W pobliżu głównego wejścia do ogrodów i pałacu wilanowskiego (przy Trakcie Królewskim) w Warszawie, od kilkudziesięciu lat (od 1981 roku) gości zaprasza restauracja „Wilanów”. Na stronie internetowej restauracji jest taka informacja o obiekcie: „W 1681 r. na polecenie króla Jana III Sobieskiego architekt August Locci zbudował zajazd. Obecny wygląd budynek zawdzięcza włoskiemu architektowi Franciszkowi Marii Lanciemu. który w latach 1848-50 dokonał jego całkowitej przebudowy. Powstają u nas kadry do ulubionych polskich seriali, np.: "Samo życie", "Niania", "Na Wspólnej", "Ojciec Mateusz", "Brzydula", "M jak miłość". Jako nieliczni w Warszawie posiadamy ogród i plac zabaw dla dzieci”.

Ze swojej strony mogę dodać: miły i uczynny właściciel restauracji osobiście zaprasza klientów do stolików (przynajmniej mnie), profesjonalni i życzliwi są także kelnerzy. I wszystko byłoby ekstra, gdyby nie zamówione danie. Już wtedy tak miło nie było...  

STRONA W PRZYGOTOWANIU

KONTAKT

e-mail:  polaneis@polaneis.pl

tel.:  514 220 640  ; 667 323 303

• Serdecznie zapraszamy na cykl spotkań poświęcony łakociom z Kraju Kwitnącej Wiśni i kuchni japońskiej, które poprowadzi Magdalena Tomaszewska-Bolałek, autorka książki Japońskie słodycze.

  Wiadomość prasowa - więcej: http://www.polska-gotuje.pl/wydarzenie/kuchnia-japonska-i-jej-slodkosci

Niezbyt duża, z przyjemnym jasnym wnętrzem knajpka mieści się na tyłach narożnego budynku przy alejce prowadzącej wzdłuż jednego z dwóch jezior miasta: Domowe Małe.

Sala (na ok. 50 klientów, a w sezonie letnim wraz z tarasem na 120) usytuowana w przepięknej scenerii mazurskiego jeziora jest absolutnym hitem.

Z tarasu i przez panoramiczne okna Mazuriany można podziwiać kolorową panoramę Szczytna rozpościerającego się nad brzegiem wody.

A jeżeli – choć to mało prawdopodobne – znudzi się nam krajobraz zza okna, zawsze można „przespacerować się” wzrokiem po ścianach restauracji. Nastrojowe lampy dyskretnie oświetlają zawieszone zdjęcia i grafiki Szczytna i jego okolic z dawnych lat. Atrakcyjne widoki przenoszą nas w klimat dawnej epoki, dają odczuć nostalgię i tęsknotę za mijającym czasem. 

Wędrówkę można skończyć przy samym sercu restauracji – kominku, zagłębiając się w miękkim czerwonym fotelu.

Kolej na menu

 Karta dań jest niezwykle zróżnicowana – od tradycyjnych potraw kuchni polskiej do ciekawostek z różnych zakątków świata. Znajdziemy w niej propozycje przystawek zimnych i ciepłych, zup (3 pozycje: soliankę, żur wiejski i co zawsze jest zagadką dla klienta - zupę dnia). Mięsa rozpisano na 14 pozycji, pod ostatnią znalazła się potrawa regionalna: kartoflak mazurski z grzybami leśnymi.   Przysmak w tym akurat miejscu nie zwrócił mojej uwagi  – szkoda. Dalej, w sąsiedztwie, znalazły się potrawy mączne z dyżurnymi pierogami i naleśnikami wraz ze sporą listą ryb: sandacz, łosoś, pstrąg, okoń, dorsz przyrządzanych na różne ciekawe, można powiedzieć, nowatorskie sposoby - np. łosoś duszony w winie z marynowanymi warzywami. Lista deserów niezbyt długa, ale każdy łasuch może wybrać coś dla siebie. Ja pozostałam wierna (na koniec dnia) sałatce. Wybrałam tę z wędzonym pstrągiem, warzywami i tostem.

Kolorowe danie, co ważne dla mnie, urozmaicone smakowo za sprawą różnych sałat (lodowej i rucoli), dodanych cząstek pomidorów i pomarańczy z lekkim ziołowym sosem i dla podkreślenia charakteru rybnego potrawy – kilkoma kawałkami wędzonej ryby, zjadłam z apetytem.

   A po obiedzie? Niespieszna degustacja mocnej czarnej kawy z wyborną mleczną pianką.

   Warto także podkreślić, że restauracja jest przyjazna dzieciom. Świadczą o tym nie tylko ustawione ślizgawki w ogródku, ale całkiem pyszne menu, z którego pociechy zasmakować mogą w mięsie,  rybie, daniu mącznym, ciastku.  

   I jeszcze ostatnia, choć bardzo ważna sprawa! Świetna obsługa. Panie ubrane w skromne, lecz gustowne stroje zawsze uśmiechnięte, miłe i sympatyczne.