Willa do 1939 roku pełniła rolę letniej rezydencji. W 2008 roku niszczejący obiekt przeniesiono do Skansenu Łódzkiej Architektury Drewnianej, jednak jego czas jeszcze nie nadszedł. Dziś unikatowa historyczna budowla przechodzi gruntowną modernizację, by nie tylko zachwycać urodą eklektycznej architektury, ale także stać się nowoczesną, całoroczną przestrzenią Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi.

W czeskich ośrodkach górskich w sezonie letnim na turystów czekają liczne nowości. Wartość inwestycji w letnie atrakcje wyniesie ogółem ponad 200 milionów koron (około 3,5 miliona zł).  

Wielkopolski Park Etnograficzny w Dziekanowicach zaprasza 12 maja do udziału w 5. edycji wydarzenia organizowanego przez muzeum we współpracy ze Stowarzyszeniem "Grupa Rekonstrukcji Historycznej 3.Bastion Grolman".

W tym roku wyjątkowo przez dwa dni będzie można odwiedzić  Muzeum Wsi Lubelskiej pod osłoną nocy. W ramach tegorocznej edycji Nocy Muzeów pierwszego dnia odwiedzający stawią czoła ludowym zmorom i rozwikłają zagadkę frapującą całą wieś. Drugiego dnia wyruszą z przewodnikiem muzealnymi ścieżkami w wieczorną podróż po muzeum.

Radom to miasto na prawach powiatu, położone w południowej części województwa mazowieckiego, zamieszkiwane przez 200.000 mieszkańców. Pierwsza wzmianka pisana o Radomiu znajduje się w bulli papieża Hadriana IV z 1155 roku. Nazwa Radom może wywodzić się od imienia Radomir lub plemienia Radomierzan. Rozkwit miasta związany jest z panowaniem Jagiellonów.

Z Radomiem związane są dwa istotne wydarzenia historyczne. Pierwsze to uchwalenie przez Sejm Wielki w 1505 roku konstytucji „Nihil Novi” oraz zbioru praw polskich, tzw. statuty Jana Łaskiego. Drugie to protesty robotnicze w 1976 roku, które oceniane są jako początek zmian ustrojowych w kraju.  

Jędrzejów (woj. świętokrzyskie) szczyci się nie tylko najstarszym klasztorem cysterskim w Polsce, unikatowym muzeum zegarów, ale także Świętokrzyską Kolejką Dojazdową „Ciuchcią Expres Ponidzie”.

Konin to miasto na prawach powiatu w środkowej Polsce, w województwie wielkopolskim, nad rzeką Wartą. Najważniejszą osadą było Stare Miasto z romańskim kościołem parafialnym. To ono dało początek Koninowi lokowanemu na prawie magdeburskim, na wzór Kalisza, około 1293 roku. Odtąd Konin położony na wyspie, w korycie Warty, był grodem strzegącym brodu na rzece. Gwałtowny proces uprzemysłowienia miasta po II wojnie światowej spowodował, że miasto wchłaniało kolejne podmiejskie wsie, coraz bardziej oddalone od historycznego centrum. Przyjęta w latach pięćdziesiątych koncepcja urbanistyczna doprowadziła do powstania dwóch odrębnych części miasta, rozdzielonych niezabudowaną przestrzenią okolicy Warty.

Konin to miasto na prawach powiatu w środkowej Polsce, w województwie wielkopolskim, nad rzeką Wartą. Najważniejszą osadą było Stare Miasto z romańskim kościołem parafialnym. To ono dało początek Koninowi lokowanemu na prawie magdeburskim, na wzór Kalisza, około 1293 roku. Odtąd Konin położony na wyspie, w korycie Warty, był grodem strzegącym brodu na rzece. Gwałtowny proces uprzemysłowienia miasta po II wojnie światowej spowodował, że miasto wchłaniało kolejne podmiejskie wsie, coraz bardziej oddalone od historycznego centrum. Przyjęta w latach pięćdziesiątych koncepcja urbanistyczna doprowadziła do powstania dwóch odrębnych części miasta, rozdzielonych niezabudowaną przestrzenią okolicy Warty.

