Chełm to miasto położone w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości Chełm był jednym z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolicą ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Przez wieki był zamieszkały przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Chełm jest miastem bogatym w zabytki. Jednym z nich jest kamienica na chełmskiej starówce przy ulicy Lubelskiej 27. Budynek powstał w 1890 r. według projektu Juliana Cieszkowskiego i stanowił własność żydowskiej rodziny Kupferów. Początkowo w budynku mieścił się jeden z pierwszych hoteli w Chełmie, a w okresie międzywojennym szereg sklepów i warsztatów rzemieślniczych. Obecnie w piwnicach kamienicy działa restauracja Gęsie Sprawki. Atrakcją miasta jest trasa turystyczna Chełmskich Podziemi Kredowych, której jedno z wyjść znajduje się właśnie w restauracji.    

Kilka lat temu restauracja przeszła Kuchenne Rewolucje. Na dobre klientom to nie wyszło, co sama niestety doświadczyłam. A tak swoją drogą, to formuła tego programu telewizyjnego jest niedorzeczna. To jest ośmieszanie się restauratorów. Bo, czy można sobie wyobrazić np. rewolucje prawnicze lub lekarskie? Albo ktoś zna się na tym, co robi, albo nie. W dodatku doradza to osoba, której restauracje mnie nie zachwyciły.    

Chełm to miasto położone w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości Chełm był jednym z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolicą ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Przez wieki był zamieszkały przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Chełm jest miastem bogatym w zabytki. Jednym z nich jest kościół pw. Rozesłania Świętych Apostołów, wybudowany w latach 1753-1758. Od 2011 roku swoją siedzibę ma tutaj Muzeum Parafialne, posiadające unikatowe zbiory. Muzeum zajmuje dwie loże po obu stronach prezbiterium.

Naprzeciwko świątyni, przy ulicy Reformackiej 7 znajduje się stara kamienica, w której od wielu lat działa restauracja Kozak „spełnione marzenie dwóch braci - Jacka i Mirka Kozak”. Restauracja ma stałe menu oraz „propozycje dań dnia”.   

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Przed wojną były w mieście dwie synagogi: Wielka i Mała. Wielka została przez Niemców zburzona w latach 1940–1941. Mała, wybudowana ze składek ludności żydowskiej  w latach 1912-1914 - istnieje do dzisiaj. Nie jest to jednak oryginał, gdyż podczas II wojny światowej hitlerowcy zdewastowali i następnie spalili synagogę. Po wojnie synagoga została wyremontowana. Wpierw był tu skład mąki, później swoją siedzibę miała Naczelna Organizacja Techniczna.  

W 2004 roku budynek wystawiono na sprzedaż. Dawną bożnicę nabył mieszkaniec Chełma i otworzył kowbojską restaurację McKenzee Saloon.

Okuninka to wieś położona na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim, w województwie lubelskim, w powiecie włodawskim, w gminie Włodawa, na terenie Polesia. Polesie jest krainą geograficzną i historyczną, leżącą głównie na terytorium obecnej Białorusi i Ukrainy, a także częściowo Polski i Rosji. Po wojnie Polsce zwrócono jedynie niewielki skrawek byłego województwa poleskiego, tzw. Polesie Zachodnie, którego głównym miastem jest Włodawa.

Gmina Włodawa to jeden z najpiękniejszych obszarów nizinnych w Polsce. O jej atrakcyjności decydują malownicze jeziora, duże kompleksy leśne oraz dolina Bugu z naturalnie meandrującą rzeką. Perłą gminy jest Jezioro Białe.

Okuninka (miejscowość letniskowa) oplata jezioro z trzech stron. Wody jeziora posiadają I klasę czystości oraz wysoką przeźroczystość. Osobliwością jest zawartość srebra oraz zaleganie pod dnem jeziora krystalicznie czystych wód polodowcowych, które zasilają wody jeziora z siedmiu źródeł.  

Okuninka to wieś położona na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim, w województwie lubelskim, w powiecie włodawskim, w gminie Włodawa, na terenie Polesia. Polesie jest krainą geograficzną i historyczną, leżącą głównie na terytorium obecnej Białorusi i Ukrainy, a także częściowo Polski i Rosji. Po wojnie Polsce zwrócono jedynie niewielki skrawek byłego województwa poleskiego, tzw. Polesie Zachodnie, którego głównym miastem jest Włodawa.

