Inowłódz to dawne miasto, obecnie wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Inowłódz, nad rzeką Pilicą. Pierwszą lokację miejską Inowłódz otrzymał przed 1370 rokiem, utracił około 1550 roku. Ponowne nadanie praw miejskich miało miejsce w 1618 roku, a ich definitywne utracenie w 1870 roku.

W połowie XIII wieku Inowłódz zaliczał się do grona większych ośrodków osadniczych dorzecza środkowej Pilicy. Dysponując przeprawą przez Pilicę, poborem cła, karczmami i targowiskiem był przygotowany do obsługi ruchu handlowego. Dużą rolę w gospodarce miasta odgrywało przetwórstwo zbożowe oraz warzenie piwa. W poł. XIV wieku Kazimierz Wielki nadał osadzie prawa miejskie i nakazał kupcom podróżującym z Torunia do Krakowa i dalej na Węgry, aby wybierali szlak prowadzący przez Inowłódz. Fakt ten dodatkowo podniósł rangę miasta, dzięki czemu Inowłódz stał się ważnym punktem na mapie Królestwa Polskiego. To był najpomyślniejszy okres w dziejach miejscowości. Oprócz dochodów płynących z zarządzania dobrami królewskimi i opłat celnych, dochodziły również korzyści z eksploatacji rzeki i wycinania Puszczy Pilickiej.

Dzika Orlica, rzeka płynąca na wschodzie Czech, nie bez powodu nazywana jest rzeką zamków, pałaców i legend (przez wielu utożsamiana z francuską Loarą). Wzdłuż niej bowiem, w pięknym krajobrazie ulokowane są liczne zabytki architektury. 

Na zwiedzanie tego ciekawego regionu warto zarezerwować kilka dni.

Tomaszówek to wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie opoczyńskim, w gminie Sławno. Przy drodze wojewódzkiej nr 713, przebiegającej przez wieś, w 2013 roku powstał Panteon Opiekunów Łowiectwa. 

Konin to miasto na prawach powiatu w środkowej Polsce, w województwie wielkopolskim, nad rzeką Wartą. Najważniejszą osadą było Stare Miasto z romańskim kościołem parafialnym. To ono dało początek Koninowi lokowanemu na prawie magdeburskim, na wzór Kalisza, około 1293 roku. Odtąd Konin położony na wyspie, w korycie Warty, był grodem strzegącym brodu na rzece. Gwałtowny proces uprzemysłowienia miasta po II wojnie światowej spowodował, że miasto wchłaniało kolejne podmiejskie wsie, coraz bardziej oddalone od historycznego centrum. Przyjęta w latach pięćdziesiątych koncepcja urbanistyczna doprowadziła do powstania dwóch odrębnych części miasta, rozdzielonych niezabudowaną przestrzenią okolicy Warty.

Konin to miasto na prawach powiatu w środkowej Polsce, w województwie wielkopolskim, nad rzeką Wartą. Najważniejszą osadą było Stare Miasto z romańskim kościołem parafialnym. To ono dało początek Koninowi lokowanemu na prawie magdeburskim, na wzór Kalisza, około 1293 roku. Odtąd Konin położony na wyspie, w korycie Warty, był grodem strzegącym brodu na rzece. Gwałtowny proces uprzemysłowienia miasta po II wojnie światowej spowodował, że miasto wchłaniało kolejne podmiejskie wsie, coraz bardziej oddalone od historycznego centrum. Przyjęta w latach pięćdziesiątych koncepcja urbanistyczna doprowadziła do powstania dwóch odrębnych części miasta, rozdzielonych niezabudowaną przestrzenią okolicy Warty.

Muzeum Nowej Huty zaprasza 13 kwietnia (sobota) o godzinie 14:00 na spacer edukacyjny Dookoła pasa startowego. Przewodnikiem będzie Maciej Miezian (MK). START: Przy wejściu głównym do kościoła im. Brata Alberta przy os. Dywizjonu 303.