Konin to miasto na prawach powiatu leżące w środkowej Polsce, w województwie wielkopolskim, nad rzeką Wartą. Najważniejszą osadą było Stare Miasto z romańskim kościołem parafialnym. To ono dało początek Koninowi lokowanemu na prawie magdeburskim, na wzór Kalisza, około 1293 roku. Odtąd Konin położony na wyspie, w korycie Warty, był grodem strzegącym brodu na rzece. Gwałtowny proces uprzemysłowienia miasta po II wojnie światowej spowodował, że miasto wchłaniało kolejne podmiejskie wsie, coraz bardziej oddalone od historycznego centrum. Przyjęta w latach pięćdziesiątych koncepcja urbanistyczna doprowadziła do powstania dwóch odrębnych części miasta, rozdzielonych niezabudowaną przestrzenią okolicy Warty.

Płock jest jednym z najstarszych miast w Polsce, prawa miejskie otrzymał w 1237 roku. W średniowieczu miasto było jednym z ważniejszych ośrodków administracyjnych i kulturalnych na ziemiach polskich, a na przełomie XI i XII wieku - faktyczną stolicą Polski. Zamek gotycki wzniesiony przez króla Kazimierza Wielkiego był niegdyś siedzibą książąt mazowieckich, obecnie urzędują w nim biskupi (którzy w Płocku są nieprzerwanie od 1075 roku).

Inowrocław to miasto uzdrowiskowe, położone w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu inowrocławskiego. Funkcjonują tutaj sanatoria, domy uzdrowiskowe i jedna z największych w Europie tężni solankowych. Inowrocław posiada bowiem bogate złoża soli kamiennej, które wydobywano tutaj od czasów starożytnych, stąd określenie „miasto na soli”. Na początku lat 80. XX w. zapadła decyzja o zakończeniu eksploatacji i zamknięciu kopalni soli w Inowrocławiu. W 1997 r. zniknęła z krajobrazu miasta wieża szybu Solno l. Niestety, wówczas jeszcze nie myślano poważnie o turystyce i zalano wszystkie wyeksploatowane komory ługiem poprodukcyjnym z zakładów chemicznych.

Wiączemin Polski to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w nadwiślańskiej gminie Słubice. Funkcjonuje również druga nazwa miejscowości - Wionczemin Polski (np. na drogowskazach). Obie są poprawne.

W Wiączeminie znajduje się Skansen Osadnictwa Olenderskiego (Nadwiślańskiego), oddział Muzeum Mazowieckiego w Płocku. Powstanie skansenu w obecnym kształcie było możliwe dzięki środkom europejskim przyznanym w ramach programu „Rozbudowy Skansenu Osadnictwa Nadwiślańskiego w Wiączeminie Polskim”. Skansen otwarto 14 października 2018r. Położony jest 700 m od Wisły, pośród pól, łąk i lasów lęgowych, na Nadwiślańskim Obszarze Krajobrazu Chronionego graniczącym z obszarem Natura 2000.

W marcu tego roku, na polu uprawnym sąsiadującym ze skansenem, naliczyłam ponad 100 łabędzi, które zostały tu na zimę. 

Inowrocław to miasto uzdrowiskowe, położone w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu inowrocławskiego. Funkcjonują tutaj sanatoria, domy uzdrowiskowe i jedna z największych w Europie tężni solankowych. Inowrocław posiada bowiem bogate złoża soli kamiennej, które wydobywano tutaj od czasów starożytnych, stąd określenie „miasto na soli”. Na początku lat 80. XX w. zapadła decyzja o zakończeniu eksploatacji i zamknięciu kopalni soli w Inowrocławiu. W 1997 r. zniknęła z krajobrazu miasta wieża szybu Solno l. Niestety, wówczas jeszcze nie myślano poważnie o turystyce i zalano wszystkie wyeksploatowane komory ługiem poprodukcyjnym z zakładów chemicznych.

Gdyby tylko pozostawiono część z tych wyrobisk i przeznaczono na cele turystyczne, Inowrocław byłby dzisiaj znanym ośrodkiem turystycznym. Może nie wszystko jednak stracone, bo pięć lat temu zawiązała się grupa inicjatywna, która zamierza osuszyć część podziemnych chodników i korytarzy, a następnie udostępnić je turystom oraz kuracjuszom.