Gmina Włodawa to jeden z najpiękniejszych obszarów nizinnych w Polsce. O jej atrakcyjności decydują malownicze jeziora, duże kompleksy leśne oraz dolina Bugu z naturalnie meandrującą rzeką. Perłą gminy jest Jezioro Białe.

Okuninka (miejscowość letniskowa) oplata jezioro z trzech stron. Wody jeziora posiadają I klasę czystości oraz wysoką przeźroczystość. Osobliwością jest zawartość srebra oraz zaleganie pod dnem jeziora krystalicznie czystych wód polodowcowych, które zasilają wody jeziora z siedmiu źródeł.  

Nad południowo-zachodnim brzegiem jeziora znajduje się hotel SANVIT Lake Resort & Spa, którego większa część została oddana do użytku w 2016r. Na stronie hotelu jest informacja o restauracji hotelowej, jednak jest to raczej stołówka niż restauracja. Nie ma dań z karty, a posiłki serwowane są tylko o określonych porach (śniadania w formie stołu szwedzkiego w godz.: 7.30 – 10.30, obiady dnia: 13.00 - 15.00, ciepłe kolacje bufetowe: 18.00 – 20.00).

Urszulin to wieś  położona w województwie lubelskim, w powiecie włodawskim, na terenie Polesia. Polesie to kraina geograficzna i historyczna, leżąca głównie na terytorium obecnej Białorusi i Ukrainy, a także częściowo Polski i Rosji. Po wojnie Polsce zwrócono jedynie niewielki skrawek byłego województwa poleskiego, tzw. Polesie Zachodnie, którego głównym miastem jest Włodawa. W 1990 utworzono Poleski Park Narodowy, w którego bezpośrednim sąsiedztwie leży Urszulin. Dyrekcja parku mieści się przy ul. Lubelskiej 3a w Urszulinie. Za miedzą, pod numerem 4a znajduje się kompleks hotelowo-restauracyjny Drob. Kompleks powstał 11 lat temu, a jego nazwa pochodzi od nazwiska jego właścicieli.

Hrubieszów to miasto o ponad 600-letniej tradycji, położone nad Huczwą (lewobrzeżnym dopływem Bugu), we wschodniej części woj. lubelskiego, siedziba powiatu. Hrubieszów jest najdalej na wschód wysuniętym miastem Polski. Historyczna nazwa miasta brzmiała Rubieszów. Dopiero po pierwszym rozbiorze Polski (około 1794 roku) ustaliła się pisownia Hrubieszów. Prawa miejskie uzyskał Hrubieszów z rąk założyciela i fundatora - króla Władysława Jagiełły 29 września 1400 roku.

Podczas badań archeologicznych prowadzonych w 1977 roku, odkryto w Masłomęczu (wieś położona około 11 km na południe od Hrubieszowa) kompleks osadniczy z okresu rzymskiego. Zlokalizowano tutaj zespół osad i cmentarzysk Gotów (koniec II w. - koniec IV wieku). Odkryta osada uważana jest za największą w Kotlinie Hrubieszowskiej i mogła pełnić funkcję „stolicy” gockiej społeczności. Gotania obejmuje obszar 10. gmin: 7 z powiatu hrubieszowskiego - miasto i gmina Hrubieszów oraz  gminy:  Dołhobyczów, Mircze, Trzeszczany, Uchanie i Werbkowice; 2. z powiatu tomaszowskiego (Tomaszów Lubelski i Tyszowice) oraz jedną z powiatu zamojskiego (Komorów-Osada).

Dzięki m.in. środkom szwajcarskim rejon hrubieszowski powoli zmienia się w przyjazny turystyce. Jest szansa, że po zapaści transformacyjnej, podczas której zniknęły prawie wszystkie znaczące zakłady pracy, turystyka nada temu bardzo ciekawemu regionowi nowe życie.

Niemal na każdym kroku widać już inwestycje w infrastrukturę turystyczną oraz remonty zabytków (od Dołhobyczowa przez Hrubieszów po Chełm).

Jedną z takich inwestycji jest powstały w 2010 r. nowoczesny hotel wraz restauracją i browarem o wspólnej nazwie Sulewski. Kompleks mieści się w dawnym budynku kasyna wojskowego, wybudowanego razem z koszarami w latach 1903-1906 na polecenie cara Mikołaja II.

