Łapczyna Wola to wieś położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Kluczewsko. Obecna nazwa wsi pojawia się w Liber Beneficiorum Łaskiego (tj. ok. roku 1520), chociaż pod poprzednią nazwą „Wola” wymieniano ją już w roku 1493. Łaski pisze, że we wsi stoi dwór, działa folwark, a parafia znajduje się w położonych w sąsiedztwie Stanowiskach. Pierwszym odnotowanym właścicielem wsi był Jan Rożenkowski-Łapka, herbu Drużyna. Od połowy XVI stulecia Łapczyna Wola należała do Bobrownickich, znanych jako gorliwi wyznawcy religii kalwińskiej.

Świerże Górne to wieś położona u ujścia Zagożdżonki do Wisły w województwie mazowieckim, w powiecie kozienickim, najstarsza miejscowość gminy Kozienice. 

Drohiczyn to miasto położone nad Bugiem, w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Drohiczyn. Jest jednym z najstarszych miast na Podlasiu. Archeolodzy odkryli tu ślady osadnictwa pochodzące z X w. p.n.e. Osada wiejska w tym miejscu istniała już w VI w. naszej ery, a dzięki położeniu nad „życiodajnym Bugiem" przekształciła się w prężny ośrodek handlowy i dała w późniejszym okresie początek miastu. Odnaleziony tutaj skarb srebrnych monet - dirhemów arabskich, datowanych na VIII i XI w. potwierdza, iż Drohiczyn przed wiekami pełnił rolę ważnego ośrodka handlowego.

Drohiczyn to miasto położone nad Bugiem, w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Drohiczyn. Jest jednym z najstarszych miast na Podlasiu. Archeolodzy odkryli tu ślady osadnictwa pochodzące z X w. p.n.e. Osada wiejska w tym miejscu istniała już w VI w. naszej ery, a dzięki położeniu nad „życiodajnym Bugiem" przekształciła się w prężny ośrodek handlowy i dała w późniejszym okresie początek miastu. Odnaleziony tutaj skarb srebrnych monet - dirhemów arabskich, datowanych na VIII i XI w. potwierdza, iż Drohiczyn przed wiekami pełnił rolę ważnego ośrodka handlowego.

Drohiczyn to miasto położone nad Bugiem, w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Drohiczyn. Jest jednym z najstarszych miast na Podlasiu.

Więcej na temat historii miasta: Drohiczyn, dawna stolica województwa podlaskiego. Najważniejsze fakty i daty z historii miasta

Cerkiew św. Mikołaja jest drugą świątynią w historii 900-letniej parafii prawosławnej w Drohiczynie. Budowę pierwszej świątyni prawosławnej pod wezwaniem św. Mikołaja rozpoczęto w roku 1626. Mieszczanin Iwan Prodiło ofiarował plac pod budowę nowej świątyni, a król Zygmunt III Waza nadał przywilej utworzenia parafii. Od czasów jej wzniesienia była świątynią prawosławną, aż do chwili sprowadzenia przez jezuitów na ziemię drohiczyńską unitów. Po roku 1757 cerkiew przechodzi we władanie unitów, aż do czasu pożaru miasta, podczas którego spłonęła w 1805 r. 

Karczówka to jedno z najpiękniejszych miejsc widokowych w Kielcach. Z położonego 341 m n.p.m. wzniesienia można oglądać rozległą panoramę Gór Świętokrzyskich. Należące do Pasma Kadzielniańskiego malownicze wzgórze, położone jest na południowy-zachód od centrum miasta. Jego nazwa wywodzi się od osady leżącej na jego zboczu, zamieszkałej przez górników zajmujących się karczowaniem lasu. Karczówka została przyłączona do Kielc w 1930 roku. Na szczycie ulokowany jest kościół pw. św. Karola Boromeusza oraz klasztor należący dawniej do oo. Bernardynów.

Z tarasu widokowego obok dawnej kaplicy Matki Boskiej Fatimskiej rozpościera się panorama na Górę Dobrzeszowską, Górę Kuźniacką, Górę Perzową, Górę Sieniawską, Górę Baranią, przełom rzeki Bobrzy, Ciosową, Wykieńską, Wzgórza Tumlińskie, Pasmo Masłowskie z Klonówką, przełom rzeki Lubrzanki, Radostową, Łysicę i Święty Krzyż.

Widoki można także podziwiać z wieży kościelnej (pn. – sob. w godz.: 10.00 – 12.00 i 14.00 – 15.30 oraz w niedzielę w godz.: 13.00 – 16.00). 

