Kto i kiedy odkrył, że pod zielonym krzaczkiem znajdują się bulwy, które na surowo są niejadalne, ale po ugotowaniu znakomite, tak do końca nie wiadomo. Wiadomo jednak, że u nas już w XV w. słyszano o ziemniakach. Wtedy nadawano im nazwy „perki”, „pyry” – bo wiedziano, że pochodzą z Peru, mówiono też „amerykany”, bo z Ameryki. Nawet worek tych „amerykanów” przysłał Jan III Sobieski najdroższej Marysieńce, by je rozmnożyła w ogrodach wilanowskich, ale przyjęto je z nieufnością. Dopiero niejaki Łaba z Nowolipek wziął się do ich uprawy i zaczął je dostarczać na stoły magnackie. Za Sasów ziemniaki powędrowały pod strzechy, a za króla Stasia…, pędzono z nich wódkę.

Wreszcie w polskim jadłospisie stały się podstawą wyżywienia. Cieszą się też dobrą opinią wśród żywieniowców. Ale… jadamy ich za dużo. Ziemniaki mają bowiem także i siarkę, której związki, gdy są w nadmiarze – rozdymają żołądki. Ale możemy temu trochę zapobiec dodając do dań ziemniaczanych odpowiednie przyprawy – np. kurkumę. Kurkuma bowiem może pomagać przy wzdęciach i nadmiernych gazach, zespole jelita drażliwego, grypie żołądkowej, biegunce, wrzodach żołądkowych spowodowanych bakterią H. pylori.