Przebudowane kasyno jest obecnie jedną z wizytówek miasta. Budynek ma ciekawą architekturę, elegancki wystrój wnętrz, a browar oferuje niezłe piwo. Znacznie gorzej jest z poziomem kulinarnym restauracji. Miałam okazję zjeść tutaj 3 śniadania (na czwarte bym się już nie pisała).

Podczas jednego ze śniadań poprosiłam o jajka po wiedeńsku. Niestety, z rozbrajającą szczerością oznajmiono mi, że to zbyt trudne. Zaproponowano jajka na miękko. Po dziesięciu minutach obsługa położyła jajka na stół szwedzki. Co z tego, kiedy jajka były na… twardo.

Choć może tak miało być, gdyż restauracja na swojej stronie zapewnia, że „wybrane dania znane od pokoleń powracają w nowych aranżacjach”. 

Hrubieszów to miasto o ponad 600-letniej tradycji, położone nad Huczwą (lewobrzeżnym dopływem Bugu), we wschodniej części woj. lubelskiego, siedziba powiatu. Hrubieszów jest najdalej na wschód wysuniętym miastem Polski. Historyczna nazwa miasta brzmiała Rubieszów. Dopiero po pierwszym rozbiorze Polski (około 1794 roku) ustaliła się pisownia Hrubieszów. Prawa miejskie uzyskał Hrubieszów z rąk założyciela i fundatora - króla Władysława Jagiełły 29 września 1400 roku.

Podczas badań archeologicznych prowadzonych w 1977 roku, odkryto w Masłomęczu (wieś położona około 11 km na południe od Hrubieszowa) kompleks osadniczy z okresu rzymskiego. Zlokalizowano tutaj zespół osad i cmentarzysk Gotów (koniec II w. - koniec IV wieku). Odkryta osada uważana jest za największą w Kotlinie Hrubieszowskiej i mogła pełnić funkcję „stolicy” gockiej społeczności. Gotania obejmuje obszar 10. gmin: 7 z powiatu hrubieszowskiego - miasto i gmina Hrubieszów oraz  gminy:  Dołhobyczów, Mircze, Trzeszczany, Uchanie i Werbkowice; 2. z powiatu tomaszowskiego (Tomaszów Lubelski i Tyszowice) oraz jedną z powiatu zamojskiego (Komorów-Osada).

Dzięki m.in. środkom szwajcarskim rejon hrubieszowski powoli zmienia się w przyjazny turystyce. Jest szansa, że po zapaści transformacyjnej, podczas której zniknęły prawie wszystkie znaczące zakłady pracy, turystyka nada temu bardzo ciekawemu regionowi nowe życie.

Niemal na każdym kroku widać już inwestycje w infrastrukturę turystyczną oraz remonty zabytków (od Dołhobyczowa przez Hrubieszów po Chełm).

W centrum Hrubieszowa, przy ulicy Kościelnej 5, trzy lata temu pierwszych gości zaprosiła restauracja Shalom. W zamyśle była to kawiarnia i herbaciarnia w jednym. Później ofertę rozszerzono o usługi restauracyjne, które chyba są obecnie wiodące dla tego lokalu.

Nazwa Shalom jest trochę myląca, gdyż restauracja serwuje niewiele tradycyjnych potraw żydowskich, w przeciwieństwie np. do restauracji Bajgiel w Kazimierzu Dolnym czy gospody Ciulim w Lelowie.   

Hrubieszów to miasto o ponad 600-letniej tradycji, położone nad Huczwą (lewobrzeżnym dopływem Bugu), we wschodniej części woj. lubelskiego, siedziba powiatu. Hrubieszów jest najdalej na wschód wysuniętym miastem Polski. Historyczna nazwa miasta brzmiała Rubieszów. Dopiero po pierwszym rozbiorze Polski (około 1794 roku) ustaliła się pisownia Hrubieszów. Prawa miejskie uzyskał Hrubieszów z rąk założyciela i fundatora - króla Władysława Jagiełły 29 września 1400 roku.

