległości około 1,5 km od pałacu, przy ulicy Zamkowej 1D, od prawie 10 lat działa Lipowy Gościniec - kompleks restauracyjno-konferencyjny z zapleczem hotelowym. 

Zgierz to miasto położone na północ od Łodzi, w powiecie zgierskim, nad rzeką Bzurą. Najważniejszą datą w historii miasta jest 30 marca 1821 roku. Wtedy bowiem zawarto Umowę Zgierską między komisarzem wojewódzkim Wydziału Administracyjnego Komisji Województwa Mazowieckiego a sukiennikami w sprawie ich osiedlenia się i założenia zakładów fabrycznych. Pomysłodawcą umowy był między innymi Rajmund Rembieliński, wizjoner, który zdawał sobie sprawę w potęgi przemysłu. Umowa w 44. punktach głównych i 6. szczegółowych regulowała sprawy osadnictwa przemysłowego i zapewniała imigrantom liczne przywileje. Służyła za wzór dla innych miast i osad rządowych przy formułowaniu szczegółowych warunków osadnictwa.

Dzięki Umowie Zgierskiej Zgierz stał się centralnym ośrodkiem produkcji i handlu w Królestwie Polskim. Osada fabryczna stanowiła nową dzielnicę Zgierza - nazwaną Nowym Miastem. Nowa osada była w pełni zaprojektowana według wszelkich nowoczesnych prawideł urbanistycznych przez Komisję Województwa Mazowieckiego. Domy miały być widne, wygodne i estetyczne.

Dzisiaj po dawnej świetności miasta niewiele zostało. Jednak na szczęście postanowiono uratować od zniszczenia pozostałe domy tkaczy. Powstał między innymi Park Kulturowy Miasto Tkaczy. Park znajduje się na terenie obejmującym zabytkową zabudowę i układ przestrzenny miasta. Zajmuje fragment zachowanego układu szachownicowego o regularnym podziale na równej wielkości parcele, gdzie w latach 20. XIX w. wydzielono działki przeznaczone pod budowę domów dla sukienników.

Miasto Tkaczy to jeden z największych projektów rewitalizacji budownictwa drewnianego w Europie.

Reprezentacyjnym budynkiem Miasta Tkaczy jest dom budowany etapami od 1826 roku przez stolarza Tomasza Tymińskiego. Do 1856 roku prowadził w nim zakład stolarski i mieszkał ze swoją liczną rodziną. Dom mieścił się przy dawnej ulicy Zegrzańskiej 168 (obecnie ul. gen. H. Dąbrowskiego 7). Budynek został przeniesiony na obecne miejsce w 2010 roku.

Teraz na parterze budynku, po przeciwnych stronach sieni znajdują się Cafe & Bistro „U Tkaczy” i sala muzealna.

Nowe Miasto nad Pilicą to miasto położone w powiecie grójeckim, nad rzeką Pilicą. W  roku 1874 Jan Bieliński otworzył tutaj Zakład Przyrodoleczniczy, który urządził na wzór zakładu hydropatycznego dr. Sebastiana Kneippa, u którego w Worishofen w Bawarii odbył praktykę. Standard i poziom leczenia w Nowym Mieście nie odbiegał od uzdrowisk czeskich, szwajcarskich czy francuskich. Bieliński kierował Zakładem przez 42 lata, aż do czasu zarekwirowania go (częściowo zburzonego w wyniku ostrzału art. w październiku 1914 r.) przez armię niemiecką w lecie 1915 r.

Dzisiaj po dawnym uzdrowisku nie ma śladu (można o nim dowiedzieć się w Muzeum Regionalnym znajdującym się vis-a-vis kościoła i klasztoru kapucynów).

Wólka Magierowa jest wsią położoną na południe od Nowego Miasta nad Pilicą, tuż za rzeką Pilicą.

Przez miejscowość przepływa rzeka Drzewiczka oraz jej sztuczny kanał potocznie zwany Młyńską Drzewiczką. Kanał powstał na potrzeby młyna, dzisiaj już nieczynnego. Młyn znajduje się przy stawie hodowlanym o pow. 7,5 ha (łowisko Staw Wólka Magierowa). Przy stawie tym znajduje się rozgałęzienie rzeki na dwa koryta.

