Inowrocław to miasto uzdrowiskowe, położone w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu inowrocławskiego. Funkcjonują tutaj sanatoria, domy uzdrowiskowe i jedna z największych w Europie tężni solankowych. Inowrocław posiada bowiem bogate złoża soli kamiennej, które wydobywano tutaj od czasów starożytnych, stąd określenie „miasto na soli”. Na początku lat 80. XX w. zapadła decyzja o zakończeniu eksploatacji i zamknięciu kopalni soli w Inowrocławiu. W 1997 r. zniknęła z krajobrazu miasta wieża szybu Solno l. Niestety, wówczas jeszcze nie myślano poważnie o turystyce i zalano wszystkie wyeksploatowane komory ługiem poprodukcyjnym z zakładów chemicznych.

Wiączemin Polski to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w nadwiślańskiej gminie Słubice. Funkcjonuje również druga nazwa miejscowości - Wionczemin Polski (np. na drogowskazach). Obie są poprawne.

W Wiączeminie znajduje się Skansen Osadnictwa Olenderskiego (Nadwiślańskiego), oddział Muzeum Mazowieckiego w Płocku. Powstanie skansenu w obecnym kształcie było możliwe dzięki środkom europejskim przyznanym w ramach programu „Rozbudowy Skansenu Osadnictwa Nadwiślańskiego w Wiączeminie Polskim”. Skansen otwarto 14 października 2018r. Położony jest 700 m od Wisły, pośród pól, łąk i lasów lęgowych, na Nadwiślańskim Obszarze Krajobrazu Chronionego graniczącym z obszarem Natura 2000.

W marcu tego roku, na polu uprawnym sąsiadującym ze skansenem, naliczyłam ponad 100 łabędzi, które zostały tu na zimę. 

Inowrocław to miasto uzdrowiskowe, położone w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu inowrocławskiego. Funkcjonują tutaj sanatoria, domy uzdrowiskowe i jedna z największych w Europie tężni solankowych. Inowrocław posiada bowiem bogate złoża soli kamiennej, które wydobywano tutaj od czasów starożytnych, stąd określenie „miasto na soli”. Na początku lat 80. XX w. zapadła decyzja o zakończeniu eksploatacji i zamknięciu kopalni soli w Inowrocławiu. W 1997 r. zniknęła z krajobrazu miasta wieża szybu Solno l. Niestety, wówczas jeszcze nie myślano poważnie o turystyce i zalano wszystkie wyeksploatowane komory ługiem poprodukcyjnym z zakładów chemicznych.

Gdyby tylko pozostawiono część z tych wyrobisk i przeznaczono na cele turystyczne, Inowrocław byłby dzisiaj znanym ośrodkiem turystycznym. Może nie wszystko jednak stracone, bo pięć lat temu zawiązała się grupa inicjatywna, która zamierza osuszyć część podziemnych chodników i korytarzy, a następnie udostępnić je turystom oraz kuracjuszom.

Na przełomie marca i kwietnia czeskie zamki i pałace rozpoczynają sezon wiosenno – letni. Na zwiedzających czekają liczne imprezy kulturalne, nowe ekspozycje i trasy zwiedzania. Coraz więcej zamków i pałaców, z myślą o turystach z Polski, oferuje zwiedzanie z polskojęzycznymi przewodnikami, audiobookami lub przynajmniej drukowanymi tekstami w języku polskim.  

W mieście Slaný (po polsku Słony), leżącym około 37 km na północny zachód od Pragi znajduje się jedna z największych na świecie kolekcji solniczek. Kolekcja liczy ok. 2800 eksponatów (m.in. dzięki darczyńcom z Czech i zagranicy) i nadal się powiększa.

Pilaszków to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie warszawskim zachodnim, w gminie Ożarów Mazowiecki. Dzieje historycznego Pilaszkowa sięgają czasów Mazowsza Książęcego, a siedziba ludzka istniała w odległości ok. 300 na wschód od obecnego dworu już 500 lat p.n.e. Znajdujący się tu w średniowieczu drewniany gródek rycerski był związany z siedzibą książąt mazowieckich Błonie (obecnie grodzisko zwane Łysą Górą nad brzegiem rzeki Utraty). Najstarszy pisany dowód istnienia Pilaszkowa pochodzi z roku 1359 i wiąże się z imieniem Chwaliboga, duchownego katolickiego, studenta Uniwersytetu w Avignon we Francji, którego ojciec rycerz Grzegorz z Pielaszkowa jest najstarszym znanym właścicielem tego miejsca.

Nazwa „Pilaszków" na przestrzeni dziejów funkcjonowała także w następujących odmianach: Pielaszkowo, Pielaszków, Pilaszkowo, Pielaszkowice. W pisanych po łacinie dokumentach z 1453 roku siedziba pilaszkowska określana jest słowem vallacio, czyli: szaniec, miejsce obronne, otoczone wałem i palisadą.

Zduńska Wola to miasto w centralnej Polsce, w województwie łódzkim (45 km na zachód od Łodzi), siedziba powiatu zduńskowolskiego. Leży na Wysoczyźnie Łaskiej, na obszarze prawie równinnym, łagodnie opadającym ku dolinie Warty.

W XI i XII wieku tereny, na których powstała Zduńska Wola wchodziły w skład kasztelani sieradzkiej, w późniejszym okresie województwa sieradzkiego. W końcu XVIII wieku obszar ten znalazł się w departamencie kaliskim, administrowanym przez Prusy. Po Kongresie Wiedeńskim, Zduńska Wola znalazła się w woj. kaliskim, kontrolowanym przez Rosjan. W okresie międzywojennym miasto wchodziło w skład powiatu sieradzkiego i woj. łódzkiego, zaś w okresie okupacji hitlerowskiej włączono je do tzw. Kraju Warty.

Z historią miasta ściśle związane jest tkactwo. Włókiennicy, których Stefan Złotnicki (założyciel miasta) ściągnął z Saksonii, Czech i Prus - jawili się jako prekursorzy miejscowego przemysłu. Osadnicy ci rozwinęli włókienniczy fach na tyle, że stał się on znakiem rozpoznawczym Zduńskiej Woli. 8 stycznia 1894 roku urodził się tutaj Maksymilian Maria Kolbe (właściwie Rajmund Kolbe). Jego rodzice również zajmowali się tkactwem.

W 1973 roku do Zduńskiej Woli została włączona część wsi Karsznice, położonej na południowy-wschód od centrum miasta. Karsznice znane były dzięki węzłowi magistrali kolejowej Śląsk – Porty. Magistrala była najważniejszą inwestycją kolejową lat międzywojennych, zaliczana zarazem do największych przedsięwzięć gospodarczych tamtego okresu. Ponad 400-kilometrowa linia kolejowa została wybudowana w latach 1928-1933 przez Francusko-Polskie Towarzystwo Kolejowe. Usprawniła transport węgla ze śląskich kopalń do zbudowanego wówczas od podstaw portu morskiego w Gdyni.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa. To tutaj, w centralnym miejscu znajduje się otoczona innymi budowlami - bazylika pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa. To tutaj, w centralnym miejscu znajduje się otoczona innymi budowlami - bazylika pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa.

Skarżysko-Kamienna to miasto w woj. świętokrzyskim, siedziba władz powiatu skarżyskiego. Jest jednym z największych ośrodków miejskich województwa. Położone nad rzeką Kamienną oraz jej dopływami: Kamionką, Bernatką i Oleśnicą, znajduje się na pograniczu Płaskowyżu Suchedniowskiego i Garbu Gielniowskiego oraz na północnym obrzeżu Gór Świętokrzyskich.

W obecnym roku przypada 25. rocznica powstania Miejskiego Centrum Kultury im. Leopolda Staffa z połączenia dwóch instytucji kulturalnych działających w mieście, tj. Miejskiego Ośrodka Kultury i Zakładowego Domu Kultury Zakładów Metalowych „MESKO”. Z kolei 8 lutego minęło 55 lat od oddania do użytku budynku Zakładowego Domu Kultury.

Architektura budynku jest przykładem socrealizmu - stylu architektonicznego lubującego się w monumentalizmie. Dom kultury został wybudowany z podziemną kondygnacją - schronem.

W dniach 15-17 marca 2019 roku Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka zaprasza do zwiedzania Zamku Żupnego w Wieliczce w ramach ogólnopolskiej akcji „Polska zobacz więcej – weekend za pół ceny” .

Hrubieszów to miasto o ponad 600-letniej tradycji, położone nad Huczwą (lewobrzeżnym dopływem Bugu), we wschodniej części woj. lubelskiego, siedziba powiatu. Hrubieszów jest najdalej na wschód wysuniętym miastem Polski. Historyczna nazwa miasta brzmiała Rubieszów. Dopiero po pierwszym rozbiorze Polski (około 1794 roku) ustaliła się pisownia Hrubieszów. Prawa miejskie uzyskał Hrubieszów z rąk założyciela i fundatora - króla Władysława Jagiełły 29 września 1400 roku.

Morsko to wieś położona w województwie śląskim, w powiecie zawierciańskim, w gminie Włodowice. Między Morskiem a Podlesicami na skalistym wzgórzu znajdują się ruiny zamku Bąkowiec. Poniżej ruin są współczesne budynki ośrodka wypoczynkowego.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Żyrardów to jedno z nielicznych miast w Europie, które może poszczycić się zachowanym niemal w całości zespołem poprzemysłowym i osadą fabryczną. Jest przykładem modelowego miasta przemysłowego z przełomu XIX i XX wieku, zaprojektowanego i zrealizowanego z niebywałym rozmachem i precyzją na obszarze ponad 70 ha, które stanowi dzisiejsze centrum miasta.

Czumów to nadbużańska wieś położona w województwie lubelskim, w powiecie hrubieszowskim, w gminie Hrubieszów. Pierwsza wzmianka o Czumowie pochodzi z 1400 roku, kiedy wieś została wymieniona w akcie erekcyjnym parafii w Hrubieszowie, wdanym przez króla Władysława Jagiełłę. Pod koniec XVII wieku wieś należała między innymi do Józefa Aksaka, Kurdwanowskich, Balińskich, barona Rastawieckiego, a w 1891 roku Czumów zakupił Zdzisław Pohorecki, który wybudował na nadbużańskiej skarpie eklektyczny pałac.

Czumów to nadbużańska wieś położona w województwie lubelskim, w powiecie hrubieszowskim, w gminie Hrubieszów. Pierwsza wzmianka o Czumowie pochodzi z 1400 roku, kiedy wieś została wymieniona w akcie erekcyjnym parafii w Hrubieszowie, wdanym przez króla Władysława Jagiełłę. Pod koniec XVII wieku wieś należała między innymi do Józefa Aksaka, Kurdwanowskich, Balińskich, barona Rastawieckiego, a w 1891 roku Czumów zakupił Zdzisław Pohorecki, który wybudował na nadbużańskiej skarpie eklektyczny pałac.

Dołhobyczów to wieś położona w województwie lubelskim, w powiecie hrubieszowskim, w gminie Dołhobyczów. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z roku 1430. Właścicielami wsi były polskie rody, m.in.: Rogalowie, Skrzetuscy, Rastawieccy i Świeżawscy. Wieki XVI i XVII były czasami burzliwymi, nie omijały więc tych terenów najazdy tatarskie, kozackie, wojsk moskiewskich i szwedzkich.

Prawosławną cerkiew w Dołhobyczowie wybudowano w 1904 roku, zastępując jej drewnianą poprzedniczkę, którą strawił ogień. Świątynia jest budowlą wzniesioną na planie krzyża greckiego, ze środkową spłaszczoną kopułą, posadowioną na wydatnym tamburze.

W 2010 roku przeszła gruntowny remont, podczas którego odtworzono też jednorzędowy ikonostas.

Czumów to nadbużańska wieś położona w województwie lubelskim, w powiecie hrubieszowskim, w gminie Hrubieszów. Pierwsza wzmianka o Czumowie pochodzi z 1400 roku, kiedy wieś została wymieniona w akcie erekcyjnym parafii w Hrubieszowie, wdanym przez króla Władysława Jagiełłę. Pod koniec XVII wieku wieś należała między innymi do Józefa Aksaka, Kurdwanowskich, Balińskich, barona Rastawieckiego, a w 1891 roku Czumów zakupił Zdzisław Pohorecki, który wybudował na nadbużańskiej skarpie eklektyczny pałac.