Podczas badań archeologicznych prowadzonych w 1977 roku, odkryto w Masłomęczu (wieś położona około 11 km na południe od Hrubieszowa) kompleks osadniczy z okresu rzymskiego. Zlokalizowano tutaj zespół osad i cmentarzysk Gotów (koniec II w. - koniec IV wieku). Odkryta osada uważana jest za największą w Kotlinie Hrubieszowskiej i mogła pełnić funkcję „stolicy” gockiej społeczności. Gotania obejmuje obszar 10. gmin: 7 z powiatu hrubieszowskiego - miasto i gmina Hrubieszów oraz  gminy:  Dołhobyczów, Mircze, Trzeszczany, Uchanie i Werbkowice; 2. z powiatu tomaszowskiego (Tomaszów Lubelski i Tyszowice) oraz jedną z powiatu zamojskiego (Komorów-Osada).

Dzięki m.in. środkom szwajcarskim rejon hrubieszowski powoli zmienia się w przyjazny turystyce. Jest szansa, że po zapaści transformacyjnej, podczas której zniknęły prawie wszystkie znaczące zakłady pracy, turystyka nada temu bardzo ciekawemu regionowi nowe życie.

Niemal na każdym kroku widać już inwestycje w infrastrukturę turystyczną oraz remonty zabytków (od Dołhobyczowa przez Hrubieszów po Chełm).

 W 1989 roku w Hrubieszowie powstała pijalnia piwa. Dwa lata później rodzinny biznes zaowocował budową restauracji przy ulicy Kolejowej. Obecnie jest to kompleks o nazwie Gniecki: hotel, restauracja, centrum konferencyjne oraz sala bankietowa. Podczas mojej wizyty trwały prace przy budowie kolejnej sali oraz dużego tarasu.

Przez wiele lat restauracja nazywała się „U Chłopa”, ostatnio jej nazwę zmieniono na Gniecki (jednak na frontowej ścianie nadal figuruje jeszcze „U Chłopa”).  

Zakroczym to miasto położone nad Wisłą, w woj. mazowieckim, w powiecie nowodworskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej. Zakroczym jest jednym z najstarszych grodów na Mazowszu.

Historia jego powstania rozpoczęła się wraz z kształtowaniem początków państwowości polskiej. Zalążkiem miasta był istniejący tu w średniowieczu gród strzegący przeprawy i brodu na Wiśle. Nazwa Zakroczym pochodzi od „zakrotu”, co znaczy przekraczać rzekę. Gród w swym pierwotnym istnieniu leżał niżej skarpy.

W 1374 roku Zakroczym został stolicą ziemi zakroczymskiej i ten stan rzeczy utrzymał się do III rozbioru Polski. W Zakroczymiu zapadały ważne decyzje - tu książę Janusz Starszy ogłosił zbiór praw dla ziem mazowieckich, tu także odbywały się sejmiki mazowieckie.

O dzisiejszym rozwoju miasta decyduje bliskość stolicy oraz lotniska w Modlinie. Gmina ma w części charakter rolny.

Jabłonna to duża wieś położona nad Wisłą w województwie mazowieckim, w powiecie legionowskim, w gminie Jabłonna, na północny-zachód od Warszawy. Gmina Jabłonna ma charakter osadniczy, usługowy i rekreacyjny. Herb gminy to trójdzielna tarcza, na której w górnym złotym polu znajduje się ukorzeniona jabłoń z czerwonymi jabłkami. Dolna część herbu podzielona jest na dwie części, a na niej na zielonym tle znajdują się półtrzecia złotego krzyża i pastorał.

Pastorał to symbol władzy kościelnej, nawiązujący do historii gminy. Tereny wchodzące w skład gminy Jabłonna mają swoje korzenie nierozerwalnie związane z biskupami płockimi, którym podlegały aż do roku 1774, kiedy to zostały przejęte na własność przez biskupa Michała Jerzego Poniatowskiego, późniejszego prymasa Polski. Dwie miejscowości wchodzące w skład gminy - Jabłonna i Chotomów zostały lokowane w 1418 przez biskupa płockiego Jakuba z Korzkwi.

Jabłonna znana jest głównie z zabytkowego pałacu, stojącego w wielkim parku o starym drzewostanie. Budowla pałacowa pochodzi z drugiej połowy XVIII wieku. 

Przy ulicy Modlińskiej 19, w parterowym budynku od roku działa restauracja Buchnikowa Chata. 