Konin to miasto na prawach powiatu leżące w środkowej Polsce, w województwie wielkopolskim, nad rzeką Wartą. Najważniejszą osadą było Stare Miasto z romańskim kościołem parafialnym. To ono dało początek Koninowi lokowanemu na prawie magdeburskim, na wzór Kalisza, około 1293 roku. Odtąd Konin położony na wyspie, w korycie Warty, był grodem strzegącym brodu na rzece. Gwałtowny proces uprzemysłowienia miasta po II wojnie światowej spowodował, że miasto wchłaniało kolejne podmiejskie wsie, coraz bardziej oddalone od historycznego centrum. Przyjęta w latach pięćdziesiątych koncepcja urbanistyczna doprowadziła do powstania dwóch odrębnych części miasta, rozdzielonych niezabudowaną przestrzenią okolicy Warty.

Konin to miasto na prawach powiatu leżące w środkowej Polsce, w województwie wielkopolskim, nad rzeką Wartą. Najważniejszą osadą było Stare Miasto z romańskim kościołem parafialnym. To ono dało początek Koninowi lokowanemu na prawie magdeburskim, na wzór Kalisza, około 1293 roku. Odtąd Konin położony na wyspie, w korycie Warty, był grodem strzegącym brodu na rzece. Gwałtowny proces uprzemysłowienia miasta po II wojnie światowej spowodował, że miasto wchłaniało kolejne podmiejskie wsie, coraz bardziej oddalone od historycznego centrum. Przyjęta w latach pięćdziesiątych koncepcja urbanistyczna doprowadziła do powstania dwóch odrębnych części miasta, rozdzielonych niezabudowaną przestrzenią okolicy Warty.

Płock jest jednym z najstarszych miast w Polsce, prawa miejskie otrzymał w 1237 roku. W średniowieczu miasto było jednym z ważniejszych ośrodków administracyjnych i kulturalnych na ziemiach polskich, a na przełomie XI i XII wieku - faktyczną stolicą Polski. Zamek gotycki wzniesiony przez króla Kazimierza Wielkiego był niegdyś siedzibą książąt mazowieckich, obecnie urzędują w nim biskupi (którzy w Płocku są nieprzerwanie od 1075 roku).

Żychlin to miasto w woj. łódzkim, w pow. kutnowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej.  Żychlin otrzymał prawa miejskie w 1397 roku, utracił w 1870 r. i ponownie uzyskał w roku 1924. Symbolem miasta jest wieża zegarowa na rynku. Jej budową w 1929 roku zajęła się firma Brown-Boveri, na potrzeby planowanej elektryfikacji miasta. Wieża była stacją transformatorową, którą wyposażono w zegar i syrenę alarmową, używaną na wypadek pożaru. Obecnie parter wieży zajmuje cukiernia, w której kupiłam smaczny kołacz z serem. 

Skierniewice to miasto z ponad 560-letnią tradycją, na prawach powiatu, położone w centralnej Polsce, między Warszawą a Łodzią, w województwie łódzkim, nad rzeką Łupią. Prawa miejskie uzyskały w 1457 roku. Dawniej miasto było własnością arcybiskupów gnieźnieńskich. Obecnie uznawane są za krajową stolicę nauk ogrodniczych, to tutaj swoją siedzibę ma Instytut Ogrodnictwa.

Reprezentatywnym budynkiem skierniewickiej dzielnicy willowej, a zarazem przykładem architektury eklektycznej z przełomu XIX i XX wieku jest Willa Kozłowskich. Ten bogato udekorowany budynek powstał w 1893 r. według projektu Władysława Marconiego.

Dobrzyków to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Gąbin. Pierwszy raz była  wzmiankowana już w 1341 r. W XIV w. została ufundowana parafia pw. św. Stanisława, Doroty i Barbary. Pierwsze informacje o kościele pochodzą z 1453 r. W latach 1506 - 1635 parafia Dobrzyków należała do Radziwia. Obecny kościół wystawił w 1775 r. ówczesny dziedzic Dobrzykowa, wojewoda witebski, Józef Sołłohub.

Troszyn Polski to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Gąbin, pierwszy raz wzmiankowana w 1239 r. Ponad sto lat później, 16 czerwca 1341 r., biskup poznański Jan Łodzia dokonał konsekracji kościoła drewnianego oraz erygował przy nim parafię pw. Św. Leonarda. Ponowna erekcja parafii nastąpiła w 1556 r. Prawdopodobnie miało to związek z budową kolejnej świątyni drewnianej, wzmiankowanej sześćdziesiąt lat później.