Ciechanów to miasto w województwie mazowieckim, położone 100 km na północ od Warszawy, nad rzeką Łydynią. Rzeka ta pełniła kiedyś ważną funkcję obronną, gdyż w razie zagrożenia jej wody był spiętrzane i wówczas nie było dostępu do zamku. A zamek ciechanowski to wizytówka miasta, przykład nizinnego budownictwa obronnego.

Więcej o zamku: Ciekawie przedstawiona historia Księstwa Mazowieckiego na Zamku Książąt Mazowieckich w Ciechanowie

Nowym symbolem miasta, od prawie pięćdziesięciu lat, jest wieża ciśnień, która wieżą ciśnień jednak nie jest. Konstrukcja z torusem (dwuwymiarowa powierzchnia obrotowa) to wieżowy zbiornik wyrównawczy na wodę.

Więcej o wieży: Drugie życie „zmaterializowanej matematyki”. Park Nauki Torus w Ciechanowie (woj. mazowieckie)

Ciechanów to miasto w województwie mazowieckim, położone 100 km na północ od Warszawy, nad rzeką Łydynią. Rzeka ta pełniła kiedyś ważną funkcję obronną, gdyż w razie zagrożenia jej wody był spiętrzane i wówczas nie było dostępu do zamku. A zamek ciechanowski to wizytówka miasta, przykład nizinnego budownictwa obronnego.

Więcej o zamku: Ciekawie przedstawiona historia Księstwa Mazowieckiego na Zamku Książąt Mazowieckich w Ciechanowie

Nowym symbolem miasta, od prawie pięćdziesięciu lat, jest wieża ciśnień, która wieżą ciśnień jednak nie jest. Konstrukcja z torusem (dwuwymiarowa powierzchnia obrotowa) to wieżowy zbiornik wyrównawczy na wodę.

Więcej o wieży: Drugie życie „zmaterializowanej matematyki”. Park Nauki Torus w Ciechanowie (woj. mazowieckie)

Węgrów to miasto położone w województwie mazowieckim, na Podlasiu Zachodnim, 80 m na wschód od Warszawy, siedziba powiatu węgrowskiego (od 1998 roku). Węgrów prawa miejskie uzyskał w 1441 roku z rąk księcia mazowieckiego Bolesława IV. Pierwsze udokumentowane wzmianki o miejscowości pochodzą z 1414 roku, kiedy to Piotr Pilik wystawił kościół. W dokumencie jego autorstwa z 1414 roku, oprócz informacji dotyczących fundacji i uposażenia węgrowskiego kościoła, wspomniano o potoku Węgier przepływającym w okolicy miasta. Wszystko wskazuje na to, że nazwa miejscowości pochodzi od tego strumyka.       

Brwinów to miasto położone 25 km na południowy-zachód od centrum Warszawy, w województwie mazowieckim, w powiecie pruszkowskim. Charakterystyczna dla miasta jest urozmaicona zabudowa, z przewagą budownictwa jednorodzinnego.

Ozorków to miasto położone niedaleko Łodzi, nad rzeką Bzurą, w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim. Najstarsze informacje o Ozorkowie sięgają połowy XIV w. Pierwszy kościół ewangelicki w Ozorkowie - drewniany - został wybudowany w 1814 r., tzn. w roku, w którym miejscowa ludność wyznania ewangelickiego zamieszkująca Ozorków  i okoliczne wsie olenderskie rozpoczęła starania o powołanie do życia parafii ewangelickiej. 

Inowłódz to dawne miasto, obecnie wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Inowłódz, nad rzeką Pilicą. Pierwszą lokację miejską Inowłódz otrzymał przed 1370 rokiem, utracił około 1550 roku. Ponowne nadanie praw miejskich miało miejsce w 1618 roku, a ich definitywne utracenie w 1870 roku.

W połowie XIII wieku Inowłódz zaliczał się do grona większych ośrodków osadniczych dorzecza środkowej Pilicy. Dysponując przeprawą przez Pilicę, poborem cła, karczmami i targowiskiem był przygotowany do obsługi ruchu handlowego. Dużą rolę w gospodarce miasta odgrywało przetwórstwo zbożowe oraz warzenie piwa. W poł. XIV wieku Kazimierz Wielki nadał osadzie prawa miejskie i nakazał kupcom podróżującym z Torunia do Krakowa i dalej na Węgry, aby wybierali szlak prowadzący przez Inowłódz. Fakt ten dodatkowo podniósł rangę miasta, dzięki czemu Inowłódz stał się ważnym punktem na mapie Królestwa Polskiego. To był najpomyślniejszy okres w dziejach miejscowości. Oprócz dochodów płynących z zarządzania dobrami królewskimi i opłat celnych, dochodziły również korzyści z eksploatacji rzeki i wycinania Puszczy Pilickiej.

Konin to miasto na prawach powiatu leżące w środkowej Polsce, w województwie wielkopolskim, nad rzeką Wartą. Najważniejszą osadą było Stare Miasto z romańskim kościołem parafialnym. To ono dało początek Koninowi lokowanemu na prawie magdeburskim, na wzór Kalisza, około 1293 roku. Odtąd Konin położony na wyspie, w korycie Warty, był grodem strzegącym brodu na rzece. Gwałtowny proces uprzemysłowienia miasta po II wojnie światowej spowodował, że miasto wchłaniało kolejne podmiejskie wsie, coraz bardziej oddalone od historycznego centrum. Przyjęta w latach pięćdziesiątych koncepcja urbanistyczna doprowadziła do powstania dwóch odrębnych części miasta, rozdzielonych niezabudowaną przestrzenią okolicy Warty.

Dobrzyków to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Gąbin. Pierwszy raz była  wzmiankowana już w 1341 r. W XIV w. została ufundowana parafia pw. św. Stanisława, Doroty i Barbary. Pierwsze informacje o kościele pochodzą z 1453 r. W latach 1506 - 1635 parafia Dobrzyków należała do Radziwia. Obecny kościół wystawił w 1775 r. ówczesny dziedzic Dobrzykowa, wojewoda witebski, Józef Sołłohub.

Troszyn Polski to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Gąbin, pierwszy raz wzmiankowana w 1239 r. Ponad sto lat później, 16 czerwca 1341 r., biskup poznański Jan Łodzia dokonał konsekracji kościoła drewnianego oraz erygował przy nim parafię pw. Św. Leonarda. Ponowna erekcja parafii nastąpiła w 1556 r. Prawdopodobnie miało to związek z budową kolejnej świątyni drewnianej, wzmiankowanej sześćdziesiąt lat później.

Ozorków to miasto położone niedaleko Łodzi, nad rzeką Bzurą, w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim. Najstarsze informacje o Ozorkowie sięgają połowy XIV w. W głębi puszczy nad Bzurą znajdował się zameczek należący do możnego zasłużonego rodu Jana Szczawińskiego konfederata barskiego. Pierwszą oficjalną wzmianką o kościele jest zapis z 1654, w którym ówczesny właściciel Ozorkowa Jan Szymon Szczawiński w piątek po Święcie Niepokalanego Poczęcia nakazuje z cegły wybudować kościół murowany służący za kaplicę dworską (dzisiejsze prezbiterium i część nawy głównej). Kościół ten 15 kwietnia 1668 roku został konsekrowany przez biskupa chełmskiego Jana Różyckiego.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa. To tutaj, w centralnym miejscu znajduje się otoczona innymi budowlami - bazylika pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Lelów to dawne miasto (1354 - 1869), obecnie wieś położona w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim, w południowo- wschodniej części powiatu częstochowskiego, na pograniczu Jury Krakowsko-Częstochowskiej i Niecki Nidziańskiej. Nazwa notowana po raz pierwszy była w bulli papieża Celestyna III w 1193r.

Na przestrzeni wieków istotny procent mieszkańców Lelowa stanowili Żydzi. Lelów był i nadal jest istotnym ośrodkiem chasydyzmu. Co roku, na przełomie stycznia i lutego, Żydzi z całego świata pielgrzymują do grobu cadyka Dawida Bidermana – przywódcy chasydzkiego i założyciela dynastii cadyków z Lelowa. W tradycję Lelowa od kilku lat wpisane jest Święto Ciulimu-Czulentu.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Wisznice to dawne miasto, obecnie wieś położona nad rzeką Zielawą w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Wisznice.

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1446, co świadczyć może, że osada powstała wcześniej. Od początku XVI wieku Wisznice należały do magnackiego rodu Sapiehów i były położone na skrzyżowaniu szlaków wiodących z Radzynia i Parczewa  do Sławatycz i Włodawy oraz do Białej Podlaskiej. Około 1579 roku Sapiehowie wystarali się dla Wisznic o prawa miejskie z dwoma jarmarkami rocznie. Po rozbiorach, w 1835 roku Wisznice przeszły w ręce pułkownika Ignacego Sosnkowskiego, miasteczko ugruntowało swoją pozycję jako ośrodka handlu bydłem i końmi (herb Wisznic nawiązuje do tej tradycji: biały koń przywiązany do topoli).