Na przełomie marca i kwietnia czeskie zamki i pałace rozpoczynają sezon wiosenno – letni. Na zwiedzających czekają liczne imprezy kulturalne, nowe ekspozycje i trasy zwiedzania. Coraz więcej zamków i pałaców, z myślą o turystach z Polski, oferuje zwiedzanie z polskojęzycznymi przewodnikami, audiobookami lub przynajmniej drukowanymi tekstami w języku polskim.  

W mieście Slaný (po polsku Słony), leżącym około 37 km na północny zachód od Pragi znajduje się jedna z największych na świecie kolekcji solniczek. Kolekcja liczy ok. 2800 eksponatów (m.in. dzięki darczyńcom z Czech i zagranicy) i nadal się powiększa.

Pilaszków to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie warszawskim zachodnim, w gminie Ożarów Mazowiecki. Dzieje historycznego Pilaszkowa sięgają czasów Mazowsza Książęcego, a siedziba ludzka istniała w odległości ok. 300 na wschód od obecnego dworu już 500 lat p.n.e. Znajdujący się tu w średniowieczu drewniany gródek rycerski był związany z siedzibą książąt mazowieckich Błonie (obecnie grodzisko zwane Łysą Górą nad brzegiem rzeki Utraty). Najstarszy pisany dowód istnienia Pilaszkowa pochodzi z roku 1359 i wiąże się z imieniem Chwaliboga, duchownego katolickiego, studenta Uniwersytetu w Avignon we Francji, którego ojciec rycerz Grzegorz z Pielaszkowa jest najstarszym znanym właścicielem tego miejsca.

Nazwa „Pilaszków" na przestrzeni dziejów funkcjonowała także w następujących odmianach: Pielaszkowo, Pielaszków, Pilaszkowo, Pielaszkowice. W pisanych po łacinie dokumentach z 1453 roku siedziba pilaszkowska określana jest słowem vallacio, czyli: szaniec, miejsce obronne, otoczone wałem i palisadą.

Zduńska Wola to miasto w centralnej Polsce, w województwie łódzkim (45 km na zachód od Łodzi), siedziba powiatu zduńskowolskiego. Leży na Wysoczyźnie Łaskiej, na obszarze prawie równinnym, łagodnie opadającym ku dolinie Warty.

W XI i XII wieku tereny, na których powstała Zduńska Wola wchodziły w skład kasztelani sieradzkiej, w późniejszym okresie województwa sieradzkiego. W końcu XVIII wieku obszar ten znalazł się w departamencie kaliskim, administrowanym przez Prusy. Po Kongresie Wiedeńskim, Zduńska Wola znalazła się w woj. kaliskim, kontrolowanym przez Rosjan. W okresie międzywojennym miasto wchodziło w skład powiatu sieradzkiego i woj. łódzkiego, zaś w okresie okupacji hitlerowskiej włączono je do tzw. Kraju Warty.

Z historią miasta ściśle związane jest tkactwo. Włókiennicy, których Stefan Złotnicki (założyciel miasta) ściągnął z Saksonii, Czech i Prus - jawili się jako prekursorzy miejscowego przemysłu. Osadnicy ci rozwinęli włókienniczy fach na tyle, że stał się on znakiem rozpoznawczym Zduńskiej Woli. 8 stycznia 1894 roku urodził się tutaj Maksymilian Maria Kolbe (właściwie Rajmund Kolbe). Jego rodzice również zajmowali się tkactwem.

W 1973 roku do Zduńskiej Woli została włączona część wsi Karsznice, położonej na południowy-wschód od centrum miasta. Karsznice znane były dzięki węzłowi magistrali kolejowej Śląsk – Porty. Magistrala była najważniejszą inwestycją kolejową lat międzywojennych, zaliczana zarazem do największych przedsięwzięć gospodarczych tamtego okresu. Ponad 400-kilometrowa linia kolejowa została wybudowana w latach 1928-1933 przez Francusko-Polskie Towarzystwo Kolejowe. Usprawniła transport węgla ze śląskich kopalń do zbudowanego wówczas od podstaw portu morskiego w Gdyni.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa. To tutaj, w centralnym miejscu znajduje się otoczona innymi budowlami - bazylika pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa. To tutaj, w centralnym miejscu znajduje się otoczona innymi budowlami - bazylika pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa.