Biskupin to wieś w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Gąsawa. Leży w obrębie regionu historyczno-etnograficznego zwanego Pałukami (niewielki teren na pograniczu Wielkopolski, Kujaw i Krajny). Polodowcową wysoczyznę urozmaicają liczne pagórki, które nadają jej charakterystyczny falisty krajobraz. Całość przecinają głęboko wcięte rynny, których największe zagłębienia wypełnia woda. Dla kulturowego krajobrazu Pałuk znamienne są dworki i pałace oraz wieże kościołów. Najważniejszymi miejscowościami tej krainy są: Żnin, Barcin, Kcynia, Łabiszyn, Szubin, Janowiec Wielkopolski i Wągrowiec.

W źródłach pisanych nazwa Biskupin pojawia się po raz pierwszy już w bulli papieża Innocentego II z 1136 roku, jako „Starzi Biskupici”. Dzieje ludzi zamieszkujących wokół malowniczego Jeziora Biskupińskiego są jednak znacznie starsze i bogatsze niżby to wynikało z historycznej wzmianki kancelarii papieskiej. Od wielu lat dzieje te badane są przez kolejne pokolenia archeologów. Nad Jeziorem Biskupińskim największą, europejską, rewelacją było odsłonięcie w latach 1934-1939 reliktów drewnianej osady obronnej z VIII/V wieku p.n.e. Późniejsze prace wykopaliskowe na tym, i na sąsiednich stanowiskach przyniosły wiele nowych wiadomości o życiu wspólnot ludzkich w innych epokach, składające się na 12 tysięcy lat ciągle odkrywanej historii tego zakątka Polski.

W Biskupinie utworzono Muzeum Archeologiczne czynne przez cały rok. 

Kurpie to tereny Puszczy Zielonej (zwanej także Kurpiowską), położone pomiędzy rzeką Narwią a byłymi Prusami Wschodnimi. Wschodnią granicę Kurpiowszczyzny wyznacza rzeka Pisa, zachodnią natomiast rzeka Orzyc. Głównymi ośrodkami regionu są Kadzidło, Łyse, Zbójna, Myszyniec i Ostrołęka.

Region kurpiowski, o tak bogatej i żywej kulturze, położony na czystych obszarach na terenie tzw. Zielonych Płuc Polski - staje się pod względem kultury, turystyki i wypoczynku jednym z najbardziej atrakcyjnych obszarów Polski i Europy.

Od zawsze Kurpie charakteryzowały się niezwykłą odrębnością i bogactwem kultury. Już w czasach potopu szwedzkiego wspomina się o Kurpiach jako narodzie wybitnie walecznym i odważnym. Ludzie żyjący w tym regionie posiadali większe swobody obywatelskie, kurpiowscy chłopi zwolnieni byli z obowiązku pańszczyzny, byli wolni oraz posiadali prawo polowania z królami Polski. Wzmianka na temat Kurpiów znajduje się nawet w słynnej powieści „Potop” Henryka Sienkiewicza, który również zwraca uwagę na wyjątkowość tego regionu.

Wyznacznikami odrębności regionalnej są różne wytwory miejscowej kultury ludowej. Kurpie od dawna posiadali poczucie swej odrębności, inności. Mając taką świadomość dawali temu wyraz m.in. przez odmienny sposób budowania i zdobienia domów, odrębny strój i tkaniny, odrębną sztukę ludową i obrzędy. Jedynie na Kurpiach wytworzyły się wycinanki w kształcie lelui drzewka życia, wota woskowe, pieczywo noworoczne nowe latka, czółka w stroju panien. Tu występowały swoiste krzyże żelazne, rzeźby świętych w przydrożnych kapliczkach, ozdoby snycerskie, kosze i dzbany wyplatane z korzeni sosny i nawet palmy wielkanocne, wieńce dożynkowe, pisanki, pająki zwane kerecami. Kurpsie zaś to nazwa obuwia plecionego z łyka lipowego lub łapcie skórzane. W takim właśnie obuwiu chodzili pierwsi mieszkańcy Puszczy Zielonej, czyli Puszczacy.

Głównym zajęciem Kurpi było myślistwo, rybołówstwo, a przede wszystkim hodowla pszczół. Bartnictwo rozwinęło się w puszczy do ogromnych rozmiarów i przez długie lata wyrobiło odrębny typ ludzi - bartników. Wytworzyli oni wielkie towarzystwo, czyli bractwo bartnicze, mające swoją administrację, swój sąd i urzędników.

Utworzony w strefie przygranicznej na terytoriach trzech państw: Polski, Słowacji i Ukrainy Międzynarodowy Rezerwat Biosfery „Karpaty Wschodnie” powinien zyskać prawne umocowanie. Na razie bowiem działające na jego terenie polskie parki narodowe i krajobrazowe realizują jedynie swoje zadania ustawowe, ponieważ zadania Rezerwatu nie zostały wprost zdefiniowane.

Po zimowej przerwie turyści mogą ponownie zwiedzać wszystkie udostępnione jaskinie Morawskiego Krasu. W sezonie zimowym czynne były jedynie Jaskinie Punkvy, Výpustek i kilka tras w jaskiniach Sloupsko-šošůvskich. Od marca na miłośników krasowych podziemi czekają także jaskinie Balcarka i Kateřinská, które były od grudnia do końca lutego zamknięte z powodu ochrony zimujących tam nietoperzy. 

Płonne to wieś położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie golubsko-dobrzyńskim, w gminie Radomin. Tutaj kilkakrotnie przebywała w latach 1925, 1926 oraz w 1929 (i być może w roku 1930) Maria Dąbrowska. W miejscowej szkole podstawowej działa od 2006 roku Regionalna Izba Pamięci Marii Dąbrowskiej. Pisarka wielokrotnie chodziła na Górę Modrzewiową, którą tworzy obecnie 10 sędziwych modrzewi polskich. Góra została uznana za pomnik przyrody decyzją z dnia 1 września 1964 r.  

Park Narodowy Hainich to najbardziej rozległy w Europie zwarty obszar pokryty lasem bukowym. Przez całe dziesięciolecia był niedostępnym terenem militarnym. Dzisiaj jest to najmłodszy obiekt w Niemczech wpisany na listę UNESCO. Hainich to „dziki“ las, w którym w niezakłócony sposób mogą wegetować grzyby, mchy i rzadkie gatunki jak ryś czy bocian czarny. Na zalesionych obszarach Niemiec stanowiących 31 procent powierzchni kraju, park ten jest wyjątkowym zjawiskiem przyrodniczym. Popularna atrakcja turystyczną jest ścieżka w koronach drzew.

Niemcy są krajem niezwykle bogatym w przyrodę i ciekawe, często niemal nietknięte krajobrazy. Różnorodna, w części unikatowa flora i fauna dostarczą niezrównanych wrażeń z kontaktu z naturą.

Niemieckie parki przyrodnicze, rezerwaty biosfery i parki narodowe łączą w sobie ochronę przyrody i wypoczynek na łonie natury. Są one zjednoczone pod wspólnym parasolem „Nationale Naturlandschaften”. Marka ta oferuje platformę, na której atrakcje przyrodnicze Niemiec mogą zaprezentować się godnie w całej swej różnorodności. Poznaj te cenne krajobrazy kulturowe i przyrodnicze: wiele z nich to unikaty w skali światowej. Regiony te możesz zwiedzać pieszo, konno, na rowerze lub kajaku. Na gości czekają tu wspaniałe, pierwotne przeżycia, głęboki relaks i niezwykłe wrażenie całkowitej harmonii z naturą. Musisz tego doświadczyć!

Natura w najczystszej postaci! Niezwykle piękne i warte zachowania naturalne krajobrazy, obfitość gatunków biologicznych, rzadkie rośliny i zwierzęta – wszystko to czeka na Ciebie.

Szczególną cechą Spreewaldu jest przypominający park krajobraz poprzecinany licznymi rzekami. Spreewald to kraina łęgowa kształtowana przez człowieka, lecz w dużej mierze pozostawiona w stanie naturalnym. Na skutek wielu wieków upraw powstała tu mozaika łąk, pól i lasów oraz sieć rzek o łącznej długości ponad 1000 km.

Pierwszy raz Kadzielnię zobaczyłam przejeżdżając nocą przez Kielce. Pięknie oświetlone wzgórze, zupełnie odmienne od miejskich klimatów, od razu zwróciło moją uwagę. Kilka dni później specjalnie udałam się do stolicy województwa świętokrzyskiego, by zobaczyć Kadzielnię w dzień. Po jej zwiedzeniu zdałam sobie sprawę z tego, że chyba mistrzostwem świata jest to, że o tak niezwykłym miejscu, tak mało jest słychać w kraju.