Przy drodze nr 728 prowadzącej do miejscowości Końskie, w niedużej odległości od mostu nad Pilicą, od 2014 roku działa restauracja Łejkówka. Po raz pierwszy restaurację odwiedziłam w 2104 roku. Nie oceniłam jej jednak, bo zamówiłam wówczas tylko lody. 

Tutaj jest relacja:  Restauracja z "wakeboardingiem" - Łejkówka, Wólka Magierowa - woj. mazowieckie

I zapewne lepiej byłoby dla właścicieli restauracji, abym na tamtej relacji poprzestała. Bo kilka dni temu wstąpiłam tutaj na obiad i wyszłam bardzo rozczarowana.

Nowe Rumunki to wieś położona nad Jeziorem Górskim w gminie Łąck, w powiecie płockim. W granicach gminy Łąck znajduje się 8 jezior o łącznej powierzchni 546,9 ha. Jeziora te stanowią prawie 33 % powierzchni wszystkich akwenów powiatu płockiego. Niestety, jeziora te nie mają zbyt czystych wód. Jezioro Górskie o pow. 41,6 ha ma np. III klasę czystości (informacja ze strony UG w Łącku). Średnia głębokość jeziora to 2,9 m, najgłębsze miejsca mają 5,5 m, długość zbiornika to 1900 m, a szerokość 300 m. Jezioro to łączy się wąskim przesmykiem z Jeziorem Ciechomickim, które ma II klasę czystości.

Nad Jeziorem Górskim jest wiele ośrodków wypoczynkowych, a nad północnym jego brzegiem, w miejscowości Grabina, znajduje się plaża nazywana „Patelnią”. Plaża ta jest dobrze widoczna z drugiego brzegu, gdzie znajduje się hotel Dębowa Góra Active & Spa.

W hotelu jest restauracja oraz w sezonie letnim grill-bar położony nad brzegiem jeziora.

Gostynin to miasto położone w województwie mazowieckim, w powiecie gostynińskim, 120 km na zachód od Warszawy i 90 km na północ od Łodzi. Ponad 25% miejskiego terytorium zajmują lasy i grunty leśne, część z nich jest objęta ochroną w ramach Gostynińsko-Włocławskiego Parku Krajobrazowego. W pobliżu miejscowości znajduje się 60 jezior, które tworzą Pojezierze Gostynińskie. Na brzegiem jednego z takich jezior znajduje się odbudowany zamek powstały w drugiej połowie XIV wieku.

W centrum miasta jest kilka zabytkowych budowli, między innymi budynek ratusza miejskiego. W niedużej odległości od ratusza (przy ul. Rynek 6) od 18 lat działa restauracja Sahara.

Restauracja zapewnia, że serwuje dania „kuchni w trzech odsłonach: włoskiej, polskiej oraz arabskiej”. 

Koluszki to miasto (prawa miejskie od 1949 roku) w woj. łódzkim, w powiecie łódzkim wschodnim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Koluszki. Pierwszy raz Koluszki wzmiankowane były w 1399 roku jako wieś Coluszcovice. Miejscowość wchodziła w skład powiatu brzezińskiego i województwa łęczyckiego. W XIV i XV wieku przebiegał przez Koluszki bałtycko-ruski szlak handlowy. O rozwoju miejscowości zadecydowało uruchomienie w 1846 roku Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej oraz w 1865 roku Drogi Żelaznej Fabryczno-Łódzkiej. Pod koniec XIX wieku po obu stronach linii kolejowej rozwijało się budownictwo mieszkalne. Na początku XX wieku rodziny kolejarskie stanowiły 50% mieszkańców Koluszek.

Obecnie miasto liczy około 13.000 mieszkańców. Znajduje się tutaj baza paliw płynnych połączona rurociągiem z rafinerią w Płocku, a w 1976 roku wybudowana została odlewnia żeliwa. W Koluszkach jest jedyny w Polsce Wydział Niedoręczonych Przesyłek Poczty Polskiej.

Przy ulicy Partyzantów 15 A od 1968 roku działa restauracja przez wiele lat nosząca nazwę Zachęta. Od półtora roku, po przejęciu przez nowego właściciela, lokal nazywa się Nowa Zachęta.

W restauracji serwowane są posiłki od poniedziałku do piątku w godzinach: 11.00 – 18.00, w weekendy odbywają się tylko imprezy zamknięte. 

Zgierz to miasto położone na północ od Łodzi, w powiecie zgierskim, nad rzeką Bzurą. Najważniejszą datą w historii miasta jest 30 marca 1821 roku. Wtedy bowiem zawarto Umowę Zgierską między komisarzem wojewódzkim Wydziału Administracyjnego Komisji Województwa Mazowieckiego a sukiennikami w sprawie ich osiedlenia się i założenia zakładów fabrycznych. Pomysłodawcą umowy był między innymi Rajmund Rembieliński, wizjoner, który zdawał sobie sprawę w potęgi przemysłu. Umowa w 44. punktach głównych i 6. szczegółowych regulowała sprawy osadnictwa przemysłowego i zapewniała imigrantom liczne przywileje. Służyła za wzór dla innych miast i osad rządowych przy formułowaniu szczegółowych warunków osadnictwa.

Dzięki Umowie Zgierskiej Zgierz stał się centralnym ośrodkiem produkcji i handlu w Królestwie Polskim. Osada fabryczna stanowiła nową dzielnicę Zgierza - nazwaną Nowym Miastem.

Dzisiaj po dawnej świetności miasta niewiele zostało. Jednak na szczęście postanowiono uratować od zniszczenia pozostałe domy tkaczy. Powstał między innymi Park Kulturowy „Miasto Tkaczy”. Park znajduje się na terenie obejmującym zabytkową zabudowę i układ przestrzenny miasta. Zajmuje fragment zachowanego układu szachownicowego o regularnym podziale na równej wielkości parcele, gdzie w latach 20. XIX w. wydzielono działki przeznaczone pod budowę domów dla sukienników.  

Kilka przecznic od „Miasta Tkaczy”, w budynku o współczesnej architekturze, działa  bar „Myśliwski”. Bar czynny jest tylko od poniedziałku do piątku w godz. 10.30 - 18.00. W soboty i niedziele tylko dla grup zorganizowanych.

Inowrocław to miasto uzdrowiskowe, położone w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu inowrocławskiego. Funkcjonują tutaj sanatoria, domy uzdrowiskowe i jedna z największych w Europie tężni solankowych. Inowrocław posiada bowiem bogate złoża soli kamiennej, które wydobywano tutaj od czasów starożytnych, stąd określenie „miasto na soli”. Na początku lat 80. XX w. zapadła decyzja o zakończeniu eksploatacji i zamknięciu kopalni soli w Inowrocławiu. W 1997 r. zniknęła z krajobrazu miasta wieża szybu Solno l. Niestety, wówczas jeszcze nie myślano poważnie o turystyce i zalano wszystkie wyeksploatowane komory ługiem poprodukcyjnym z zakładów chemicznych.

W całym okresie działalności kopalni wydobyto 100 mln m3 solanki z 1400 komór - każda o wymiarach 100 m długości, 20 m szerokości i 9 m wysokości. Objętość wszystkich wyrobisk przekraczała 15 mln m3, a łączna długość chodników pod miastem wyniosła 290 km. Gdyby tylko pozostawiono część z tych wyrobisk i przeznaczono na cele turystyczne, Inowrocław byłby dzisiaj znanym ośrodkiem turystycznym. Może nie wszystko jednak stracone, bo pięć lat temu zawiązała się grupa inicjatywna, która zamierza osuszyć część podziemnych chodników i korytarzy, a następnie udostępnić je turystom oraz kuracjuszom.

Przy ulicy Solankowej, łączącej uzdrowisko ze Starym Miastem, pod numerem 65, od prawie 20 lat działa restauracja Oleńka.

Lubostroń to wieś położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Łabiszyn. Niewielki teren na pograniczu Wielkopolski, Kujaw i Krajny zwany jest Pałukami. Polodowcową wysoczyznę urozmaicają liczne pagórki, które nadają jej charakterystyczny falisty krajobraz. Całość przecinają głęboko wcięte rynny, których największe zagłębienia wypełnia woda. Dla kulturowego krajobrazu Pałuk znamienne są dworki i pałace oraz wieże kościołów. Najważniejszymi miejscowościami tej krainy są: Żnin, Barcin, Kcynia, Łabiszyn, Szubin, Janowiec Wielkopolski i Wągrowiec. 

W Lubostroniu znajduje się zespół pałacowo-parkowy, w skład którego wchodzi klasycystyczny pałac wzniesiony w latach 1795–1800 (opis tutaj: Pałac w Lubostroniu z Atlasem dźwigającym kulę ziemską), oficyna z końca XVIII w. (przystosowana na hotel - opis tutaj: Pokoje hotelowe w Pałacu Lubostroń), stajnia i wozownia pałacowa oraz budynki gospodarcze. Całość otoczona jest parkiem krajobrazowym. Niestety wskutek zeszłorocznej sierpniowej nawałnicy, park znacznie ucierpiał (prawie 80% starego drzewostanu uległo zniszczeniu).

