Skierniewice to miasto z ponad 560-letnią tradycją, na prawach powiatu, położone w centralnej Polsce, między Warszawą a Łodzią, w województwie łódzkim, nad rzeką Łupią. Prawa miejskie uzyskały w 1457 roku. Dawniej miasto było własnością arcybiskupów gnieźnieńskich. Obecnie uznawane są za krajową stolicę nauk ogrodniczych, to tutaj swoją siedzibę ma Instytut Ogrodnictwa.

Reprezentatywnym budynkiem skierniewickiej dzielnicy willowej, a zarazem przykładem architektury eklektycznej z przełomu XIX i XX wieku jest Willa Kozłowskich. Ten bogato udekorowany budynek powstał w 1893 r. według projektu Władysława Marconiego.

Dobrzyków to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Gąbin. Pierwszy raz była  wzmiankowana już w 1341 r. W XIV w. została ufundowana parafia pw. św. Stanisława, Doroty i Barbary. Pierwsze informacje o kościele pochodzą z 1453 r. W latach 1506 - 1635 parafia Dobrzyków należała do Radziwia. Obecny kościół wystawił w 1775 r. ówczesny dziedzic Dobrzykowa, wojewoda witebski, Józef Sołłohub.

Troszyn Polski to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Gąbin, pierwszy raz wzmiankowana w 1239 r. Ponad sto lat później, 16 czerwca 1341 r., biskup poznański Jan Łodzia dokonał konsekracji kościoła drewnianego oraz erygował przy nim parafię pw. Św. Leonarda. Ponowna erekcja parafii nastąpiła w 1556 r. Prawdopodobnie miało to związek z budową kolejnej świątyni drewnianej, wzmiankowanej sześćdziesiąt lat później.

Łąck to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Łąck. W granicach gminy znajduje się 8 jezior o łącznej powierzchni 546,9 ha. Jeziora te stanowią prawie 33 % powierzchni wszystkich akwenów powiatu płockiego.

Jednym z jezior jest Łąckie Wielkie, o pow. 61,2 ha i średniej głębokości 3,8 m (a największej 7 m). W latach 1872-1873 nad jeziorem wybudowano pałac w stylu neorenesansowym, który był własnością Mikołaja Fuhrmana, oficera rosyjskiego. W latach 1938-39 r. pałac był letnią siedzibą marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego. Obecnie pałac jest własnością prywatną.

Obok pałacu był rozległy park, w 1923 r. przy jego zachodniej granicy powstał zespół budynków stajennych i gospodarczych Stada Ogierów, według projektu inż. Józefa Główczewskiego z Płocka.

Inowrocław to miasto uzdrowiskowe, położone w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu inowrocławskiego. Funkcjonują tutaj sanatoria, domy uzdrowiskowe i jedna z największych w Europie tężni solankowych. Inowrocław posiada bowiem bogate złoża soli kamiennej, które wydobywano tutaj od czasów starożytnych, stąd określenie „miasto na soli”. Na początku lat 80. XX w. zapadła decyzja o zakończeniu eksploatacji i zamknięciu kopalni soli w Inowrocławiu. W 1997 r. zniknęła z krajobrazu miasta wieża szybu Solno l. Niestety, wówczas jeszcze nie myślano poważnie o turystyce i zalano wszystkie wyeksploatowane komory ługiem poprodukcyjnym z zakładów chemicznych.

W całym okresie działalności kopalni wydobyto 100 mln m3 solanki z 1400 komór - każda o wymiarach 100 m długości, 20 m szerokości i 9 m wysokości. Objętość wszystkich wyrobisk przekraczała 15 mln m3, a łączna długość chodników pod miastem wyniosła 290 km. Gdyby tylko pozostawiono część z tych wyrobisk i przeznaczono na cele turystyczne, Inowrocław byłby dzisiaj znanym ośrodkiem turystycznym. Może nie wszystko jednak stracone, bo pięć lat temu zawiązała się grupa inicjatywna, która zamierza osuszyć część podziemnych chodników i korytarzy, a następnie udostępnić je turystom oraz kuracjuszom.

Skierniewice to miasto z ponad 560-letnią tradycją, na prawach powiatu, położone w centralnej Polsce, między Warszawą a Łodzią, w województwie łódzkim, nad rzeką Łupią. Prawa miejskie uzyskały w 1457 roku. Dawniej miasto było własnością arcybiskupów gnieźnieńskich. Obecnie uznawane są za krajową stolicę nauk ogrodniczych, to tutaj swoją siedzibę ma Instytut Ogrodnictwa.

Miasto nie jest szczególnie bogate w zabytki. Jednym z bardziej znaczących jest kościół pw. św. Jakuba Apostoła ufundowany w 1781 roku przez prymasa Antoniego Kazimierza Ostrowskiego. Znajduje się on w pobliżu dworku modrzewiowego oraz bulwaru Przyjaźni z popiersiem Jana Kozietulskiego. 

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa. To tutaj, w centralnym miejscu znajduje się otoczona innymi budowlami - bazylika pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Lelów to dawne miasto (1354 - 1869), obecnie wieś położona w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim, w południowo- wschodniej części powiatu częstochowskiego, na pograniczu Jury Krakowsko-Częstochowskiej i Niecki Nidziańskiej. Nazwa notowana po raz pierwszy była w bulli papieża Celestyna III w 1193r.