Otwock Wielki to wieś  położona w województwie mazowieckim, w powiecie otwockim, w gminie Karczew. Miejscowość znana jest z okazałej budowli wzniesionej na sztucznej wyspie. Cechy charakterystyczne budynku wskazują, że jego projektantem był Tylman z Gameren. Z przełomu XVII i XVIII wieku pochodzi dwupiętrowy korpus główny obecnego budynku z bocznymi skrzydłami, który z uwagi na swój rozmach architektoniczny nazywany jest pałacem. W 2. poł. XIX wieku pałac popadł w ruinę. Został ponownie przywrócony do dawnej świetności po II wojnie światowej.

Obecnie w pałacu mieści się Muzeum Wnętrz, czynne od początku kwietnia do końca października. Jak długo będzie tutaj jeszcze muzeum nie wiadomo, gdyż spadkobiercy rodziny Jezierskich (ostatnich prywatnych właścicieli) chcą odzyskać posiadłość.

W odległości około 1,5 km od pałacu, przy ulicy Zamkowej 1D, od prawie 10 lat działa Lipowy Gościniec - kompleks restauracyjno-konferencyjny z zapleczem hotelowym. 

Nowe Miasto nad Pilicą to miasto położone w powiecie grójeckim, nad rzeką Pilicą. W  roku 1874 Jan Bieliński otworzył tutaj Zakład Przyrodoleczniczy, który urządził na wzór zakładu hydropatycznego dr. Sebastiana Kneippa, u którego w Worishofen w Bawarii odbył praktykę. Standard i poziom leczenia w Nowym Mieście nie odbiegał od uzdrowisk czeskich, szwajcarskich czy francuskich. Bieliński kierował Zakładem przez 42 lata, aż do czasu zarekwirowania go (częściowo zburzonego w wyniku ostrzału art. w październiku 1914 r.) przez armię niemiecką w lecie 1915 r.

Dzisiaj po dawnym uzdrowisku nie ma śladu (można o nim dowiedzieć się w Muzeum Regionalnym znajdującym się vis-a-vis kościoła i klasztoru kapucynów).

Wólka Magierowa jest wsią położoną na południe od Nowego Miasta nad Pilicą, tuż za rzeką Pilicą.

Przez miejscowość przepływa rzeka Drzewiczka oraz jej sztuczny kanał potocznie zwany Młyńską Drzewiczką. Kanał powstał na potrzeby młyna, dzisiaj już nieczynnego. Młyn znajduje się przy stawie hodowlanym o pow. 7,5 ha (łowisko Staw Wólka Magierowa). Przy stawie tym znajduje się rozgałęzienie rzeki na dwa koryta.

Przy drodze nr 728 prowadzącej do miejscowości Końskie, w niedużej odległości od mostu nad Pilicą, od 2014 roku działa restauracja Łejkówka. Po raz pierwszy restaurację odwiedziłam w 2104 roku. Nie oceniłam jej jednak, bo zamówiłam wówczas tylko lody. 

Tutaj jest relacja:  Restauracja z "wakeboardingiem" - Łejkówka, Wólka Magierowa - woj. mazowieckie

I zapewne lepiej byłoby dla właścicieli restauracji, abym na tamtej relacji poprzestała. Bo kilka dni temu wstąpiłam tutaj na obiad i wyszłam bardzo rozczarowana.

Gostynin to miasto położone w województwie mazowieckim, w powiecie gostynińskim, 120 km na zachód od Warszawy i 90 km na północ od Łodzi. Ponad 25% miejskiego terytorium zajmują lasy i grunty leśne, część z nich jest objęta ochroną w ramach Gostynińsko-Włocławskiego Parku Krajobrazowego. W pobliżu miejscowości znajduje się 60 jezior, które tworzą Pojezierze Gostynińskie. Na brzegiem jednego z takich jezior znajduje się odbudowany zamek powstały w drugiej połowie XIV wieku.

W centrum miasta jest kilka zabytkowych budowli, między innymi budynek ratusza miejskiego. W niedużej odległości od ratusza (przy ul. Rynek 6) od 18 lat działa restauracja Sahara.

Restauracja zapewnia, że serwuje dania „kuchni w trzech odsłonach: włoskiej, polskiej oraz arabskiej”. 