Łąck to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Łąck. W granicach gminy znajduje się 8 jezior o łącznej powierzchni 546,9 ha. Jeziora te stanowią prawie 33 % powierzchni wszystkich akwenów powiatu płockiego.

Jednym z jezior jest Łąckie Wielkie, o pow. 61,2 ha i średniej głębokości 3,8 m (a największej 7 m). W latach 1872-1873 nad jeziorem wybudowano pałac w stylu neorenesansowym, który był własnością Mikołaja Fuhrmana, oficera rosyjskiego. W latach 1938-39 r. pałac był letnią siedzibą marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego. Obecnie pałac jest własnością prywatną.

Obok pałacu był rozległy park, w 1923 r. przy jego zachodniej granicy powstał zespół budynków stajennych i gospodarczych Stada Ogierów, według projektu inż. Józefa Główczewskiego z Płocka.

Inowrocław to miasto uzdrowiskowe, położone w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu inowrocławskiego. Funkcjonują tutaj sanatoria, domy uzdrowiskowe i jedna z największych w Europie tężni solankowych. Inowrocław posiada bowiem bogate złoża soli kamiennej, które wydobywano tutaj od czasów starożytnych, stąd określenie „miasto na soli”. Na początku lat 80. XX w. zapadła decyzja o zakończeniu eksploatacji i zamknięciu kopalni soli w Inowrocławiu. W 1997 r. zniknęła z krajobrazu miasta wieża szybu Solno l. Niestety, wówczas jeszcze nie myślano poważnie o turystyce i zalano wszystkie wyeksploatowane komory ługiem poprodukcyjnym z zakładów chemicznych.

W całym okresie działalności kopalni wydobyto 100 mln m3 solanki z 1400 komór - każda o wymiarach 100 m długości, 20 m szerokości i 9 m wysokości. Objętość wszystkich wyrobisk przekraczała 15 mln m3, a łączna długość chodników pod miastem wyniosła 290 km. Gdyby tylko pozostawiono część z tych wyrobisk i przeznaczono na cele turystyczne, Inowrocław byłby dzisiaj znanym ośrodkiem turystycznym. Może nie wszystko jednak stracone, bo pięć lat temu zawiązała się grupa inicjatywna, która zamierza osuszyć część podziemnych chodników i korytarzy, a następnie udostępnić je turystom oraz kuracjuszom.

Skierniewice to miasto z ponad 560-letnią tradycją, na prawach powiatu, położone w centralnej Polsce, między Warszawą a Łodzią, w województwie łódzkim, nad rzeką Łupią. Prawa miejskie uzyskały w 1457 roku. Dawniej miasto było własnością arcybiskupów gnieźnieńskich. Obecnie uznawane są za krajową stolicę nauk ogrodniczych, to tutaj swoją siedzibę ma Instytut Ogrodnictwa.

Miasto nie jest szczególnie bogate w zabytki. Jednym z bardziej znaczących jest kościół pw. św. Jakuba Apostoła ufundowany w 1781 roku przez prymasa Antoniego Kazimierza Ostrowskiego. Znajduje się on w pobliżu dworku modrzewiowego oraz bulwaru Przyjaźni z popiersiem Jana Kozietulskiego. 

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa. To tutaj, w centralnym miejscu znajduje się otoczona innymi budowlami - bazylika pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Lelów to dawne miasto (1354 - 1869), obecnie wieś położona w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim, w południowo- wschodniej części powiatu częstochowskiego, na pograniczu Jury Krakowsko-Częstochowskiej i Niecki Nidziańskiej. Nazwa notowana po raz pierwszy była w bulli papieża Celestyna III w 1193r.

Na przestrzeni wieków istotny procent mieszkańców Lelowa stanowili Żydzi. Lelów był i nadal jest istotnym ośrodkiem chasydyzmu. Co roku, na przełomie stycznia i lutego, Żydzi z całego świata pielgrzymują do grobu cadyka Dawida Bidermana – przywódcy chasydzkiego i założyciela dynastii cadyków z Lelowa. W tradycję Lelowa od kilku lat wpisane jest Święto Ciulimu-Czulentu.