Na przestrzeni wieków istotny procent mieszkańców Lelowa stanowili Żydzi. Lelów był i nadal jest istotnym ośrodkiem chasydyzmu. Co roku, na przełomie stycznia i lutego, Żydzi z całego świata pielgrzymują do grobu cadyka Dawida Bidermana – przywódcy chasydzkiego i założyciela dynastii cadyków z Lelowa. W tradycję Lelowa od kilku lat wpisane jest Święto Ciulimu-Czulentu.

Skarżysko-Kamienna to miasto położone w woj. świętokrzyskim, siedziba władz powiatu skarżyskiego. Jest jednym z największych ośrodków miejskich województwa. Położone nad rzeką Kamienną oraz jej dopływami: Kamionką, Bernatką i Oleśnicą, znajduje się na pograniczu Płaskowyżu Suchedniowskiego i Garbu Gielniowskiego oraz na północnym obrzeżu Gór Świętokrzyskich. 

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Teresin to gmina wiejska w województwie mazowieckim, w powiecie sochaczewskim. Nazwa Teresin wzięła się od Teresy, córki właściciela Nieborowa Jerzego Radziwiłła, do którego należał Teresin. Dlatego corocznie organizowane są wspólne imieniny mieszkanek o imieniu Teresa pod nazwą „O Teresach w Teresinie”. Gmina Teresin znana jest przede wszystkim z klasztoru franciszkańskiego Niepokalanów, a w nim z jedynej w świecie zakonnej straży pożarnej oraz najstarszej w Polsce katolickiej rozgłośni radiowej.

W latach 30. XIX wieku żydowski bankier Herman Epstein, kupił wieś Teresin od księcia Radziwiłła. Po nabyciu majątku zlecił warszawskiemu architektowi Adolfowi Loewe wybudowanie pałacu w Teresinie. Niestety, nie zachowały się żadne fotografie ani opisy tej rezydencji. Po śmierci Hermana Epsteina (1865 rok), władzę nad majątkiem przejął jego syn Mieczysław, który postanowił zburzyć pałac swego ojca, a na jego miejscu zbudować nowy, według projektu francuskiego architekta, Francoisa Arveuf. Budowę obiektu rozpoczęto w 1896 roku i zakończono po 6 latach. Doświadczenie architekta i gust właściciela, zdecydowały o francuskim, nieco elektycznym stylu pałacu w Teresinie.

Błonie to miasto w województwie mazowieckim, w powiecie warszawskim zachodnim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej. To największe centrum logistyczne w kraju (prawie 1 mln metrów kwadratowych). Metry pracują na dochody gminy. Dlatego, jeśli ktoś nie był tutaj przez kilka lat, to z trudem przyjdzie mu poznać miasto.

Skarżysko-Kamienna to miasto w woj. świętokrzyskim, siedziba władz powiatu skarżyskiego. Jest jednym z największych ośrodków miejskich województwa. Położone nad rzeką Kamienną oraz jej dopływami: Kamionką, Bernatką i Oleśnicą, znajduje się na pograniczu Płaskowyżu Suchedniowskiego i Garbu Gielniowskiego oraz na północnym obrzeżu Gór Świętokrzyskich. 

Skarżysko-Kamienna to miasto w woj. świętokrzyskim, siedziba władz powiatu skarżyskiego. Jest jednym z największych ośrodków miejskich województwa. Położone nad rzeką Kamienną oraz jej dopływami: Kamionką, Bernatką i Oleśnicą, znajduje się na pograniczu Płaskowyżu Suchedniowskiego i Garbu Gielniowskiego oraz na północnym obrzeżu Gór Świętokrzyskich. 

Muzeum Krakowa zaprasza 16 marca (sobota) o godz. 12.00 na zwiedzanie teatru im. Juliusza Słowackiego.

Teresin to gmina wiejska w województwie mazowieckim, w powiecie sochaczewskim. Nazwa Teresin wzięła się od Teresy, córki właściciela Nieborowa Jerzego Radziwiłła, do którego należał Teresin. Dlatego corocznie organizowane są wspólne imieniny mieszkanek o imieniu Teresa pod nazwą „O Teresach w Teresinie”. Gmina Teresin znana jest przede wszystkim z klasztoru franciszkańskiego Niepokalanów, a w nim z jedynej w świecie zakonnej straży pożarnej oraz najstarszej w Polsce katolickiej rozgłośni radiowej.

W latach 30. XIX wieku żydowski bankier Herman Epstein, kupił wieś Teresin od księcia Radziwiłła. Po nabyciu majątku zlecił warszawskiemu architektowi Adolfowi Loewe wybudowanie pałacu w Teresinie. Niestety, nie zachowały się żadne fotografie ani opisy tej rezydencji. Po śmierci Hermana Epsteina (1865 rok), władzę nad majątkiem przejął jego syn Mieczysław, który postanowił zburzyć pałac swego ojca, a na jego miejscu zbudować nowy, według projektu francuskiego architekta, Francoisa Arveuf. Budowę obiektu rozpoczęto w 1896 roku i zakończono po 6 latach. Doświadczenie architekta i gust właściciela, zdecydowały o francuskim, nieco elektycznym stylu pałacu w Teresinie.

Rejów to osiedle w Skarżysku-Kamiennej, usytuowane w południowej części miasta. Do 1954 r. była to samodzielna miejscowość, określana jako Żyrcin. Rejów znany jest  w kraju dzięki muzeum im. Orła Białego, które powstało w 1969 r. z inicjatywy Towarzystwa Miłośników Skarżyska-Kamiennej.

Siedziba muzeum mieści się w zabytkowym XIX-wiecznym budynku, będącym kiedyś zapleczem administracyjnym huty „Rejów”, związanej ze Staropolskim Okręgiem Przemysłowym. 

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.