Pałac został wybudowany przez Fryderyka Skórzewskiego w miejscu nazwanym przez niego „sercu lubym ustroniu”, stąd nazwa Lubostroń.

Od początku 2013 roku zespół pałacowo-parkowy jest samorządową instytucją kultury posiadającą osobowość prawną (organizatorem jest województwo kujawsko-pomorskie).

W kilku salach dawnej stajni i wozowni działa restauracja „polecająca specjały kuchni staropolskiej”. Takie zapewnienie jest na stronie Pałacu, a niewątpliwie nawiązuje do opisanej w menu restauracji kuchni Skórzewskich. 

Grzegorzew to dawne miasto, obecnie wieś gminna położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kolskim. Grzegorzew uzyskał lokację miejską przed 1339 rokiem, a utracił ją w 1870 roku. Gminę przecina droga krajowa nr 92 łącząca Rzepin z Poznaniem i Warszawą. Jej przebieg jest równoległy do autostrady A2. Biegnie przez obszar czterech województw: lubuskiego, wielkopolskiego, łódzkiego i mazowieckiego. Przez wielu kierowców nazywana jest starą trasą poznańską. Przy niej, pomiędzy miejscowościami Koło i Kłodawa, znajduje się powstały siedem lat temu zajazd Paryż. Zajazd to restauracja czynna całą dobę oraz pokoje hotelowe 1, 2 i 6-osobowe. 

Na stronie zajazdu zapewniają, że „restauracja to przede wszystkim dobre, polskie jedzenie. Kładziemy szczególny nacisk na to, by nasze dania smakowały jak w domu. Nasz Szef Kuchni zaprasza wszystkich na kulinarne podróże po różnych zakątkach Polski”.

Czy zapewnienia pokrywają się z rzeczywistością? 

Izabelin to gmina wiejska położona w aglomeracji warszawskiej (15 km od centrum stolicy), wśród lasów Kampinoskiego Parku Narodowego stanowiących 75% jej obszaru. W Izabelinie swoją siedzibę ma dyrekcja Kampinoskiego Parku Narodowego, który utworzony został w 1959 dzięki staraniom Jadwigi i Romana Kobendzów.

Więcej na temat Kampinoskiego Parku Narodowego:

Muzeum Puszczy Kampinoskiej im. Jadwigi i Romana Kobendzów w dawnym budynku „kasjerówki”. Granica k. Kampinosu (Mazowsze)

W 1997 r. w budynku dyrekcji KPN otwarto Centrum Edukacji KPN, między innymi ze stałą ekspozycją „Przyroda i historia Puszczy Kampinoskiej” oraz mapą plastyczną KPN.

W sąsiedztwie dyrekcji KPN działa restauracja o nazwie Gospoda Kampinówka. Niestety lokal rozczarował mnie tak pod względem kulinarnym, jak i obsługi (wyjątkowo niefachowej).  

Nowogród to miasto położone nad Narwią w woj. podlaskim, w powiecie łomżyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej. Prawa miejskie Nowogród uzyskał w 1427 roku. Utracił je w 1869, a następnie wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości, zostały one mu przywrócone. W okresie przedrozbiorowym miasto było siedzibą kasztelanii i jednym z ważniejszych grodów Mazowsza. Nowogród to pomost łączący Kurpie z resztą Polski. Bowiem po drugiej stronie Narwi (w kierunku północno-zachodnim) są Kurpie, kraina lasów i zagadkowego ludu, który przez wieki wyróżniał się w Rzeczypospolitej indywidualnością, umiłowaniem swobody, własną gwarą, obyczajami, specyficznym budownictwem i sposobem życia.

Na terenie gminy znajdują się trzy linie umocnień z czasów II wojny światowej - linia schronów bojowych SGO „Narew” (1939 r.), sowiecka Linia Mołotowa (1941 r.) i niemiecka z 1944 r. Miłośnicy militariów mogą przejść Szlakiem Schronów Bojowych SGO „Narew” od Nowogrodu przez Szablak do Łomży.