Stacje benzynowe konkurują z osiedlowymi sklepikami i dyskontami, doganiając je zarówno pod względem asortymentu, jak i promocji. Ekspresy na stacjach robią lepszą kawę niż niejedna lokalna kawiarnia, a oferta gastronomiczna zaczyna przypominać tę restauracyjną. Niemal każda z większych sieci paliwowych rozwija już własny koncept gastronomiczno-kawiarniany, a sprzedaż pozapaliwowa staje się coraz istotniejszym źródłem przychodów.

Koluszki to miasto (prawa miejskie od 1949 roku) w woj. łódzkim, w powiecie łódzkim wschodnim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Koluszki. Pierwszy raz Koluszki wzmiankowane były w 1399 roku jako wieś Coluszcovice. Miejscowość wchodziła w skład powiatu brzezińskiego i województwa łęczyckiego. W XIV i XV wieku przebiegał przez Koluszki bałtycko-ruski szlak handlowy. O rozwoju miejscowości zadecydowało uruchomienie w 1846 roku Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej oraz w 1865 roku Drogi Żelaznej Fabryczno-Łódzkiej. Pod koniec XIX wieku po obu stronach linii kolejowej rozwijało się budownictwo mieszkalne. Na początku XX wieku rodziny kolejarskie stanowiły 50% mieszkańców Koluszek.

Obecnie miasto liczy około 13.000 mieszkańców. Znajduje się tutaj baza paliw płynnych połączona rurociągiem z rafinerią w Płocku, a w 1976 roku wybudowana została odlewnia żeliwa. W Koluszkach jest jedyny w Polsce Wydział Niedoręczonych Przesyłek Poczty Polskiej.

Przy ulicy Partyzantów 15 A od 1968 roku działa restauracja przez wiele lat nosząca nazwę Zachęta. Od półtora roku, po przejęciu przez nowego właściciela, lokal nazywa się Nowa Zachęta.

W restauracji serwowane są posiłki od poniedziałku do piątku w godzinach: 11.00 – 18.00, w weekendy odbywają się tylko imprezy zamknięte. 

Zgierz to miasto położone na północ od Łodzi, w powiecie zgierskim, nad rzeką Bzurą. Najważniejszą datą w historii miasta jest 30 marca 1821 roku. Wtedy bowiem zawarto Umowę Zgierską między komisarzem wojewódzkim Wydziału Administracyjnego Komisji Województwa Mazowieckiego a sukiennikami w sprawie ich osiedlenia się i założenia zakładów fabrycznych. Pomysłodawcą umowy był między innymi Rajmund Rembieliński, wizjoner, który zdawał sobie sprawę w potęgi przemysłu. Umowa w 44. punktach głównych i 6. szczegółowych regulowała sprawy osadnictwa przemysłowego i zapewniała imigrantom liczne przywileje. Służyła za wzór dla innych miast i osad rządowych przy formułowaniu szczegółowych warunków osadnictwa.

Dzięki Umowie Zgierskiej Zgierz stał się centralnym ośrodkiem produkcji i handlu w Królestwie Polskim. Osada fabryczna stanowiła nową dzielnicę Zgierza - nazwaną Nowym Miastem.

Dzisiaj po dawnej świetności miasta niewiele zostało. Jednak na szczęście postanowiono uratować od zniszczenia pozostałe domy tkaczy. Powstał między innymi Park Kulturowy „Miasto Tkaczy”. Park znajduje się na terenie obejmującym zabytkową zabudowę i układ przestrzenny miasta. Zajmuje fragment zachowanego układu szachownicowego o regularnym podziale na równej wielkości parcele, gdzie w latach 20. XIX w. wydzielono działki przeznaczone pod budowę domów dla sukienników.  

Kilka przecznic od „Miasta Tkaczy”, w budynku o współczesnej architekturze, działa  bar „Myśliwski”. Bar czynny jest tylko od poniedziałku do piątku w godz. 10.30 - 18.00. W soboty i niedziele tylko dla grup zorganizowanych.

Inowrocław to miasto uzdrowiskowe, położone w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu inowrocławskiego. Funkcjonują tutaj sanatoria, domy uzdrowiskowe i jedna z największych w Europie tężni solankowych. Inowrocław posiada bowiem bogate złoża soli kamiennej, które wydobywano tutaj od czasów starożytnych, stąd określenie „miasto na soli”. Na początku lat 80. XX w. zapadła decyzja o zakończeniu eksploatacji i zamknięciu kopalni soli w Inowrocławiu. W 1997 r. zniknęła z krajobrazu miasta wieża szybu Solno l. Niestety, wówczas jeszcze nie myślano poważnie o turystyce i zalano wszystkie wyeksploatowane komory ługiem poprodukcyjnym z zakładów chemicznych.

W całym okresie działalności kopalni wydobyto 100 mln m3 solanki z 1400 komór - każda o wymiarach 100 m długości, 20 m szerokości i 9 m wysokości. Objętość wszystkich wyrobisk przekraczała 15 mln m3, a łączna długość chodników pod miastem wyniosła 290 km. Gdyby tylko pozostawiono część z tych wyrobisk i przeznaczono na cele turystyczne, Inowrocław byłby dzisiaj znanym ośrodkiem turystycznym. Może nie wszystko jednak stracone, bo pięć lat temu zawiązała się grupa inicjatywna, która zamierza osuszyć część podziemnych chodników i korytarzy, a następnie udostępnić je turystom oraz kuracjuszom.

Przy ulicy Solankowej, łączącej uzdrowisko ze Starym Miastem, pod numerem 65, od prawie 20 lat działa restauracja Oleńka.

Lubostroń to wieś położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Łabiszyn. Niewielki teren na pograniczu Wielkopolski, Kujaw i Krajny zwany jest Pałukami. Polodowcową wysoczyznę urozmaicają liczne pagórki, które nadają jej charakterystyczny falisty krajobraz. Całość przecinają głęboko wcięte rynny, których największe zagłębienia wypełnia woda. Dla kulturowego krajobrazu Pałuk znamienne są dworki i pałace oraz wieże kościołów. Najważniejszymi miejscowościami tej krainy są: Żnin, Barcin, Kcynia, Łabiszyn, Szubin, Janowiec Wielkopolski i Wągrowiec. 

W Lubostroniu znajduje się zespół pałacowo-parkowy, w skład którego wchodzi klasycystyczny pałac wzniesiony w latach 1795–1800 (opis tutaj: Pałac w Lubostroniu z Atlasem dźwigającym kulę ziemską), oficyna z końca XVIII w. (przystosowana na hotel - opis tutaj: Pokoje hotelowe w Pałacu Lubostroń), stajnia i wozownia pałacowa oraz budynki gospodarcze. Całość otoczona jest parkiem krajobrazowym. Niestety wskutek zeszłorocznej sierpniowej nawałnicy, park znacznie ucierpiał (prawie 80% starego drzewostanu uległo zniszczeniu).

Pałac został wybudowany przez Fryderyka Skórzewskiego w miejscu nazwanym przez niego „sercu lubym ustroniu”, stąd nazwa Lubostroń.

Od początku 2013 roku zespół pałacowo-parkowy jest samorządową instytucją kultury posiadającą osobowość prawną (organizatorem jest województwo kujawsko-pomorskie).

W kilku salach dawnej stajni i wozowni działa restauracja „polecająca specjały kuchni staropolskiej”. Takie zapewnienie jest na stronie Pałacu, a niewątpliwie nawiązuje do opisanej w menu restauracji kuchni Skórzewskich. 

Grzegorzew to dawne miasto, obecnie wieś gminna położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kolskim. Grzegorzew uzyskał lokację miejską przed 1339 rokiem, a utracił ją w 1870 roku. Gminę przecina droga krajowa nr 92 łącząca Rzepin z Poznaniem i Warszawą. Jej przebieg jest równoległy do autostrady A2. Biegnie przez obszar czterech województw: lubuskiego, wielkopolskiego, łódzkiego i mazowieckiego. Przez wielu kierowców nazywana jest starą trasą poznańską. Przy niej, pomiędzy miejscowościami Koło i Kłodawa, znajduje się powstały siedem lat temu zajazd Paryż. Zajazd to restauracja czynna całą dobę oraz pokoje hotelowe 1, 2 i 6-osobowe. 

Na stronie zajazdu zapewniają, że „restauracja to przede wszystkim dobre, polskie jedzenie. Kładziemy szczególny nacisk na to, by nasze dania smakowały jak w domu. Nasz Szef Kuchni zaprasza wszystkich na kulinarne podróże po różnych zakątkach Polski”.

Czy zapewnienia pokrywają się z rzeczywistością?