Charakterystycznym elementem Kadzielni jest pomnik Bojowników o Narodowe i Społeczne Wyzwolenie dłuta Stefana Maja odsłonięty w 1979 roku. Największe wrażenie robi natomiast przebudowany w 2010 roku amfiteatr na 5.500 miejsc.     

Pilica to rzeka w południowej i centralnej Polsce, najdłuższy lewy dopływ Wisły. Długość rzeki wynosi 319 km. W 2000 roku w Tomaszowie Mazowieckim powstało pierwsze w Polsce muzeum na wolnym powietrzu poświęcone rzece. Jego tworzenie rozpoczęło się z inicjatywy Stowarzyszenia Przyjaciół Pilicy i Nadpilicza. Od 2005 roku muzeum funkcjonuje jako samorządowa instytucja kultury podległa Urzędowi Miasta w Tomaszowie Mazowieckim. Zbiory skansenu gromadzone są w działach: młynarstwo wodne w dorzeczu Pilicy, wojenne trofea Pilicy, oś rzeki Pilicy, pamiątki po dawnej Spale, wioślarstwo i szkutnictwo ludowe, tradycje kuracyjne Pilicy.

Dylewska Góra to najwyższe wzniesienie Wzgórz Dylewskich i jednocześnie całej północno-wschodniej Polski, na Pojezierzu Chełmińsko-Dobrzyńskim. Na początku XX wieku wokół wzniesienia stworzono miejsca do uprawiania narciarstwa (schronisko narciarskie), a leśnicy na szczycie wybudowali wieżę obserwacyjno-widokową (istniała do lat 60. XX wieku). Po 2010 roku powstała nowa wieża widokowa. Szkoda, że od południowej i zachodniej strony graniczy ona z ogrodzonymi polami (ogrodzenie jest pod prądem).

Po północnej stronie wzniesienia wytyczona jest licząca niecałe 2 kilometry ścieżka przyrodnicza „Góra Dylewska”.

Do wzniesienia można dojechać od strony Wysokiej Wsi (droga o niezbyt równej nawierzchni), nieopodal szczytu jest parking.

Po kompleksowej rekonstrukcji wielu zabytków miasto bardzo wypiękniało a obecnie należy do najpiękniejszych na Słowacji.

Niezwykła różnorodność krajobrazu sprawia, że Morze Wattowe przy brzegu Morza Północnego stało się wyjątkowym obszarem życia dla niezliczonych gatunków zwierząt i roślin. Światowe dziedzictwo przyrody UNESCO obejmujące parki narodowe Morza Wattowego w Szlezwiku-Holsztynie, Dolnej Saksonii, Hamburgui Dania oraz Rezerwat Morza Wattowego w Holandii, zajmuje obszar 10 000 kilometrów kwadratowych.

Spreewald to zielona Wenecja. Ta wyjątkowa kraina jest oddalona zaledwie o godzinę drogi od Berlina. Rzeka Sprewa dzieli się na terenach Spreewaldu na niezliczone, małe odnogi. Te małe kanały są określane mianem potoków. Ponad 600 lat temu Spreewald zamieszkiwali Serbołużyczanie. Ich język jest wciąż żywy w Spreewaldzie. Gościom rzucają się w oczy dwujęzyczne tabliczki z nazwami miejscowości. Od 1991 roku Spreewald jest zarejestrowany jako rezerwat biosfery UNESCO.

Na dość suchym i pozbawionym większych jezior Mazowszu Zachodnim, rzeka Rawka stanowi niebywałe znaczenie przyrodniczo – krajoznawcze. Jest atrakcją  nie tylko dla wędkarzy, miłośników i obserwatorów natury, ale także dla kajakarzy.

Rzeka bowiem silnie meandruje, prąd jest szybki i choć nizinna – zalicza się ją w środkowym biegu do kategorii rzek górskich – jest dla (nawet tych zaawansowanych) kajakarzy nie lada wyzwaniem.

Rzeka na całej swej długości (97 km) jest rezerwatem przyrody, utworzonym w 1983 roku. Rezerwat obejmuje koryto rzeki od źródeł do ujścia wraz z pasami terenu o szer. 10 m z każdej strony oraz dolne odcinki dopływów i starorzecza.

Nad Rawką i jej prawym dopływem – Rokitą, występują naturalne krajobrazy z fantastyczną przyrodą.

Zdjęcia rzeki i terenu wokół  niej - z okolic: Bud Grabskich, Samic, Kamiona i Rawki.