Największą atrakcją Nowogrodu jest położony na wysokiej skarpie nadnarwiańskiej, na wprost ujścia Pisy, utworzony w 1927 roku, Skansen Kurpiowski im. Adama Chętnika - jego założyciela. Na powierzchni około 3,5 ha znajdują się 23 budynki z wyposażeniem oraz kilkadziesiąt obiektów tzw. małej architektury, a także pozostałości średniowiecznego grodu Piastów Mazowieckich.

Oferta kulinarna Nowogrodu jest uboga. Restauracja Wiszące Ogrody nad Narwią (Rynek 21) właściwie nie ma konkurencji. 

Miejsko-wiejska gmina Myszyniec położona jest w północno-wschodniej części naszego kraju, w województwie mazowieckim, w powiecie ostrołęckim – w regionie zwanym Kurpiami lub Kurpiowszczyzną.

Założenie Myszyńca, największej miejscowości na tych ziemiach, uznawanego za historyczną stolicę Kurpiowskiej Puszczy Zielonej datuje się na rok 1650. W 1798 roku Myszyniec otrzymał prawa miejskie, które zostały mu odebrane w 1869 roku m.in. z powodu udziału miejscowej ludności w powstaniu styczniowym. Miastu prawa przywrócone zostały dopiero w 1993 roku.

W 2014 roku na terenie gminy Myszyniec oddano do użytku dwa kompleksy sportowo-rekreacyjne o wspólnej nazwie Kurpiowska Kraina i łącznej powierzchni ok. 12,5 ha. Jeden kompleks (ok. 8,0 ha), zlokalizowany jest nad zbiornikiem wodnym „Wykrot” w miejscowościach Wydmusy i Wykrot, a drugi (ok. 4,5 ha) nad rzeką Rozogą w Myszyńcu. Kompleksy powstały z inicjatywy gminy Myszyniec, Związku Stowarzyszeń „Kurpsie Razem”, Polskiego Związku Wędkarskiego oraz Regionalnego Centrum Kultury Kurpiowskiej.

Kompleks nad zalewem Wykrot to między innymi hotel (52 miejsca noclegowe) oraz restauracja i sala konferencyjna mieszczące się w tym samym budynku. 

Chomiąża Szlachecka to wieś położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Gąsawa, nad Jeziorem Chomiąskim.

Niewielki teren na pograniczu Wielkopolski, Kujaw i Krajny zwany jest Pałukami. Polodowcową wysoczyznę urozmaicają liczne pagórki, które nadają jej charakterystyczny falisty krajobraz. Całość przecinają głęboko wcięte rynny, których największe zagłębienia wypełnia woda. Dla kulturowego krajobrazu Pałuk znamienne są dworki i pałace oraz wieże kościołów. Najważniejszymi miejscowościami tej krainy są: Żnin, Barcin, Kcynia, Łabiszyn, Szubin, Janowiec Wielkopolski i Wągrowiec.      

Po raz pierwszy Chomiąża pojawia się w źródłach pisanych w początkach XII wieku. Należała, jak wiele pobliskich miejscowości, do dóbr arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, a od połowy XII wieku - klasztoru trzemeszeńskiego. W 1248 roku przeszła we władanie rodu Nałęczów.

W XIV wieku urodził się tutaj Mikołaj Nałęcz, sędzia kaliski, który brał udział w wielkopolskiej wojnie domowej. Uczestniczył aktywnie w wojnie Grzymalitów z Nałęczami. Stojąc na czele swoich oddziałów wielokrotnie pustoszył dobra arcybiskupów gnieźnieńskich na Pałukach. Z powodu bezwzględności wobec przeciwników politycznych zyskał przydomek Krwawy Diabeł Wenecki.

Od początku XIX wieku Chomiąża należała do rodu Sulerzyskich. Odbudowali oni klasycystyczny dwór, urządzili rozległy park krajobrazowy i ufundowali neogotycki kościół na wzgórzu, który graniczy z terenem Herbarium.

W 1934 roku dwór został odzyskany przez Helenę Mirowską z rodu Sulerzyskich, jednak nie na długo. W roku 1946 dobra chomiąskie przekazano PGR w Obudnie. Dwór służył jako ośrodek kolonijny. Po przejęciu ziemi przez AWR Skarbu Państwa, posiadłość sprzedano prywatnemu inwestorowi. Dwór był w stanie dewastacji.

W 2014 roku powstał kompeks Herbarium Hotel & spa z restauracją Werbena.